Als je de flyer tekst leest, denk je een wat chaotische voorstelling te gaan zien. En dat gevoel lijkt in het begin ook niet te worden weggenomen. Met fragmentarische zang, dat een medley van de voorstelling blijkt te zijn, wordt het stuk in het pikkedonker afgetrapt. Een goed begin, want hierdoor wordt je meteen het verhaal in getrokken. Omdat je op automatisch zoek gaat naar een verband, wen je direct aan deze vorm van vertellen. En fijn genoeg verveelt het geen moment.

Duyns heeft ervoor gekozen een aantal belangrijke gebeurtenissen van de laatste 4 jaar te vertalen naar een verhaal met 10 karakters, gespeeld door 5 acteurs: Abu Graib, De moord op Fortuyn, over-controle en angst op vliegvelden. Zeer typische voorbeelden van zaken, waar we in 2000 nog niet aan hoefden te denken. Exemplarische voorbeelden, die als nadeel hebben, dat ze al zo vaak langs zijn gekomen en ze daarom eigenlijk niet meer aan het denken zetten. Of toch wel? Omdat het verhaal geen oplossing biedt loopt je ongemerkt toch naar buiten met knarsende hersenen. Wat MOET ik hier mee? MOET ik er wel wat mee? Moet IK hier wel wat mee? Reden genoeg om er nog eens goed over na te denken.

Toch heeft Duyns het geheel nog een beetje licht kunnen houden door er goed gedoseerd humor in te mengen. Zoals de theorie, dat de ontstoken voet van Balkenende een mislukte aanslag is geweest.

De acteurs van Complot zetten het stuk zeer overtuigend neer, ondanks het moeilijke en snelle overgangen tussen de scenes (of liever fragmenten). Slechts één keer is zo’n overgang enigszins storend, ergens in het begin. Een uitzonderlijke prestatie voor dit jonge gezelschap.

Zeker de moeite waard om naar toe te gaan. 5 geweien, dus.

Van een theaterstuk met als thematiek de wereldpaniek voor terrorisme versus veiligheid verwacht je aangrijpende momenten. IJzingwekkende beelden. Het heeft alle mogelijkheden om uitgewerkt te worden tot je bij de strot grijpend theater. Zo niet hier. Gemiste kansen. Tekstschrijver Don Duyns lijkt met ‘Checkpoint’ te willen laten zien dat Nederland bij uitstek het land is van de relativist. Daarmee spreekt de razernij van sommige personages en het simplisme van de moordaanslag aan het eind van het stuk niet erg tot de verbeelding. De teksten zijn vaak voor de hand liggend. De opzet is het dan die het stuk wel aardig maakt: flarden teksten die in elkaar verweven worden en scenes die door elkaar gespeeld worden. Levendig spel levert dat op, maar inhoudelijk komt het stuk niet verder dan paniekerig toneel.