Ik vond de voorstelling slecht.
Het begin was saai door de film stukjes, die trouwens veel te lang waren. Ze waren wat mij betreft ook niet echt grappig, al vond een deel van de zaal dit wel.
Er zat niet echt een rode draad in het stuk. Nou is dit niet zo erg, maar er was gewoon echt geen touw aan vast te knopen. Ik kon het halverwege nog maar amper volgen. De ja-nee discussie’s waren te lang en met de camera het publiek in gaan is niet grappig.
Er waren wat gebeurtenissen in het stuk die het nog een beetje leuk maakten, zoals de piano poot die brak, de bisschop in de kleedkamer, of de lampen die naar beneden kwamen zetten. Dit waren een paar van de weinige dingen waar ik om moest lachen.
Jammer.. Echt jammer.

Humoristische en tragieke voorstelling over een boerenmoeder en haar dochter. De moeder zit in haar stoel met pijn aan haar benen en voelt haar eind naderen. Haar dochter doet al het werk. Naar mate het verhaal met spitsvondige dialogen vordert, wordt duidelijk wat de verwijdering tussen moeder en dochter veroorzaakte. De dochter, die niet om het verdriet van haar overleden kinderen kan, blijkt geboren uit een kortstondig avontuurtje met de bankdirecteur.
Wederom een sterk stuk van “de Wetten” met Wendell Jaspers en Marlies Hamelynck.

Bewaar het beste voor het laatst! Het was duidelijk, interessant en grappig tegelijk. Zonder al te veel gegooi van Romeinse namen wordt het verhaal van Coriolanus duidelijk op de planken gezet. Ik kende het verhaal niet, maar ik denk dat het nu mijn favoriete Shakespeare-stuk is. Ik kon me helemaal inleven in de wereld van Coriolanus, de weerzin om je anders voor te doen dan je bent straalt ervan af. De regen zag je van mijlen ver aankomen en dan wordt er niks mee gedaan, gewoon staan en wij kijken, geweldig! Het wapengekletter, het smeken van de moeder, het door de emmer zakken van Van Woensel, te veel om op te noemen.

Nonchalant, humoristisch, ontroerend.
Dat de hond later in het cafe nog tegen ons tafeltje plaste, volgens Maria Goos voor het eerst in 65 voorstellingen, deed daar niets aan af.

Lion King, al een tijdje geleden zat ik daar dan. Ik heb genoten in de zaal, maar 75 euro vind ik het echt niet waar. Het verhaal neemt je niet meer mee… decor: IS ER NIET!!!! Enige waarvoor ik heel veel lof heb is de olifant en de scene van “one by one” Rafiki is heel goed, mar neem van mij aan, verspil je geld hier niet aan. Kleinere rondreizende musicals zoals Beauty and the beast en crazy for you waren echt vaal beter.

Groetjes Tessa

Van mij mag er in elke voorstelling wel een cello op deze wijze verkracht worden. Verder vond ik deze voorstelling niet echt interessant. Je kunt beter liegen (de wereld minder hard maken door te denken en te fantaseren)of doodgaan als je de wereld niet meer aankunt. Het verhaal van Winnie de Poeh was leuk, altijd wel, maar werd te niet gedaan door de rare handelingen van de acteur en muzikant. De ‘pauze’ zorgt dan voor een aparte wending, waarna de voorstelling in een vaart schoot die ik niet kon volgen. Dit was gewoon niet mijn ding.

Originele speelse veelzijdige vorm. Desalniettemin gezapig, soms onbegrijpelijk en ongeïnteresseerd spel. Hugo Koolschijn en Halina Reijn moeten niet proberen te acteren. Het grijze publiek wordt wakker geschud maar waarmee nou eigenlijk, vraag ik me af; met hard schreeuwen en weinig zeggen. Of: Veel Subsidie voor een Hol Vat.

Beetje raar dat ze met 8 acteurs moeten spelen. 4 was meer dan genoeg geweest. Vermakelijk, maar blijft wel beetje flauw en hoofdelijk. Fijne acteurs en doodpaardse originele vorm, dat dan weer wel.

Slecht bewerkte tekst.
Niksige regie.
Onbegrijpelijke avond.
Ongelooflijk.

De derde in Shakespeare in een week en gaat het al vervelen? Nee! Om kwart over tien keek ik pas op mijn horloge en verbaasde me dat het al zo laat was. Dat betekent dat ik me niet verveeld heb met wat ik heb gezien, maar wat ik heb gezien is me niet helemaal duidelijk. Het ligt aan het stuk Julius Ceasar, het boeit me niet. Toch weet Dood Paard er een interessante avond van te maken. Het gestileerd gedag zeggen en het overdreven knielen passen, samen met de dood van Ceasar, prachtig gevonden. De windturbine werd wel irritant, maar ach anders hingen de vlaggen er ook maar te hangen. Trouwens, ook goed gebruikt die vlaggen. De laatste scènes op de bank (hoe verzin je het?) zorgden ervoor dat je op meerdere dingen tegelijk kon letten en dat vind ik altijd wel prettig.