NTG heeft zijn (echte) start niet gemist!!! Met De Asielzoeker openen ze het eerste seizoen onder leiding van Johan Simons met een knaller.
De voorstelling refereert trouwens graag naar die start : het decor zit volledig in de nieuwe huisstijl. Alsof men wil benadrukken dat NTG het beste van twee werelden samenbrengt, wordt deze voorstelling gedragen door Wim Opbrouck en Elsie De Brauw. Topklasse uit Vlaanderen en uit Nederland. (Maar aan die Hollandse onverstaanbaarheid voor ons, Vlamingen, moet toch gewerkt worden. Een smetje).
Ook hier weer, het lijkt de grote rage wel, de transpositie van een roman naar de scène waarbij het verhaal eerder verteld dan getoond wordt. Toch leidt dit tot schitterende dialogen waarbij de spanning tussen de protagonisten geleidelijk opgedreven wordt. Wim Opbrouck geeft prachtig gestalte aan de wat letargische Beck die echter met zichzelf geen blijf weet wanneer zijn terminale partner interesse krijgt in de asielzoeker die zij voor de papieren heeft gehuwd. De scène waarin Opbrouck nerveus en gespannen met allerlei gevonden kledingstukken de naakte vrijers probeert te bedekken, zal nog lang in het geheugen gebrand staan.
Greidanus en Hermans vullen het duo perfect aan.
Voor Simons is ook dit weer een start. Ook al zit het duidelijk in het verlengde van zijn Houellebecq-voorstellingen, toch is dit weer een stap verder. Terug naar meer decorum en naar een uitbundiger (Vlaamser?) speelstijl.
Een openingsstuk die het water in de mond doet komen voor wat erna komt.

Scherpe tekst van Pourveur en twee prachtige actrices die het publiek voor het grootste gedeelte van de voorstelling moeiteloos wisten te overtuigen. Over hoe de liefde ons door de doordeweekse wereld heensleept om ons uiteindelijk
in de achtste dag verdwaasd achter te laten….
De voorstelling verloor naar het einde toe wat aan kracht en met de projectie kon ik helemaal niets.

Dat viel een beetje tegen. Leuk geprobeerd dat wel maar wat een matig spel en qua zang was het gewoon beneden pijl. Een beetje vals mag maar dit zat er voortdurend tegenaan. Het dekor was aardig maar wat een gedoe in mis en scene. Weinig inventief en snel vergeten. Mag nog wel een keer een herkansing met een goede regisseur

een triestig verhaal wordt hier zéér mooi gebracht. de gevecht scene met de stoelen bij aanvang van het stuk plaatsen direkt de toon van de voorstelling. de acteurs zijn geweldige tegenpolen. het stuk zit vol afwisseling. een lach en traan staan hier zij aan zij en het werkt. er gebeurd vanalles op de buhne. de scenes zijn altijd juist gedoseerd. het lich en het decot doet je wegdromen. Jong en oud in mijn familie vonden het mooi, heel mooi. voor mij was het dan ook de knapste voorstelling die ik ooit heb gezien.

Wooooooooooow,
Wat een schitterende voorstelling hebben we vanmiddag gezien. Niks gladgelikte musical, rauw, heftig en ontroerend was het. Niet de techniek, maar het spel, de zang, de betovering en de gelaagdheid geven Turks Fruit haar glans. Wat spelen die lui goed. Hartverwarmend en hartverscheurend, met humor en met emotie vond alles zijn plek. De beste musical sinds tijden. Ontroerend spel, prima muziek, goede zang, effectief decor, dans OK en vooral het verhaal van Jan Wolkers is op een spannende manier omgebouwd tot een vernieuwende herkenning.
Aanrader!! tenzij je niet tegen bloot op het toneel kan.

Dit is geen theater. Dit is een smaakvolle uitstalling van theatralige spulletjes: een zelftikkende trom, een drumstel met extra’s, een raam-waarachter-het-kan-sneeuwen, een automatische brievenbus, een-lamp-die-kan-vallen, een pruik-die-af-kan. Allemaal leuk hoor, maar meer de rondleiding in een knussige tentoonstelling dan een toneelstuk. Geen theater dus, en al helemaal geen muziektheater (wat het zijn wil) - al wordt er een overbodig stukje met een bandje meegedrumd en even wat schilderachtig geklingelklangeld.
Erger vond ik dat het voor kinderen (de voorstelling is bedoeld voor ‘iedereen vanaf 8 jaar’) gewoon ook te cerebraal is. De ‘filosofie’ van het stuk (maak je niet dik, kijk gewoon goed naar de dingen om je heen, zie er de schoonheid van, vind daar het geluk in - zoiets) gaat vrees ik aan hen voorbij. Het slot (licht valt achtereenvolgens op gewone dingen als het raam, de deurknop, de stoel) is dramatisch absoluut niet overtuigend. Het contrast met de enige scène daarvoor waarin iets gebeurt (Oblomov krijgt veel post en telefoontjes tegelijk)werkt niet omdat er teveel tijd tussen is verstreken/verknoeid, en de (inhoudelijk correct gekozen) alledaagse voorwerpen die we ‘zien’ hebben niet echt iets dat ons arresteert, ons dwingend aanspreekt, of beklijft. De kindertjes bleven een beetje in de kou staan, vond ik.

Nog niet eerder ben ik fysiek misselijk geworden na het zien van een voorstelling. Mozart zou zich in zijn graf omdraaien. Weerzinwekkend. Afgrijselijk. Tenenkrommend. De musici acteren letterlijk op amateur-niveau, het is een schande dat iemand als Jeroen Krabbé zich acteur mag noemen (soap niveau), dit is werkelijk publikumsbeschimpfung. Verkwist je euro’s hier alsjeblieft niet aan.

Te veel tekst, te weinig voorstelling. Vegter laat het publiek platlullen zonder adempauze waardoor je in een soort van roes terecht komt tijdens de voorstelling en op een gegeven moment gewoon niets meer opslaat.Verdoofd en met een gevoel van lichte domheid verliet ik de zaal. Tekst van Pourveur was okee, en de actrices deden het prima.

Topstuk/Flopstuk. Het scheelt maar twee letters. Zo getikt, zo geschreven, een kwestie van seconden. Ik prijs het thema. Over tijd is zoveel te zeggen en te schrijven. Het voorprogramma belooft veel goeds. Mooie beelden, spannende ideeen, bizarre waarheden. Een overdaad aan ingangen. Het stuk mag beginnen. En dan houdt het op. Het stuk begint en 1 voor 1 haken we af. Ik zie het om mij heen en hoor het aan het applaus. Lafjes, verontschuldigend.
De Tirannie van de Tijd is te abstract om te boeien en te lelijk om naar te kijken. Zo kende ik het ZT vroeger niet. Als dit een voorbode is, dan verhuis ik naar Belgie (als dat misschien helpt…).
1 gewei voor alle potentie, die voortkomt uit het voorprogramma. 1 tomaat voor het stuk, meer is het echt niet waard.

wat een hopeloos pretentieus theater! Zonde van al dat talent op het podium. Waarom doen mensen dit zich zelf aan. In tijden mij niet zo geregerd aan een voorstelling. Stoppen , uithuilen en een nieuwe start maken!