Zonder veel verwachtingen ging ik van huis. De kritieken waren lauw en ik ben geen fan van de vaak pies-, poep- en potgronddrama’s van Johan Simons. Maar hier stond de scherpzinnige en geestige tekst van Grunberg centraal. Met zijn lobbige postuur en het rustige timbre van zijn stem verpersoonlijkte Wim Opbrouck perfect de tederheid die onder die tekst schuilt. Zeer tevreden keerde ik huiswaarts.

Een mooie voorstelling. Goed gespeeld, het stuk had een fijne snelheid en ritme.In het begin word er wel meteen op je ingehakt met de tekst waardoor het even duurde voor ik erin kon komen, maar al met al bleef ik aan één stuk geboeid luisteren voor de aaneengesloten 2 uren. Met de vormgeving had ik niet zoveel,maar het was niet storend genoeg om een tomaat te geven of iets dergelijks.

Prachtige voorstelling! Relativerend, grappig. Ontwapenend. Ongeneerd. En alles in dienst van de inhoud. Over de kracht van het denken. Voorstelling is tijdens de tournee nog enorm gegroeid, echt een aanrader als er in het voorjaar een reprise komt!!

Zo. Die zit. Wat een mooie stuk. Willibrord Keesen heeft weer een prachtige voorstelling geregisseerd, en wat een fijne speelstijl geeft hij zijn acteur weer mee. Voor iedereen die het vooringenomen standpunt heeft dat monologen per definitie saai zijn, hier wordt het bewijs van het tegenovergestelde geleverd. Pourveur heeft weliswaar wederom een enorme lap tekst afgeleverd, hij mag er zijn. En Reinout Bussemaker ook. Je voelt je vanaf het moment dat je binnenkomt al aangesproken door zijn blikken. Als hij begint te vertellen over zijn avonturen word je moeiteloos meegenomen van hotel naar hotel, van bed naar bed. En hoe meer avonturen hij beleeft hoe meer ik me afvraag waar hij zijn voldoening nou eigenlijk in vindt. Ondanks zijn bravoure en nonchalante voorkomen wordt hij almaar treuriger. De emotionele lading blijft lange tijd op afstand, maar komt helemaal aan het einde alsnog hard bij me aan. Je voelt zijn wanhoop. Je zou hem bijna willen helpen, als je maar wist hoe. Deze man die volledig de weg kwijt lijkt te zijn, roept ondanks zijn vaak platte en seksistische uitspraken sympathie op. En meer.

Ik had geen idee waar de voorstelling over ging toen ik naar Muziekgebouw aan ‘t IJ fietste. Aan de kassa even een pijnlijke E27,50 gepind voor een kaartje waardoor het nog spannender werd wat er te zien zou zijn. Hoopvol ging ik in de zaal zitten, de voorstelling begon.
Jammer genoeg werd ik de daaropvolgende uur verveeld met kleine aanslagen op m’n gehoor. De spelers/musici maakten abstracte geluiden met veelbetekende serieuze uitdrukkingen op het gezicht. Oninteressant, irritant en vooral veel te prijzig voor en voorstelling van één uur. Ik heb er helemaal niets van begrepen. Nu stoort me niet als dingen mij ontgaan tijdens een voorstelling. En soi, ik had natuurlijk de 5 pagina’s tellende inleiding van het stuk moeten lezen voordat ik ging zitten in de zaal. Maar er werd zelfs geen gevoel overgedragen, geen ruimte om te kunnen associeren.
Losse plaatjes en beelden. Een vleestomaat voor deze voorstelling!

Zuiver een vehicel voor de acteer-excelentie van Bokma. Met fijne dialogen, maar een te kort schietende naratief. Dus, je vervellt je geen moment, maar het gaat nergens over.

Oja: Annet Malherbe wilde graag zingen met zoon-lief op gitaar en dat vond paps ook een leuk idee. Leuke liedjes maar hadden niks van doen met de voorstelling.

De vier muren waartussen deze twee broers zijn opgesloten staan heel letterlijk op het toneel, en ze worden ook letterlijk omvergetrokken als hun vader opeens binnenkomt en de verhoudingen verstoord. Mooi stuk, goed geacteerd. Ben toen ik thuiskwam wel even gaan opzoeken hoe dat ook alweer zat met Kain en Abel. Begreep toen ook pas dat “ben ik mijn broeders hoeder?”. Tjebbo Gerritsma deed me af en toe denken aan Robert de Niro, weet niet of dat de bedoeling was maar hij straalde eenzelfde soort ingehouden woede uit. En de net-niet-lege ijskast was geweldig. De humor maakt het verhaal dragelijk, anders was het wel heel erg vreselijk allemaal. Nu is het een droevig en soms grappig verhaal over wat familie elkaar kan aandoen.

Adembenemende dansvoorstelling, deze (nu al) klassieker van de Châtel. Prachtige beelden op de stuwende muziek van Philip Glass. Ontroering, kippevel, alles waarvoor je naar theater gaat. Ik mag maar zes geweien geven,dus voor elke danser één.

Ik ben van mening dat je zo af en toe een Claus moet zien. Ik bedoel, als je er één kent ken je ze allemaal, maar toch blijft het interessant als het goed gedaan wordt. En dat is bij deze voorstelling zeker het geval! Het decor is bij het binnenkomen van de zaal indrukwekkend, ik wist niet dat er nog decorbouwers bestaan die dit soort decors kunnen maken. Het is spel is misschien niet het beste wat je in Nederland kan vinden, maar het is allemaal overtuigend en goed gedaan. Er zitten vondsten qua regie in die ik niet zo snel had verwacht bij het NT, maar de radio, de scherven en het naakt waren erg goed en verrassend. Ook verrassend was de muziek tussen de bedrijven door, een enorm pluspunt dat ik Radiohead hoorde. De pauze kwam misschien wat plotseling en vind ik in zo’n stuk echt zonde, maar ik pakte het meteen weer op na de pauze. Al met al een mooi, goed en degelijke uitvoering van dit jubilerende stuk, ik vraag me alleen af wat de mensen van 50 jaar geleden van deze voorstelling zouden hebben gevonden!

Pionier Eboman toont zich weinig vernieuwend: jarenlang herhaalt hij nu al hetzelfde kunstje. In de nieuwe zijweg die Hofs is ingeslagen bedient hij zich van theater. Alleen acteren en regisseren kan hij klaarblijkelijk gewoonweg niet. De bijdrage van medespeler Glen Faria was al even tenenkrommend. Adviezen van een regisseuse als Ola Mafalaani hebben daar niets aan kunnen veranderen. Wat er kennelijk niet in zit, haal je er ook niet uit. Beschamend was dan ook de vertoning van Glen Faria die – al dan niet fake – in discussie ging met Jeroen Hofs. Dat kan misschien verscholen achter een vj-booth, maar niet zoals hier pontificaal op een podium. Het leverde infantiel theater op. Een aardige poging om het publiek er bij te betrekken was met een interactief deel. Gevraagd werd naar een actie vanuit het publiek, waarmee vervolgens aan het samplen werd geslagen.