Bloeiende Maagden gaan Vreemd. Alkmaar 12-10-05 Hoe is het mogelijk dat zulke getalenteerde actrices zo’n slechte productie op de planken ( durven ) kunnen zetten. Na INRI en vooral na Lust, voorstellingen die meer dan voortreffelijk waren, is dit wel een complete afgang. Veel te lange filmbeelden ( om ruim het uur vol te maken ? ),eindeloze “ja en nee’s ” en “interviews ” met de zaal, quasi-filosofische diepgang waar geen enkele humor in zat, rommelige regie en niet in het minst baanbrekend. Dit om maar iets te noemen. Beter een jaar rust en bezinning kunnen nemen of Lust nogmaals op repertoire te nemen. Verloren avond, verloren geld. Bloeiende Maagden onwaardig en een verloren jaar !!! Zonde !!!! Had het idee en met mij velen, dat men maar iets moest doen voor dit seizoen. Wens Bl M. veel nieuwe inspiratie toe !! Ga nog eens te raden bij Adelheid of bij productieteam en inspirators van “Lust ” Één gewei voor de bisschop die tenminste niet te zien was !!!

Na de fantastische inleiding van Rezy Schumacher verwachtte ik een even fantastische voorstelling. Ik was overtuigd van de relevantie van de interpretatie waarvoor Theu Boermans gekozen zou hebben. Na de voorstelling ben ik echter verward. Een slechte Fedja van Huet, totaal ongeloofwaardig als 23-jarige. Met een capuchon op en zijn handen in de zakken van zijn trui struint hij over het toneel, en knuffelt zijn vriend het hiernamaals in. Terwijl hij, totaal onzinnig, zich een ongeluk rent vraag ik me af welk beeld de regisseur van jonge mensen heeft en waarom hij van Huet, die toch een geweldig acteur is, in zo’n vreemd scala van maniertjes propt. Het verhaal, met de opeenstapeling van brieven en andere verwarrende gebeurtenissen, maakt dat ik het thema, door Schumacher zo prachtig aangeduid, niet meer kan vinden in de voorstelling. De onmondigheid waar wij allen nog steeds zo onder zouden lijden, de macht van de koning en zij die daar tegen rebelleren komt alleen binnen wanneer die fantastische Jacob Derwig zijn aktetas opent en zijn filosofie ontvouwt. De overdreven regiekeuzen, van het slaan met de roos, het continu op- en aflopen tot het plotseling omvallen van de (overigens nog niet echt bekwame) toneelschoolstudent, alles doet fragmentarisch en geforceerd aan. Wel is het decor, de kostuums, het geluid (hoewel, waarom dat Kill Bill-fluitje aan het begin?) en de choreografie van de mise-en-scène prachtig. Zoveel mogelijkheden om een prachtig stuk neer te zetten, en zo ten onder gegaan in losse flodders. Ik zat daar in de Rotterdamse Schouwburg, ik wilde doodgraag geraakt worden, omdat ik dat het stuk en de acteurs waard vind, maar ik bleef onverschillig achter.

Dit is het theater waar ik van hou!!! Persoonlijk zonder dat het ijdel wordt. Een goede balans tussen de ‘grootsheid’ van het thema en wat het Willemijn persoonlijk doet. Naarmate de voorstelling vordert ontdoet zij zich steeds meer van alle theatrale opsmuck om uiteindelijk, vlak voor haar ambts aanvaarding, als zichzelf tussen het publiek te zitten. Om nog even onder de gewone mens te kunnen zijn. Dit zijn ook de momenten die raken; als je nog even een inkijkje krijgt in de mens achter de pausin. Als Willemijn vraagt of iemand uit het publiek haar nog even aan wil raken omdat dit straks, als zij Pausin is, niet meer kan. Of wanneer zij 2 minuten krijgt om nog 1 keer kwaad te kunnen spreken over iemand. (Celine Dion) Verder nog een gewei voor de rol van het koor dat als een wonder opeens prachtig begint te zingen terwijl ze gewoon tussen het publiek zit. En een gewei voor de spannende manier waarop Willemijn met het thema geloofwaardigheid speelt. De grens tussen spel en werkelijkheid is soms dun, en het lijkt alsof zij ieder moment uit haar rol kan vallen.

Ik heb erg veel respect voor het lef dat Kassys heeft getoond met het maken van deze voorstelling!(gewei) Soms blijft het teveel steken in het idee,maar er zijn genoeg humoristische en rake momenten om toch geboeid te bljven. Het beginpraatje met de acteurs is geweldig.(gewei) Het schaamteloze van de voorstelling spreekt me aan; acteurs die steeds verder uit de bocht vliegen om zo interessant mogelijk uit de verf te komen. Mensen hebben zichzelf niet meer in de hand als ze de ‘macht’krijgen om te manipuleren, dat spookte er regelmatig door mijn hoofd. Door een aantal geweldige scenes;zoals de egotrip huilscene van Willemijn Zevenhuijzen of de eindeloze discussie aan het eind tussen Ton Heijligers en Esther Snelder, stijgt Actors Cut op genoeg momenten boven zichzelf uit.(gewei)

Altijd al geweten dat J. S. Bach zeer dansbaar moet zijn.
Ton Simons maakte met Danceworks Rotterdam een choreografie op diverse stukken van de componist en liet dat uitvoeren in een kerk begeleid door een kerkorgel.
De vijf kwartier durende voorstelling bezorgde me menig brok in de keel. Momenten van grote schoonheid.
Jammer dat deze voorstelling voorlopig niet meer in ons land te zien is. Voor liefhebbers van dans en Bach een must.

He Bah, wat vervelend. Veels te veel ideeen in een voorstelling geen van die ideeen consequent doorgevoerd. Acteurs nijd, scripted life, Hollywood cliche’s, slapstick, multimedialiteit etc over alles worden een of twee cliches gedaan. Staan daar wat mensen onhandig te doen voor een slechte film, de film geeft het tempo aan dus het was allemaal traahaaag. Ik kwam de avond door door me te consentreren op fijne cameo’s in de film (John Leddy, Kees Roorda), maar ik heb me goed zitten vervelen.

Goed onderwerp, slechte voorstelling. Begint sympathiek maar eindigt in tenenkrommende ijdelheid.

De boeken heb ik niet gelezen, daar komt binnenkort verandering in. Zoals ik had begrepen, was dit echter een metaverhaal over de schrijver vanuit zijn huishoudster. Het verhaal wordt verteld door de huishoudster die in een keukentje wordt ge�nterviewd. Terwijl zij herinneringen opdiept, zien wij de beelden van haar geestesoog gespeeld op het podium. Binnen deze herinneringen, spreekt de schrijver, Marcel Proust, ook over het verleden en soms neemt zijn jongere-ik het woord over. Herinneringen in herinneringen dus. Het geheel was vrij minimalistisch opgezet, er werd weinig gespeeld en vooral veel geprojecteerd. Gezichten werden uitvergroot en associatieve beelden werden getoond op een enorm doek. Dit was, zo las ik, om de werking van het geheugen na te bootsen. Ik vond het erg goed werken, vooral omdat je bij het minimale spel erg was overgeleverd aan je eigen verbeeldingsvermogen. De associatieve beelden die werden aangeboden, hielpen om vanuit jouw eigen geheugen beelden op te diepen om de gedeclameerde beschrijvingen een invulling te geven (een mooi gewei hiervoor). Verder prachtig vastgelegde mijmeringen van Proust, herkenbaar, maar soms wat langdradig (toch een gewei). De muziek en vooral het licht was subtiel, maar onmisbaar voor de inleving (alweer een gewei). Ik vond het wel jammer dat het niet zo diep inging op Prousts schrijverij, want de man zelf vond ik niet bijzonder sympathiek en het verhaal werd voor mij dus niet meer dan een verhaal over een lastige, mijmerende man die hard aan iets mistigs werkt en sterft. OP ZICHZELF een weinig intrigerende geschiedenis, waar ik - afgezien van de prachtige teksten uit de boeken - niet zo gek veel mee kan (tomaatje).

Dit was echt fantastisch, ik vind het nu al de voorstelling van het jaar. Zo’n voelbaar stuk, zo prachtig in beeld gebracht. Met kippenvel zat ik in de zaal, vooral aan het einde. Het was zo levensecht, ‘Ze doen wat ze kunnen’ en dat doen ze ook..ze staan er..topacteurs.. We delen in hun werkelijkheid. Het voelt vertrouwd je weet niet wat je moet doen; lachen of huilen? Ik had het gevoel dat ik niet weg kon gaan toen het was afgelopen. Ik wilde ook niet weg. Wat gebeurde hier allemaal, en hoe heeft Rijnders dit voor elkaar gekregen?! Wat mij betreft ultiem, zo hoort theater te zijn en dit is wat het teweeg moet brengen. Ga het zien!

Wat een ongelofelijke rol voor Krabbe. Het lijkt wel of dit stuk geschreven is om zijn jubileum extra luister bij te zetten. Verrassend, of ook eigenlijk niet, vond ik Huijbrechts uit de verf komen. Zijn gekraai en gehuppel paste uitstekend bij de rol, evenals Krabbe’s senioriteit als “afgebrande” Saglieri zeer overtuigend overkwam. Het is misschien geen dijenkletser, maar daar leent het oorspronkelijke verhaal zich ook niet voor. Gezien de tragedie van het genie Mozart was het zelfs knap te noemen dat er ook een humoristische noot werd gevonden. Mijn felicitaties aan Krabbe voor dit welgeslaagd jubileum…