Stom stuk, de pogingen om er leuk toneel van te maken strandden. Ergerlijk dat schrijver Michael Frayn de hele Duitse geschiedenis alleen maar gebruikt als behang voor de relatie tussen twee oninteressante mannen. Huub Stapel speelt goed, maar de rol vraagt meer: Willy Brandt moet een magnetisch personage zijn, een superster. Huub Stapel blijft dan toch Huub Stapel. Stefan de Walle is, zoals te vaak de laatste tijd, adequaat.

Wauw, dit was echt bijzonder. Vanaf de eerste minuut zo waanzinnig lelijk, zinloos en slecht dat het me de adem benam. En dat Catherine ten Bruggecate je dan vlak voor de pauze tòch even bij je strot pakt. Dat is klasse. Verspilde moeite, maar klasse.

Een hoop pretentie en een onsamenhangende tekst. Paul Pouveur&Co nemen wetenschappelijke ideeën -quantummechanica, onzekerheidsprincipes, entropie- die ze slecht begrijpen en gaan die toepassen op de psychologie. Kunstenaars doen dat vaker en het resultaat is onveranderlijk rampzalig. Nou ja, HZT heeft ook recht op hun Massacre at Paris, snel vergeten en door met de show.

Geen wereldschokkend toneel, maar toch zeer de moeite waard. Persoonlijk heb ik het niet zo op Franse stukken van een eeuw of wat terug, maar deze bewerking laat zien dat geen enkel stuk ooit aan zeggingskracht hoeft in te boeten. Waar ik het meest door geraakt werd was Jaap Spijkers. Zijn dierlijke, authentieke spel is echt meesterlijk. Verwacht in deze voorstelling geen briljante vondsten: het gebruik van microfoons, strakke mise en scène en kale leegte is niets nieuws. Leuke voorstelling voor middelbare scholieren met frans in het vakkenpakket.

Op de vraag aan danschoreografen wat hun werk precies behelst hoor je vaak: ‘de relatie tussen mensen als een proces van aantrekken en afstoten’. Terwijl aftrekken en aanstoten veel effectiever zou zijn. Op de vraag aan mimografen wat ze met hun werk willen laten zien, luidt heet meest basale antwoord: ‘beweging in de ruimte’. En daar kun je geen grapppig alternatief voor bedenken. Beweging in de ruimte is precies wat Chaya Aschkenasy en Joris Lehr van Dolle Maandag laten zien, als net aan land gekropen vers geschapen wezens die elkaars relationele mogelijkheden beproeven. ‘Is er hoop voor deze mislukkelingen?’ vragen ze zichzelf in de voorstelling zingend af. Wel als ze zo onbeschaam blijven bewegen in de ruimte dat het bij tijd en wijle hilarisch van absurditeit is. Een voorstelling die vooral onbegrepen moet blijven.

Een behoorlijke tegenvaller om het zacht uit te drukken. Ging met hoge verwachtingen de zaal in, maar kwam er totaal gedesillusioneerd weer uit. De tekstbehandeling was ronduit slecht. En o,o,o wat stonden ze toch weer te acteren. De illusie waar je toch altijd op hoopt, bleef volledig uit. Soms echt tenenkromend…Dat ene gewei is voor de musici die hun uiterste best deden de muziek toch nog voor het voetlicht te brengen. Helaas werd er op de mooiste momenten hinderlijk door de muziek heen gesproken door de acteurs. Onbegrijpelijke regiekeuzes. Niet voor herhaling vatbaar…

Heerlijke voorstelling van het Volksoperahuis! Uitmuntende verhouding, balans tussen muziek, zang, spel en vertellen. Mooie melancholisch stemmende liederen van Jef Hofmeister en sterk en kwetsbaar spel van Kees Scholten. Deze groep verdient een veel groter publiek dan er afgelopen dinsdag in de zaal zat! Een absolute must voor iedereen die van muziek/vertel/speel theater houdt dat rechtstreeks uit het hart komt!

Krachtige voorstelling: mooi ontroerend verhaal pakkend verteld door twee energieke acteurs die zich helemaal geconcentreerd volledig gaven. Ingenieus toneelbeeld: waar zo’n grote autoband allemaal niet goed voor is! Ook heel erg besteed aan mijn jeugdige medekijkers voor wie deze voorstelling ook bedoeld is! Sterke tekst met vele charme. Een aanrader!

Wat is de functie van deze voorstelling, behalve dan om ervoor te zorgen dat deze zwarte bladzijde uit de geschiedenis nooit wordt vergeten? De manier waarop deze ‘zwarte bladzijde’ wordt getoond op de voor Hotel Modern gewoonlijke manier is uiteraard zeer goed gedaan. Vooral de wijze waarop het vergassen van de mensen in beeld wordt gebracht en de ‘goochelachtige’ snelheid is adembenemend. Maar het komt niet verder tot een gekopieerde poppenhuis versie van bekende films over de WOII (Anne Frank, La Vita e Bella). De stilte na afloop was mooi, dus het kwam wel aan, maar is dat tegenwoordig meer uit gewoonte, dan dat het ons echt aangreep?

Als je de flyer tekst leest, denk je een wat chaotische voorstelling te gaan zien. En dat gevoel lijkt in het begin ook niet te worden weggenomen. Met fragmentarische zang, dat een medley van de voorstelling blijkt te zijn, wordt het stuk in het pikkedonker afgetrapt. Een goed begin, want hierdoor wordt je meteen het verhaal in getrokken. Omdat je op automatisch zoek gaat naar een verband, wen je direct aan deze vorm van vertellen. En fijn genoeg verveelt het geen moment.

Duyns heeft ervoor gekozen een aantal belangrijke gebeurtenissen van de laatste 4 jaar te vertalen naar een verhaal met 10 karakters, gespeeld door 5 acteurs: Abu Graib, De moord op Fortuyn, over-controle en angst op vliegvelden. Zeer typische voorbeelden van zaken, waar we in 2000 nog niet aan hoefden te denken. Exemplarische voorbeelden, die als nadeel hebben, dat ze al zo vaak langs zijn gekomen en ze daarom eigenlijk niet meer aan het denken zetten. Of toch wel? Omdat het verhaal geen oplossing biedt loopt je ongemerkt toch naar buiten met knarsende hersenen. Wat MOET ik hier mee? MOET ik er wel wat mee? Moet IK hier wel wat mee? Reden genoeg om er nog eens goed over na te denken.

Toch heeft Duyns het geheel nog een beetje licht kunnen houden door er goed gedoseerd humor in te mengen. Zoals de theorie, dat de ontstoken voet van Balkenende een mislukte aanslag is geweest.

De acteurs van Complot zetten het stuk zeer overtuigend neer, ondanks het moeilijke en snelle overgangen tussen de scenes (of liever fragmenten). Slechts één keer is zo’n overgang enigszins storend, ergens in het begin. Een uitzonderlijke prestatie voor dit jonge gezelschap.

Zeker de moeite waard om naar toe te gaan. 5 geweien, dus.