Harm van Geel toont in het gezelschap van een 13-jarige jongen en een moederlijke vrouw de binnenkant van zijn ziel. In een mooie regie van Ine te Rietstap transformeert hij o.a. in de hulk en in een dramaqueen. Dit soort theater is te weinig te zien.

Langdradig, poetisch en zacht, maar des te kunstzinniger. De weergave van de werking van het geheugen en daarmee de herinneringen van Céleste werden geweldig geprojecteerd op het grote en het kleinere scherm, door de lopende tijdsbalk, het uitvergrote kopje en de jongere Proust tussen wapperende gordijnen. De bedrukte huiselijke sfeer, waarin Céleste samen met Proust geleefd moet hebben, werd duidelijk weergegeven door het weinige licht en het doffe kleed op het podium. Voor de geprojecteerde objecten, de sfeer en vooral ook Céleste uit-lagen-opgebouwde-rok, krijgt Proust twee geweien. Maar voor het script, met name het taalgebruik van de ouder Proust en de jongere Céleste, krijgt deze voorstelling twee tomaten. Samengevat: een mooi kunststuk, maar geen boeiende voorstelling.(YK)

Ik had hoge verwachtingen van deze voorstelling, maar het viel ontzettend tegen. Slechte regie, te veel geschreeuw en te veel sex zonder functie.

Een Ware familie voorstelling, totaal compleet en inclusief de dans workshop voor de kinderen. De voorstelling bestaat uit vele mooie beeldende plaatjes. Dat is ook tegelijk een kritiek want de verhalende lijn van de voorstelling ben je na een 20 minuten zoek, maar ach het blijft een feest om naar te kijken. Het komt in m’n ogen maar zelden voor dat je dansers zo goed ziet acteren, de witte koningin staat en danst boven alles en iedereen uit! Onze kinderen waren na afloop werkelijk dol enthousiast. Zij konden ons op geheel eigen manier wel de verhaallijn uitleggen, zij het bijzonder vluchtig omdat zij direct de workshop in vlogen om vervolgens na een klein half uur hun kunnen te vertonen aan een groot publiek. Wij waren een leuk avondje uit met en voor de kinderen. Een extra gewei voor het mooie decorbeeld en licht!

Is het theater? Het was in een theater, dat wel. Een geluidsvoorstelling, audiotheater of hoe je het ook wil noemen, bijzonder om mee te maken. Het begin is het mooist, dat je zonder iets te zeggen aan tafel plaats moet nemen en je iedereen hoort eten en je zelf ook gaat eten. Toen kreeg ik een koptelefoon op en zo beland je als het ware in een andere geluidswereld. Terwijl de geluiden langzaam veranderen en er zo verschillende locaties de revue passeren wordt je door een begeleider aangespoord om bijvoorbeeld te gaan lopen. Dit voelt wat gedwongen aan, maar je doet het toch maar, we zijn immers kuddedieren. Terwijl ik me een ruime drie kwartier af loop te vragen wat ik hiervan moet vinden, is de conclusie nogal matig en ook pas na afloop tegen me vertelt (wat in principe niet de bedoeling was). Uiteindelijk had ik tot de conclusie, kunnen (of moeten) komen, dat de geluidslocaties plekken waren waar groepen mensen samen stil zijn. En als je dat weet dan kan je er wel wat meer mee. Dus een beetje mager qua betekenis en ik zou wat meer visueel aangeboden willen krijgen, maar daarentegen goed gebruik van de ruimte en de Japanse metro ‘voelde’ net echt.

Erg lang. Dat ten eerste. Het gedeelte voor de pauze duurde een dikke twee uur en alhoewel ik vol spanning begon te kijken, merkte ik naar het eind toe toch dat ik niet echt meer lekker zat. De zaal begon wat meer te hoesten en de concentratie ging omlaag. Over het algemeen heb ik zeeën van geduld, maar dit was gewoon net iets te lang (tomaatje dan maar). Er werd wel ontzettend goed gespeeld!! Het archaïsch taalgebruik werd met zeer moderne intonatie al snel een nieuwe, geloofwaardige manier van spreken (gewei!). Jacob Derwig was geweldig in zijn donderspeech (een gewei speciaal voor hem). Verder vond ik de aankleding erg leuk; de kostuums waren vrij modern, maar de lange jassen en jurken verwezen duidelijk naar het 16e-eeuwse Spanje (voor zover ik me dat kan voorstellen). Het paleis was ‘verlicht’ met kille, onpersoonlijke TL-balken, de sfeer van het regime tekenend (een dik gewei voor kleding en decor). De prinses van Eboli moest even op gang komen en was hierna geweldig. De voor na laatste scène met de grootinquisiteur vond ik saai en langdradig. De ontwikkelingen waren in volle gang en deze scène stagneerde alles (tomaat erheen!). Tot slot vond ik de inleiding kut. Die vrouw was totaal niet geïnspireerd en las de dramaturgische onderzoekjes emotieloos en zonder persoonlijke aanvullingen voor (die tekst stond ook in de boekjes en op de site).

Een exotische voorstelling, rare Chinezen maken raar theater van een stuk wat ik dan weer heel goed ken; Hamlet. Had iets verschrikkelijks verwacht, maar het was enig. Mede omdat een leuke meneer eerst een fijne inleiding gaf. Een aantal instrumenten en Leitmotieven werden geintroduceerd en verder werden we gerustgesteld dat het heel normaal was als we dit voornamelijk een enorme hoeveelheid herrie vonden. Prachtige kostuums en een hele coole prins Hamlet die ook nog allerlei kunstjes kan. Koningin moeder is volgens Peking opera een heldin, wat een bijzondere interpretatie aan het stuk gaf. Om met mijn Chinese buren te roepen: HA. Als ze weer komen, ga ik weer. HA

Kijk ik vind Marien Jongewaard heel leuk. Daarnaast is Cas Enklaar geweldig. Ik ben voor de revolutie. Ook ik heb plekken in de stad waar mijn vuist uit gewoonte de lucht in gaat. Ik vind dat al het theater over dit onderwerp moet gaan. Daarom geweien. Maar ook: Hou toch op met moeilijk homo-erotisch gedoe. Als je je zak moet wassen doe dat na de voorstelling. Ga niet met je ogen dicht over een droom monologiseren, dat vind ik saai.

Belangwekkend onderwerp komt niet helemaal uit de verf. ‘Al die multimedialiteit, waar is dat nu voor nodig’, vraag ik me af als ik m’n koptelefoon weer eens afzet. Societeitsidee komt niet echt van de grond. Ik kreeg ook snel een hekel aan mijn mede publiekjes. O wat was het herkenbaar en natuurlijk was Petra een echte Nederlander die er helemaal bij hoorde. ‘t Was veel lachen om andere en weinig confrontatie. Ze zijn er niet helemaal uit gekomen. Nog een keer proberen dan maar.

In de voorstelling neemt Lizzy Timmers de toeschouwer mee in het ontwerpproces van de stad Brasilia. Het gaat in dit geval om haar eigen ontstaan. Zij speelt namelijk de vleesgeworden utopie. Een leuk idee, maar de utopie blijft mij te vrolijk. Het verval van de stad komt naar mijn idee te weinig naar voren in wat je ziet. Het spel blijft huppelig en het lichaam jeugdig, terwijl uit de tekst blijkt dat er iets vreselijk verkeerd is gegaan met de stad en met de utopie. Jammer.