Een flinke groep hotemetoten kwam af op de premiere van “De Barones”, een nieuwe comedie van Ton Vorstenbosch, speciaal voor Kitty Courbois geschreven.
Joop van den Ende zet een werkelijk gigantisch en prachtig decor neer, maar jammer dat het stuk wat erin speelde zo suf was. Een flinterdun verhaal boordevol cliche’s en flauwe grappen, waar het premierepubliek plichtmatig om lachte en voor klapte. Georgina Verbaan — waar veel pers op af was gekomen — kon niet overtuigen op toneel. Kitty Courbois en Hylke van Sprundel vormden wel een prachtig duo, dat de avond nog enigszins acceptabel maakte.
‘De Barones’ was gewild grappig, geforceerd en niet het toptoneel wat Joop van den Ende pretendeert te brengen. Jammer.

Tekst van Esther Gerritsen, dat was eigenlijk de voornaamste/enige reden dat k per se naar De dag en de nacht en de dag na de dood wilde. En vanwege de titel. Maar nu k m gezien heb, vooral vanwege Iwan Walhain. ‘Rudolf redt’ probeert zo aandoenlijk te fungeren als held, lijmer en broer…En ja, de komische elementen werden vooral veroorzaakt door zijn rol, maar die humor balanceerde altijd op t randje van tragiek. De alledaagse dialogen, vooral tussen vader en zoon, die opeens absurd bleken. Pfff. Ik heb genoten. Dit was uh mooi, om maar s n goedbeargumenteerde mening te geven ;)

Goed nieuws: heden ging Moose global.
Minder goed nieuws: gisteravond zagen we “kooiboys” en ik kan er niet kapot van zijn. Dat geldt wel voor de deel en de boerderij. Die donderden uiteindelijk uiterst spectaculair in elkaar. De voorstelling als geheel is vooral “knap”. “Vermakelijk” ook, zo nu en dan. Maar niet veel meer. Grollig, grappig en heel oppervlakkig. Niet het pareltje van zomeravondtheater, waar de Volkskrant het over had.
Nou ja, het kan ook niet élke avond prijs zijn.

A hurricane! Great performances,well-drafted, timeless in it’s complex simplicity, the bald guy in the cabin is banana’s: let’s bring em over goddamn, Broadway needs a fuck up the ass! -one tomatoe for the shitty goldfish, masturbating during Alberti’s brilliant end-monologue.

Ubbo U.S.A.

Time magazine

Op de site van De Tijd is de ontstaansgeschiedenis van deze produktie te lezen. Dat doet een vreselijke vorm van gekunsteldheid vrezen.
Maar, halleluja, daar is helemaal niets van te bespeuren. Integendeel,het resultaat is prachtig. Het is poëzie op de vierkante meter. Mooi, gevoelig, filosofisch, grappig. En daarvan dan niet één, maar dozijnen vierkante meters.
De Nederlandse taal blijkt een avondlang wonderschoon. De twaalf acteurs maken er tal van korte kunstwerkjes mee. Door de bekwame behandeling van de tekst natuurlijk. Maar ook door de oogstrelende poses en tableaux. Zelfs het gruwelijke Hammondorgel ontpopt zich hier als een fijngevoelig instrument (wat zou Prokovjev er van denken?).
Het is duidelijk: er komt uit Vlaanderen weer veel goeds.
Ik heb het weer eens zwaar zien sneeuwen in het Nauw van Calais.

Het duurde even voordat ik erin kwam maar na de beginmonoloog begon ik de code door te krijgen. Was blij verrast dat een lach en een traan zo dicht bij elkaar kwamen in dit nieuwe stuk van Esther Gerritsen. Prachtig gespeeld door Ko van de Bosch en Marcel Osterop. Ook Iwan Walhain deed aardig mee al had ik wel het gevoel dat hij af en toe op de lach speelde(daarvoor een tomaat). Tenslotte wil ik het toneelbeeld complimenteren door de minimalistische stijl die hier gebezigd werd. Ik snapte alleen niet zo goed waarom de achterwand opvouwbaar was.
Verder hoop ik dat de vissen(Hans en Frans ofzo)niet echt waren

Ik was op de première omdat mijn zoon Thomas Cammaert meespeelde in het stuk als stagedoend acteur (page van da koningin). Hij zit in zijn laatste jaar aan de Amsterdamse toneelschool. Als Belgische ken ik weinig bekende Nederlandse acteurs/actrices maar dat gaat nu wel veranderen. De mensen die ik zien spelen heb in Don Carlos waren subliem, Fedja, Jacob Derwig, Chris Nietvelt… Thomas is superblij dat hij in het gezelschap van deze mensen mag vertoeven. Hij geniet ervan! Als ze naar België komen ga ik weer kijken en ik maak de Belgen warm voor deze voorstelling! Een moderne versie van een historisch drama… goed gekozen kostuums en decor! (Daniëlle, Antwerpen)

Voor aanvang zijn reeds een aantal personages op het toneel, maar pas wanneer zij beginnen te spreken wordt duidelijk dat dit de engelen uit Vondels ‘Lucifer’ zijn. Schijnbaar moeiteloos rollen de Oud-Nederlandse versregels uit de monden van de acteurs. Daartussendoor wordt het publiek af- en toe opgeschrikt met een fragmentje misplaatste discomuziek.
God heeft de Mens geschapen en is zo trots op zijn schepping dat hij de Mens verkiest boven zijn engelen. Stedehouder Lucifer kan dit niet verkroppen. Woedend rent zij de trappen op naar Gods troon, ook andere engelen benen geregeld kwaad weg: ofwel naar het Hof van Eden, ofwel naar de Hemel. Welke ruimte zij binnentreden wordt mooi weergegeven door middel van verlichte borden met kenmerkende symbooltjes erop. Er wordt uitstekend gebruik gemaakt van de ruimte.
De verdeeldheid tussen de engelen onderling is op een gegeven moment zo groot geworden dat het uitdraait op een oorlog. Lucifer neemt plaats op een gigantische strijdwagen, maar verliest het van Gabriël. Samen met zijn aanhangers - de Luciferisten - wordt hij verbannen naar de hel. Daarmee eindigt deze vlotte, visueel uiterst verzorgde, bewerking van Annette Speelt.

Wat een voorstelling! De circel is rond. De vierde Proustvoorstelling is één van de meer intiemere delen van de cyclus (evenals deel 2), we gaan terug naar de basis, iets wat past bij de werkelijkheid van de Marcel die in feite al niet meer helemaal leeft, hij leeft alleen nog om te schrijven. De voorstelling is weer prachtig uitgewerkt, minder overdadig dan de derde Proust, maar alle elementen zijn weer aanwezig en komen in deze voorstelling weer bij elkaar. Mooi om te zien hoe we nu niet meer terugkijken op de jonge Proust, maar in het heden van de oude Proust. De jonge Marcel is in feite de fictie geworden. Het Ro theater heeft iets heel bijzonders neergezet, een nieuwe standaard, een nieuwe vorm van theater.

Vaak duurt het een kwartiertje voordat een voorstelling loopt, hier niet. Vanaf de eerste minuut ontvouwt zich helder en rustig het drama, in scenes van, voor mijn gevoel, ongeveer dezelfde lengte. De acteurs zijn zonder uitzondering voortreffelijk. De tekstbehandeling en stembeheersing zijn perfect. Hoe grappig en tragisch is Chris Nietvelt als de prinses van Eboli. Hoogtepunten zijn de monoloogjes van Jacob Derwig. Als een moderne marketingman draagt hij als de wat vroegwijze en ambitieuze markies zijn idealen in een vlotte tas met zich mee. Vooraf had ik mijn twijfels over Hans Croiset. Van zijn soms wat ouderwets modulerende stem kreeg ik wel eens de kriebels, maar hier: geweldig. Prachtig is de overgang van absoluut vorst naar verbitterd en gebroken man en vader. Doodeng is aan het eind Frieda Pittoors als de blinde Groot-Inquisiteur. Hij haalt de geplaagde koning over om zijn zoon te offeren. Het slotbeeld getuigt als alles in deze voorstelling van smaak. Terwijl links en rechts, vooraan op het toneel, de koning en de zijn inquisiteur zitten, nemen op de achtergrond de geliefden afscheid. Je weet wat er komen gaat, maar dat gebeurt niet: het doek valt. Als laatste blijft daarom de beklemmende scene tussen de koning en de kerk op het netvlies achter. Ondanks veelvuldig gezwaai met pistolen geen onnodig gepiefpafpoef wat de concentratie van de toeschouwer verstoort en meestal kinderachtig overkomt. Tot slot lof voor de kleding en het decor. Het ongenaakbaar kille paleis ontkent elke menselijke warmte. Zo houdt de macht het volk op afstand.