Dit is het theater waar ik van hou!!! Persoonlijk zonder dat het ijdel wordt. Een goede balans tussen de ‘grootsheid’ van het thema en wat het Willemijn persoonlijk doet. Naarmate de voorstelling vordert ontdoet zij zich steeds meer van alle theatrale opsmuck om uiteindelijk, vlak voor haar ambts aanvaarding, als zichzelf tussen het publiek te zitten. Om nog even onder de gewone mens te kunnen zijn. Dit zijn ook de momenten die raken; als je nog even een inkijkje krijgt in de mens achter de pausin. Als Willemijn vraagt of iemand uit het publiek haar nog even aan wil raken omdat dit straks, als zij Pausin is, niet meer kan. Of wanneer zij 2 minuten krijgt om nog 1 keer kwaad te kunnen spreken over iemand. (Celine Dion) Verder nog een gewei voor de rol van het koor dat als een wonder opeens prachtig begint te zingen terwijl ze gewoon tussen het publiek zit. En een gewei voor de spannende manier waarop Willemijn met het thema geloofwaardigheid speelt. De grens tussen spel en werkelijkheid is soms dun, en het lijkt alsof zij ieder moment uit haar rol kan vallen.