Sluit me geheel aan bij de vorige spreekster. Arne Sierens’ moderne volkstoneel prikkelt ziel, hersens en lijf. Beelden van drie mensen die zich vol bravoure staande houden op een ijsvloer met prachtteksten hangen nu nog in m’n hoofd.

“Ik moet altijd zo lachen als ik je zie”

Een heerlijk leuke voorstelling, om meteen maar met de deur in huis te vallen. “Maria, eeuwigdurende bijstand”, een productie van ‘theater zuidpool’ en ‘DAS theater’, is een afwisselende voorstelling over drie mensen die zich in een warenhuis op –3 bevinden.
En niet zomaar drie mensen, drie types die het allemaal niet even makkelijk hebben. Met elkaar proberen ze toch het beste ervan te maken, daar op –3.

“Niet op de speelvloer lopen” is het eerste dat je hoort als je de zaal binnen komt. “Goh, waarom zou dat niet mogen” en “pff best fris hier” is het volgende; de speelvloer is van ijs.
Dit voegt een extra dimensie toe aan de voorstelling die sowieso al erg leuk is. Door het ijs wordt er een extra soort spanning opgebouwd. Wat alleen maar ten goede komt voor de voorstelling.

Verder is de voorstelling nooit eentonig. Er is continu heel veel te zien en er zijn snelle overgangen. Zo wordt er in no time een oceaan nagebootst, ontsnapt de (overigens echte) papegaai en is er iemand aan het jonleren met brandende fakkels.

Het verhaal is eigenlijk best heftig, maar na afloop van de voorstelling heb je niet het idee dat je naar een zwaar stuk bent geweest. Er is zoveel om te lachen in “Maria, eeuwigdurende bijstand”, de zware dingen worden maar even genoemd en dan wordt weer over gegaan op de orde van de dag. Met de zin “Ik moet altijd zo lachen als ik je zie, dat weet je toch mimi” is alles altijd meteen weer goed gemaakt, heerlijk toch?

Maria, eeuwigdurende bijstand is dus een heerlijke en vooral ook verrassende voorstelling en een aanrader voor iedereen. Je hoeft niet bang te zijn dat het een eentonig stuk is en ondanks dat er een heftig verhaal in zit blijft het een stuk om te lachen.

Katriena Wiersma