Alex d’Electrique houdt haar reputatie om heftig theater te maken hoog: vanaf de eerste minuut veel hectiek en (gespeeld) geweld. De voorstelling pakt je bij de strot, en houdt je daar een uur vast.
Geen teksten ditmaal, zelfs geen zang en dans, maar louter slapstick. Normaal is dit niet het soort theater waar ik naar toe zou gaan, maar de perfecte timing en de intensiviteit roepen niets dan bewondering bij mij op. Chapeau.

Ik snap niet zo goed waarom het allemaal zo mechanisch, onnatuurlijk, wordt gespeeld. De merkwaardige tekstbehandeling ergert me nogal. Zowiezo is het nogal een tekstgericht stuk vol over elkaar heen buitelende clausjes. Kennelijk kost dit de acteurs al zoveel concentratie dat er van leuk spelen niet zoveel terecht komt. Het verhaaltje komt niet echt goed uit de verf. Misschien wel omdat ik afgeleid wordt door de rare speelstijl. Het duurt ook allemaal best lang. Ik lees ergens dat het stuk bedoeld is voor jongeren. Ik zou er als jongere echter niet veel van snappen en dan toch weer liever naar een spannende film gaan met Tom Cruise in de hoofdrol ofzo.
Ik geef toch ook 1 geweitje omdat er leuke vondsten in de tekst zitten en omdat het toch wel hard werken moet zijn geweest.

Wat valt deze voorstelling mij tegen. Iedereen was er erg enthousiast over, dus misschien verwachte ik teveel.
Respect voor de acteurs, choreograaf en geluidsman. Het loopt als een vloeiende vechtmachine, begeleid door geluidseffecten.
Maar meer is het niet. Hooguit dat je achteraf bij jezelf denkt, dat al deze agressie je eigenlijk helemaal niets meer doet. Dat de maatschappij zo verkilt is.
Maar dat was denk ik niet de bedoeling, het gaat alleen maar om het hack and slash gedeelte, zoals in een film, maar dan live.
Op basis van deze voorstelling terecht dat ze de helft moeten inleveren aan subsidie.

Esther Gerritsen is top.
Tijdens deze voorstelling heb ik alleen maar zitten genieten van de tekst, omdat ik veel terug zie komen uit andere teksten van Gerritsen. Ook het spel is goed, ik denk ook de enige manier waarop je een tekst van Gerritsen kan opvoeren.
En dat je je familie als je buren gaat behandelen vind ik erg goed gevonden, want het is zo. En dan het einde met het doorbreken van de code van Tsjechov, erg goed!

Prachtige voorstelling. Een beetje geschiedenis, over hoe er vroeger geluidseffecten werden gemaakt, want tegenwoordig is het allemaal vervangen door de computer.
Ook de tekst was erg goed, hoe het steeds van misverstand naar miscommunicatie leidde.
En dan uiteindelijk staat de voorstelling symbool voor het verdwijnen van vakmensen. Ik kan niet begrijpen dat dit gezelschap moet verdwijnen terwijl ze zeer goed toneel maken.

Ton heeft een jaar geleden de mime opleiding afgemaakt en vargast ons op een openbare les. Leerling is de jonge Brabander Arjan. Hij heeft, als figurant, enige ervaring opgedaan in Six Flags en de Efteling.
Bijzonder knap is dat je je als publiek voortdurend afvraagt of dit een serieuze masterclass is of een persiflage. Arjan weet een uur lang consequent naturel de amateur uit te hangen die zich niet kan concentreren en voortdurend in de lach schiet. Ton is bijzonder irritant nichterig serieus en weet daadwerkelijk de suggestie te wekken dat hij zijn geduld met de pupil dreigt te verliezen. De aanwijzingen die Ton geeft, zijn daadwerkelijk leerzaam voor een aankomend acteur. In die zin is het dus wel degelijk een nuttige openbare les. Als het stuk een kwartiertje korter duurt, zou de verwarring iets meer aanslaan bij het publiek. Verder is het toch echt heel goed gedaan.

Ik zag op tegen de lange zit, maar we hebben genoten. Prima stuk, uitstekende acteurs, kater Jaap incluis. En chapeau voor de vertaling van Janine Brogt. Heb deze avond geen enkele keer gedacht ‘hoe krijgen ze deze woorden in godsnaam hun strot uit!’ Verder sluit ik me aan bij de recensie van Jacco.
Inge

Ik verwachte er niks van, omdat de regisseur Albert Lubbers naar Almere is gevlucht om niet meer te hoeven voldoen aan de hoge ‘kunsteisen’ van de randstad.
Dus ik had een simpele uitvoering verwacht en dat is het ook wel, achteraf gezien. Zonder te veel kunstzinnigheden, maar wel gewoon het verhaal van Medea, duidelijk. De betekenis kan je uit het stuk zelf halen en niet erbij bedacht, dat is lekker kijken.
Goed gespeeld, zeker omdat het overdekt buiten is en er grote plensbuien ons omringden. Maar dat is ook meteen het zwaktepunt, waarom in hemelsnaam op zo’n lokatie? Die voegde helemaal niks toe, misschien zorgt juist de lokatie ervoor dat ik er een kleine voldoende voor geef.

3, een monoloog door drie mannen, is een voorstelling van drie studenten theater. De ongelikte acteerstijl en het hoge avant-garde jonge eerste-voorstelling-gehalte (opvoering in achterkamer, provisorisch decor) dragen eigenlijk alleen maar bij aan de huiveringwekkend mooie teksten van Willem de Vlam. 3 mannen zien hun leven verworden tot verhaal op het moment dat zij ontdekken nooit individuen te zijn geweest: het startpunt voor een voorstelling vol verhalen en verbeelding. Complexe en poëtische tekst, die groeit en ondersteund wordt in het ritme en de timing van de opvoering. De eeuwenoude vertelvorm, zelden terug te vinden in het huidige theater, komt als een poëtische douche over je heen in zeer hedendaagse vorm. Knappe voorstelling met minimale middelen.

Een erg leuke voorstelling! Geconcentreerd gespeeld door topacteurs. Bijna iedere beweging lijkt doordacht. Absurde scènes waarin verrassende dubbelrollen met goeie grappen. Eenzame mensen met een taalgebruik wat voor een groot deel uit gemeenplaatsen bestaat: “Ik ben lid geworden van de bibliotheek want ja, er zijn zoveel schrijvers en het leven is al zo kort”. Dat soort dingen. Daar hou ik van. De voorstelling is ook lekker kort (80 minuten). Het verhaaltje stelt niet zoveel voor maar daar gaat het hier natuurlijk niet om. Zien!