Een dikke vette tien voor Reinout Bussemaker. Hij doseert zijn spel zo goed dat ik de laatste tien minuten toch nog met zijn personage meevoelde. Want wat een holle bolle tekst van Paul Pourveur. De monoloog van anderhalf uur bevat niets meer dan een herhaling van zetten. Een man reist van hotel naar hotel, levend tussen palmbomen en Korinthische zuilen. Hij hopt van bed naar bed, van Claudia naar Yvette en allemaal mooie borsten. Sneu.

Eerzucht en haat, daar gaat het om. Dat meent de president in deze tekst van Thomas Bernhard. Hij is aan een aanslag ontsnapt. Zijn overste is dood net als het 17-jarig hondje van zijn vrouw. Zij liet het dode beestje direct uit haar handen vallen. Of gooide ze het weg? Het echtpaar vertegenwoordigt de arrogantie van de macht. Alles draait om hen, verantwoordelijkheidsgevoel ontbreekt. Een typische BL-voorstelling: spelplezier, humor en intelligentie. De manier waarop het personeel geschoffeerd wordt, de mannen in het bad, de president en zijn geldverspillende liefje. Zo schattig! Vind ik.

Ik geloof dat ik de enige ben die niet zo enthousiast over deze voorstelling is. Ten eerste omdat ik de casting van Nick en Honey onbegrijpelijk vind. Flapdrollerig spel! Daarnaast kan ik helemaal niets met de vormgeving. Het maakt kennelijk niet uit waar we zijn en of ze drinken of niet, of ze een plaat op zetten of niet. Onduidelijk en enige samenhang tegengaand. Niet omheen te kijken.

Mooie tekst; duidelijk en toch poëtisch.
Betrokken spel.
Bijzonder dus.

Mooi.

Na een even zo brave Scheepsjongens van Bontekoe doet Peter de Baan nu lafjes de GVR.
Een muzikale voorstelling voor de hele familie over het topboek van Roald Dahl. Mooi is dat er verteld wordt vanuit de verjaardag van Sofie die gek is op het boek; ze besluiten het boek te gaan spelen. Dit gegeven geeft een fijne dubbele laag aan de voorstelling.
Helaas is het stuk niet geslaagd, om meerdere redenen.
De broer van Sofie (belangrijke rol in dit verhaal) wordt vervelend ingevuld door een slechtgecaste hannus. Groot kwaliteitsverschil tussen de acteurs, een matige verhaallijn en een zeer hakkelende en onmagische regie zorgen voor een rommelig geheel dat niet pakt. De kinderen die goed vertegenwoordigd zijn in het publiek, worden helaas over het hoofd gezien; geen enkele interactie.
De grootste ramp van de avond is echter het licht. Nergens trekt het licht het publiek uit de lelijke, vervelende garage van Ad Knippels. Onbegrijpelijk dat niemand daar over gevallen is.

Sluit me geheel aan bij de vorige spreekster. Arne Sierens’ moderne volkstoneel prikkelt ziel, hersens en lijf. Beelden van drie mensen die zich vol bravoure staande houden op een ijsvloer met prachtteksten hangen nu nog in m’n hoofd.

“Ik moet altijd zo lachen als ik je zie”

Een heerlijk leuke voorstelling, om meteen maar met de deur in huis te vallen. “Maria, eeuwigdurende bijstand”, een productie van ‘theater zuidpool’ en ‘DAS theater’, is een afwisselende voorstelling over drie mensen die zich in een warenhuis op –3 bevinden.
En niet zomaar drie mensen, drie types die het allemaal niet even makkelijk hebben. Met elkaar proberen ze toch het beste ervan te maken, daar op –3.

“Niet op de speelvloer lopen” is het eerste dat je hoort als je de zaal binnen komt. “Goh, waarom zou dat niet mogen” en “pff best fris hier” is het volgende; de speelvloer is van ijs.
Dit voegt een extra dimensie toe aan de voorstelling die sowieso al erg leuk is. Door het ijs wordt er een extra soort spanning opgebouwd. Wat alleen maar ten goede komt voor de voorstelling.

Verder is de voorstelling nooit eentonig. Er is continu heel veel te zien en er zijn snelle overgangen. Zo wordt er in no time een oceaan nagebootst, ontsnapt de (overigens echte) papegaai en is er iemand aan het jonleren met brandende fakkels.

Het verhaal is eigenlijk best heftig, maar na afloop van de voorstelling heb je niet het idee dat je naar een zwaar stuk bent geweest. Er is zoveel om te lachen in “Maria, eeuwigdurende bijstand”, de zware dingen worden maar even genoemd en dan wordt weer over gegaan op de orde van de dag. Met de zin “Ik moet altijd zo lachen als ik je zie, dat weet je toch mimi” is alles altijd meteen weer goed gemaakt, heerlijk toch?

Maria, eeuwigdurende bijstand is dus een heerlijke en vooral ook verrassende voorstelling en een aanrader voor iedereen. Je hoeft niet bang te zijn dat het een eentonig stuk is en ondanks dat er een heftig verhaal in zit blijft het een stuk om te lachen.

Katriena Wiersma

Een prachtige voorstelling waarin Reinout Bussemaker een grootse prestatie neerzet. Een voorstelling over de inside van de man. Boordevol sexisme en testosteron. En toch totaal niet plat, maar meeslepend. Ook door die wonderbaarlijke onnavolgbare tekst van Paul Pourveur en de zoveelste indrukwekkende regie van heer Keesen.

Wat in eerste instantie het grootste minpunt aan de voorstelling leek te zijn, bleek bij nader inzien juist de grootste kracht ervan. Bij het verlaten van de Expozaal van De Brakke Grond, overviel mij een onbevredigend gevoel: het stuk was naar mijn idee veel te kort. Hoewel ‘Showroom Survival’ van begin tot eind boeit en vermaakt, blijft het publiek toch grotendeels met een ontevreden gevoel achter. Maar naarmate ik meer over de voorstelling na denk, hoe beter ik het onverwachte, abrupte einde begrijp.

Twee mannen (gespeeld door Gerold Guthman en Niek van der Horst) en twee vrouwen (gespeeld door Susan Boogeardt en Bianca van der Schoot) zijn samen vier wetenschappers die tevens onderwerp van hun eigen onderzoek zijn. Ze onderzoeken elkaar en zichzelf op het gebied van verlangen.
Het laboratorium is abstract weergegeven: een grote vierkante bureautafel met in het midden een doorzichtige cabine met een rustgevend decortje, rond de tafel vier bureaustoeltjes op wielen. De voorstelling begint met een vlotte monoloog van Susan Boogaerdt. Ze zet daarmee het gemiddelde tempo van de hele voorstelling en creëert een opgehitste sfeer. Alle vier de “wetenschappers” zijn op hun eigen manier gespannen en naarstig op zoek naar antwoorden en oplossingen. Vanuit de visie dat het leven en dus ook geluk maakbaar is, beproeven zij op komische wijze elkaar om gezamenlijk naar een “volgend niveau” te komen.
Het spel ontroert en is zeer overtuigend, de timing is perfect en ook hun lichaamsbeheersing weten de spelers met precisie te exploiteren in de pantomimeachtige bewegingen. Dit laatste komt regelmatig terug in de voorstelling en wisselt op een prettige manier tekstfragmenten af met muziek en beweging. Doordat de monologen direct tegen het publiek gericht zijn, worden we meteen in de voorstelling betrokken en blijven dat. Hiermee wordt een bepaalde intimiteit tussen personages en publiek gecreëerd.

Het is kortom een spetterende, vlotte, evenwichtige voorstelling die ontroert, amuseert en ook tot denken zet. Want dat onbevredigende gevoel dat het publiek na de voorstelling overhoudt, kan geen toeval zijn. Dit is een bedoeld effect van de makers van ‘Showroom Survival’. Verlangen zit in ons allemaal en we lijken onbevredigbaar, ook al hebben we genoten van de voorstelling. Waarom dat zo is, weten we niet en dat leren we ook niet van de “wetenschappers”. Wat we nu wél weten is dat ons onrustige verlangen eigenlijk heel absurd is, net als het hele onderzoek van ‘Showroom Survival’. Na deze voorstelling voelen we ons net als de geflipte personages waar we ruim een uur lang naar hebben zitten kijken.