Hoe zag Willy Brandt er ook alweer uit in het echt? Ik ben iets te jong om dat nog helder voor de geest te hebben, maar aan het pak van Huub Stapel te zien was het een klein en breed mannetje. Ook als je geen van die duitse politici uit de jaren 70 kent is het toch een goed stuk over macht, vriendschap, spionage en intrige. Spannend verhaal, goed gespeeld in een effectief decor. De Oost-Duitse spion die aan de touwtjes trekt sluipt onder aan het podium voor het publiek langs en de rijen met lompe groene bureaus scheppen meteen een ambtelijke en benauwde sfeer. Stefan de Walle schittert als vanouds!

Wat moet ik nog zeggen? Dat ‘een Pierre Bokma’ hier niet aan kan tippen? Tekst en spel zijn weergaloos. Geen enkel zwak moment kent deze voorstelling. Ik was aangedaan, gelukkig en dankbaar. Door elkaar.

Gister in de Brakke Grond en overweldigende voorstelling gezien. Walvismuziek van Peter de Graef. Ik kende deze Belgische acteur niet, maar gister heeft hij me helemaal voor hem gewonnen.

Het was alweer een tijd terug dat ik me zulke mixt feelings uit een voorstelling kwam, geluk, zaligmakende zwevendheid, maar ook schuldgevoel, daar het om een triestig verhaal gaat. Een levensverhaal van een dame zo weggeplukt van SBS 6.

Alles klopte in de voorstelling, elk gebaar heeft een overtuigingskracht en laat je iets zien. Het verhaal komt in je onderbuik naar binnen, maar weet zo omhoog te kruipen en je geest te verhelderen. Waarom pik ik de uitspraken van deze man, met zijn wijsheden?

‘Het zijn niet de omstandigheden, die je maken, maar hetgeen je met die omstandigheden doet, die maakt tot wat je bent.

Normaal wordt ik opstandig als mensen dit mij door mijn strot willen duwen, maar bij Walvismuziek, laat ik het over me komen en komt het binnen als een diepe bliksemslag.

Een juweeltje van een voorstelling, zoals er nog maar zelden gemaakt wordt.

Nieuwe stukken van Nederlandse schrijvers, die moet je in ieder geval één keer een kans geven. Wurz doet dat nu met ‘Nexlach’ van Joost II Sickenga. Zoals de titel al laat zien: een stuk vol woordspelingen, plotloos en veelal verbazend grappig. Goed gespeeld ook. En met een geweldige entre-act! Zeker de moeite waard om te zien. En maakt nieuwsgierig naar andere stukken van deze schrijver.

Ik vond Peter De Graef altijd al een geweldig acteur en auteur dus ik ben al bevooroordeeld. In deze voorstelling speelt hij een vrouw en daar heb ik altijd al moeite mee gehad als mannelijke acteurs dit zo goed mogelijk proberen te doen maar dit was anders. Het maakt het allemaal nog net iets tragischer en komischer tegelijk. een echte mooie, ontroerende voorstelling van een man/vrouw die met het leven van alledag worstelt. de moeite. Hij is nu ook te zien in Amsterdam, breng je TV-deken en zakdoek mee.

het was nog maar een try out, maar wat een hopeloos slecht toneel , dit hoeft toch echt niet meer! Mischien verandert er nog wat naar aanleiding van de tijd. Matige tekst waarbij je akteurs hopeloos ziet zoeken naar de reden waarom ze dit moeten spelen. heel snel vergeten en van het repertoire halen

Wow,dit kan een hele mooie worden. Ik heb de eerste rty out gezien en die was meer dan veelbelovend. Een goed verhaal, gebracht met een aangename afwisseling van humor en serieuze stukken, mooi gespeeld in een prachtig decor. Extra compliment voor het licht dat nu eens echt iets toevoegde. Van mij mag er met name in de tweede helft van het stuk nog wel wat tekst verdwijnen en de bewegwijzering van het voorprogramma kan nog wat profesioneler, maar al met al een gedegen, modern en boeiend stuk. mooi begin van het nieuwe zuidelijk toneel!

onthou de volgende naam MARLEEN SCHOLTEN!!!!!! wat een actrice!! dat wordt 1 van de grote dames op het toneel. Ze speelt in deze voorstelling van Dirk Tanghe onwaarschijnlijk mooi, dit is ook mogelijk dank zij de andere acteurs die zeker niet onverdienstelijk zijn met name Bas Keizer als Rodin is een man waar je spontaan voor valt zo dierlijk en lief of grof hij Rodin ‘schetst’ De voorstelling liet een diepe indruk achter, niet door de tekst en het stuk want dat is bij vlagen niet erg best, Jeroen van Venrooij leek zijn tekst kwijt te zijn en speelde als een karikatuur van zich zelf wat niet bij droeg tot de helderheid van het stuk.De sfeer van deze voorstelling is overheerlijk. Zoals altijd in Tanghe’s voorstellingen is de muziek keuze geweldig. Het dekor is bijna een lokatie en erg mooi maar ook bij deze voorstelling van Dirk Tanghe de voorstelling gemaakt door de ingetogen ‘magische lichtdramaturgie’ De voorstelling ontstijgt door het licht alle mij bekende typeringen van theater en hangt tussen film en toneel. Het slotbeeld is van een durf en heldere keuze die je maar zelden ziet in het theater. De ziel van Camille (en dus Marleen Scholte) wordt voor de rest van je leven in je hersens gebrand

Ik heb weinig achtergrondinfo over dit stuk; ik heb begrepen dat het is gemaakt door 2 Marokkaanse jongens, die meespeelden in Theo van Gogh’s film COOL (over het Glenn Mills-instituut voor jonge criminelen)- het is (geloof ik) autobiografisch.
Ik was erg onder de indruk. Juist in deze tijd, waarin gevestigde toneelmakers elkaar bekritiseren omdat ze van mekaar vinden dat ze niet genoeg ‘maatschappij’ in hun (zwaar gesubsidieerde) voorstellingen stoppen is een door Marokkanen over Marokkanen in Nederland gemaakte voorstelling een verademing, zij het een die pijn doet.
Volgens mij moet iedereen deze voorstelling zien; voor de mensen die zich afvragen: ‘gaan de Franse rellen ook hier plaatsvinden’? stel dat dat gebeurt, dan snap je in ieder geval waarom.
Het moment wat me het meeste raakte was toen de moeder van een van de jongens door gevangenisbewaarders (?) gedwongen werd haar hoofddoek af te doen. Normaal ben ik ook niet gek op hoofddoeken, maar dit maakte dat ik me schaamde voor onze betweterigheid.
Ik kon, met name in het begin, niet alles goed volgen, het is erg rauw, niet sophisticated - maar daarom waarschijnlijk ook zo aangrijpend.
En er zat hier en daar ook een flard Marokkaanse poezie in.
Heel bijzondere (en volgens mij belangrijke!) voorstelling.

Ik had nooit gedacht dat een nummer van Anita Meyer cool kon zijn, maar hier kan het. Verder wekt de voorstelling een vreemd soort ontroering op, oa. door de twee jonge meisjes die als de twee zusjes uit de shining steeds weer de aandacht op zich werpen (‘straks telefoonnummers uitwisselen in het cafe’?) Alle spelers prachtig, maar extra gewei voor khadija, die prachtig de pijn van het zijn verbeeldt.