Eigenlijk niet eens de moeite waard om meer dan één tomaat naar te gooien. Dat ik eigenlijk nog de moeite neem om er hier iets over op te schrijven… Twee grafisch ontwerpers (Will Holder en Stuart Bailey) die ineens in De Appel toneel gaan maken, dat zegt op zich al genoeg. Beste schoenmakers, houdt u bij uw leest! Want wat een pretentieuze en vooral saaie bedoening is dit geworden. De mooie mild-ironische en melancholische teksten van J.D. Salinger worden mn. in de monden van de twee titelfiguren zwaar depressieve, heilige woorden, totaal gespeend van humor of scherpte. De moeder speelt best oké, maar aangezien zij alleen in de eerste scène zit, kan ze de voorstelling niet redden. Verder is het wel leuk om een keer in De Appel toneel te bekijken, maar qua vorm/beeld is het erg voor de hand liggend. Jammer, wat een gemiste kans!