Een zeer intense, aangrijpende adaptatie van het gelijknamige boek van Jeroen Brouwers.
Ik begin wat te twijfelen over de multi-mediale stijl van Cassiers. Inderdaad, zeer knap, maar het blijft toch een beetje hangen in hetzelfde vind ik.
Maar, jongens, wat is Dirk Roofthooft weergaloos goed.

Ik heb een gewei gegeven omdat het verhaal zelf goed was en opzich vond iuk het acteerwerk ook goed. Maar ik geeft zes tomaten voor de vorm waarin dit gegoten is. Het vele bloot stond mij heel erg tegen. Echt weer een uiting van de Nederlandse cultuur van nu. Ronduit ranzig. Het viel mij heel erg tegen.

Het was goed wegdommelen: saai stuk, saaie regie, saai decor.
Ligt het aan Vondel: ja. Het verhaal van Jozef is zoveel groter dan dit, en dan toch ons opschepen met zo’n klein stukje waar echt heel weinig aan te beleven valt.
Ligt aan de regisseur: ja. Waarom dit stuk? En dan ook nog eens zo saai neerzetten: geen beweging, slechts één moment van actie - er gebeurt verder niets, een hoorspel met lampen, zoiets.
Ligt het aan het acteerwerk: deels. Niet alles en iedereen was te verstaan, en in het gejeremieer van vrouw Crutzen zat hoegenaamd geen ontwikkeling. Marisa was de enige die me aansprak en waar ik in het geheel geen moeite mee had.
Maar het zal ook wel aan mij hebben gelegen - de rest van de zaal had er geloof ik een daverend applaus voor over.
Kortom: gewei voor de timmerman en het licht, verder tomaten voor een voorstelling waar weinig in zit en die het niet lukte me geboeid te krijgen.

Rieks Swarte en Gerardjan Rijnders maakten voor het Cordoba-project een fraaie architectuur- en geschiedenisles. Erik Whien en Swarte zelf zijn de schoolmeesters en leggen verschillende wiskundige en architectonische principes uit. Joke Tjalsma voorziet het geheel van relativering. Rijnders baseerde zijn tekst op een interview met Swarte en voegde het Tjalsma-personage toe. Resultaat is een even lichte als heldere èn amusante uiteenzetting over de relatie tussen mensen, wetenschap, verbeelding en religie. Een heel erg lekker uurtje.

Vernuftig geconstureerd verhaal rond schrijver Gustave Flaubert en zijn beroemdste personage Madame de Bovary. Het drietal Costa/Lageveen/Witte (idee, tekst en muziek) dat eerder Conijn van Olland en De gouden eeuw maakte, overtreft zichzelf in deze regie van Gijs de Lange. De drie gastspeelsters, Tamar vd Dop, Margôt Ros en Maartje Teussink, vullen vakbekwaam hun rol in, waarbij naarmate Ik vordert, vooral het muzikaal talent van Teussink opvalt. Spel, enscenering, muziek en tekst zijn fraai en knap en heel natuurlijk verweven. Samen met het spetterende speelplezier maakt dat Ik tot een hoogtepunt in het omvangrijke oeuvre van Orkater.

Een bewegingsvoorstelling die een aangename balans laat zien tussen drie speelsters die enorm verschillen maar alledrie een prettige aanwezigheid op de speelvloer hebben. Geloofwaardig spel dat vanuit een simpele anekdote - boodschappen doen in de supermarkt - in pure beweginsabstractie eindigt. Lichtvoetig en vanzelfsprekend uitgevoerd en een verlangen uitdrukkend naar een vanzelfsprekender lijfelijke cultuur in een afstandelijke wereld. Het geheel is nog niet volgroeid, maar iets zien opgroeien is vaak mooier dan een afgerond proces. Komma vier is een belofte voor de toekomst. Als de inhoudelijke noodzaak scherper wordt en de groep in staat wordt gesteld professioneler te werken, kunnen hun producties alleen maar beter worden. Ik hunker naar meer.

Het was echt super. Van het begin tot het einde volledig in het stuk. Goede spelers, mooi gezet. De publieksopstelling maakt het heerlijk, zeer dicht op de acteurs. 90 minuten gingen om in gevoelsmatig 60. Ben zeer benieuwd geworden naar hoe “tough it is outthere” in het Shakespeare’se Wenen.

Nou, nee. Eerst het gewei: voor de scène van de toehoorders van de speech van Marcus Antonius: grappig, muzikaal, snel, inhoudelijk. De drie tomaten voor de rest van de voorstelling: mogen wij a.u.b. iets meer fantasie, iets meer visie, iets meer inhoud? De tekst (matige vertaling!) ging grotendeels langs mij heen; de liedjes en ‘acts’ van Ceasar werden te ingehouden gebracht en daardoor lichtelijk genant. Slechtzittende kleding, lelijk lichtplan, spel dat teveel aan afspraken hing. Kortom: not my piece of cake. Overigens vond een deel van de zaal het geweldig…

Een eigentijds “Julius Caesar”. Gecomprimeerd tot de essentie. Uitstekend vertaald. Alle rollen gespeeld door slechts vier acteurs, en hoe! Met een minimum aan decor en kostuumwisselingen (door alleen maar een colbertje uit te trekken of stropdas af te doen ontstond een ander personnage). Een fantastische voorstelling, die volle zalen verdient.

Gisteren de eerste try out van Wanja gezien en TGA had een moeilijke avond. En ik ook. Het gegooi met tomaten en geweien hou ik dan ook nog maar even voor me, want deze voorstelling is duidelijk nog niet “af”. Olivier Provily heeft gekozen voor een extreem soort naturel waarbij de acteurs zeker in de eerste twee bedrijven nauwelijks bewegen. Het tempo ligt extreem traag en dat is een enorme gok op het immense podium van de Stadsschouwburg.Zeker als er behalve een schitterende achterwand niets meer dan 4 lelijke houten stoeltjes staan en de actuers dus niets hebben om zich achter te verschuilen. De voorstelling kwam daardoor voor de pauze nauwelijks een moment ECHT de zaal in, en dit resulteerde in weglopende bezoekers, veel gedraai en gezucht, verveeld gekuch en iemand die nog bijna stikte en met veel kabaal probeerde zachtjes de zaal te verlaten. Ik vocht tegen de slaap, maar zo’n kwartier voor de pauze (de voorstelling duurde 3.15 uur) brak er langzaam iets door van de potentie die deze voorstelling zeker heeft. Waar hele volksstammen zich op garderobe stortten besloot ik dan toch maar te blijven en zag na de pauze een veel overtuigender ensemble. En uiteindelijk zat ik dan toch weer met een “Tsjechov-buik”, zo’n wee gevoel van treurnis en gemiste kansen (en dan heb ik het over het stuk, niet over de regie).
Het is vooral de avond van Gunilla Verbeke die Sonja hartverscheurend eenvoudig speelt. Barry Atsma had wat mij betreft wel wat pittiger gekund, maar dat komt misschien ook door de briljante Toneelhuis voorstelling die maar door mijn hoofd spookte. Leon Voorberg als Wanja was misschien nou net weer wat te pittig bij zijn uitbarsting, maar ik vond het prettig om deze acteur eens echt op de voorgrond te zien. Saskia Temmink had prachtige momenten, maar was lang niet overal even overtuigend.
Kortom: het evenwicht ontbreekt nog totaal. Mijn medeganger zei vooraf nog: “Als ze maar niet weer zo gaan schreeuwen als bij de Drie Zusters”. Gisteravond had er wat mij betreft wel ieta meer geschreeuwd mogen worden. Ik merk net dat Moose mij verplicht tomaten te geven! Komen ze dan symbolisch…..