Ik sluit me aan bij de eerdere minirecensies met tomaten. De acteurs doen het goed, het is best leuk om naar te kijken, maar waarom moet dit 5 uur duren, het kan ook in 2. De zogenaamde wisseling van perspectief in de drie gedeelten is niet meer dan het toevoegen van nog meer scenes tussen de scenes die je al gezien hebt. Het voegt niks toe. Ik heb een prettige avond gehad, maar het raakte me niet en ik ben bang dat ik deze voorstelling overmorgen weer vergeten ben.

Eigenlijk niet eens de moeite waard om meer dan één tomaat naar te gooien. Dat ik eigenlijk nog de moeite neem om er hier iets over op te schrijven… Twee grafisch ontwerpers (Will Holder en Stuart Bailey) die ineens in De Appel toneel gaan maken, dat zegt op zich al genoeg. Beste schoenmakers, houdt u bij uw leest! Want wat een pretentieuze en vooral saaie bedoening is dit geworden. De mooie mild-ironische en melancholische teksten van J.D. Salinger worden mn. in de monden van de twee titelfiguren zwaar depressieve, heilige woorden, totaal gespeend van humor of scherpte. De moeder speelt best oké, maar aangezien zij alleen in de eerste scène zit, kan ze de voorstelling niet redden. Verder is het wel leuk om een keer in De Appel toneel te bekijken, maar qua vorm/beeld is het erg voor de hand liggend. Jammer, wat een gemiste kans!

Onbegrijpelijk dat deze voorstelling zulke lovende pers krijgt. Ik heb zegge en schrijve 2 keer een beetje geglimlacht om Roeland Fernhout en Fred Goessens die als enige er in slagen om af en toe hun karakter enig vulling mee te geven. Met name de rollen van de dames zijn slecht gecast. Karina Smulders en Hilde van Mieghem zijn gewoon te jong om geloofwaardig over te komen als respectievelijk: overgebleven muurbloempje en burgerlijke, egocentrische spinnekop. Hun spel overstijgt soms niet eens het predikaat “leuk kindertoneel”. Johanna ter Steege haalt het niet als carrièrevrouw die “toch kwetsbaar” blijkt te zijn. Het decor is uiterst sober en laat ook, niets verhullend, allemaal troep zien die gewoonlijk achter de coulissen rondslingert. Dat kan natuurlijk een keuze zijn maar zolang mij niet duidelijk gemaakt wordt wat deze triviale rommel (flightcases met snoeren en kabels) toevoegt aan de voorstelling mag er van mij net zo goed een gordijn voor hangen. Hipdoenerij op niks af.
Kennelijk meent Ivo van Hove dat de kwaliteit van komedie bestaat uit melige platheid of aanstellerij. Niet grappig of ontroerend, zeker niet gevaarlijk maar eerder slaapverwekkend. Laatste deel ben ik niet gaan kijken.

Ja uh,’t was een vaag geheel. Wel een mooie lokatie! Het zal hardstikke artistiek zijn wat er getoond werd,maar het ging mij allemaal een beetje te ver. Ik kon er weinig van maken, het schijnt ook dat het de bedoeling was dat we een begeleidend schrijven bij het ticket zouden krijgen. Maar dat hebben we niet gehad.

Vond de uitvoering bijzonder slecht, vrijwel alles werd voorgelezen. Geen creative inhoud, gewoon wat moderne teksten uit de kast getrokken om contrast te maken met vorig jaar! Vorig jaar was het echt stukke beter, ik miste vooral creative inbreng van de acteurs. Maar dat kan ook niet anders als alles voorgelezen wordt.

Ik weet niet zo goed of deze recensie hier hoort, misschien is er wel een andere site voor. Ik ben per ongeluk naar deze voorstelling geweest en vond het ongelooflijk mooi. Een tsjechovachtig stuk met prachtige muziek zang en spel. Wist niet dat dit bij Joop van den Ende bestond . Had ook gespeeld kunnen worden door orkater. Maar er is hier meer aan de hand, een geweldig orkest en een magistraal eenvoudig dekor wat als een film
voorbij gaat door het overweldigende mooie licht. Elk detail is overdacht. De verstaanbaarheid is zo waanzinnig dat elk woord tot het diepst van je ziel doordringt, ik heb een paar keer moeten huilen en dat gebeurt mij niet vaak!!

Het best te omschrijven als ‘samen voorlees sessie’. On samenhangende individuen die hun stukje voor lezen.(was in het verleden wel anders) Zelfs de tussenteksten werden stacato voorgelezen. Aan het eind werd e.e.a. iets beter… Al was toen de helft van het plubliek, het tijdelijke Lowlands theater al uitgevlucht. Kritische mensen zullen nu denken tja…. ‘Respectloze luidruchtigezuipschuiten, die weten de Kwaliteit niet te warderen.’ Maar ik denk dat dit gedrag van de Lowlanders toch echt meer over de kwaliteit van het nieuwe toneelgroep amsterdam zegt. Het komende seizoen zal het leren….

Wanneer Den Bosch wordt getrakteerd op de Boulevard is de stad zoals hij de hele zomer zou moeten zijn! Geen auto’s op de parade… Toffe mensen in plaats van chagrijnige consumentenkoppen op straat… De Parade opgedoft met de pracht die het verdient… Opwindend theatergeweld… Den Bosch is tijdens deze dagen toffer dan Amsterdam!
Maar de afsluiting… Amai amai… Wat een provinciale, amateuristische ellende… Die in leer gestoken presentatrices die iedere keer weer uit de oude doos worden getrokken; afserveren!! (Wat een kulkippen, daar doe je niemand een plezier mee!) Wat een kleinheid; die onverstaanbare interviews, die ouwe lul met zijn slam-poetry… Wat een rommelige mix. En de liedjes; knallers moeten er zijn! Van Bavel kwam met haar Joplinnummer in de buurt. De andere zangeres (Krezip-achtig) was ook goed, maar niet voor een afsluiting (te ingetogen.) Van Maasakkers is een topper maar lieve organisator laat die man eigen nummers zingen en geen speciale Boulevard meezingtekst!! (‘Chillen op de BLVD…’; meneer van Maasakkers weiger dit een volgende keer alstublieft…) En die overheadsheets voor de mensen die mee wilden zingen… Leuk voor een symposium van TellSell maar voor zo’n geslaagd festival als de BLVD een drol op een taart.
Volgende keer beter?
Ernst Baars.

Een verzuim van het vorige seizoen hebben we nu rechtgezet: “Zuur” van Carver toch gezien. Een theatrale dis van het bij deze groep gebruikelijke smakelijkheidsniveau (drie geweien minstens), gelardeerd met een decor en de aankleding van hoge klasse. Dat wil zeggen Edward Hopper als toegepaste kunst door Edwin Kolpa(minstens één apart gewei). Fraai hoor.

Op het podium staan de muzikanten. Twee staan er te praten, een poetst een instrument, een ander leest een krant. Gespeeld ontspannen… Ik hield mijn ogen nog liever even dicht.
Maar toen kwam de warmbloedige op. Stijlvol in het zwart met een hoedje scheef naar voren. Rode lippenstift. En toen werd er gezongen en gespeeld. Wauw!
Ik ken ‘La Bavel’ van haar solovoorstellingen en in deze voorstelling heeft ze ontdekt wat haar ‘ding’ is. En voor dat ‘ding’ is ze volgend mij in de wieg gelegd.
Passievolle liederen. Een charmante poseur. Haar stem is naar mijn mening op sommige momenten nog een klein beetje kwakerig maar dat gaat er vast nog af…
Eindoordeel: Renee van Bavel mag wat mij betreft de wereld gaan veroveren als de nieuwe Madonna! En de band… Ook ge-wel-dig! Volgende keer misschien openen met mooie relaxte klanken bij het binnen komen van het publiek (in plaats van dat quasi nonchalante gelummel.) Maar dat is mierengeneuk. Klasse!
Ernst Baars