Ontroerend, schrijnend, humoristisch.
Verplichte kost voor iedereen die denkt dat goede of foute liefde bestaat en voor iedereen die weet dat het zo simpel niet is.

De zeven spelers zetten stuk voor stuk zeer krachtige, intrigerende personages neer, zowel qua karakter als qua uiterlijk. Ze zijn prettig en boeiend om naar te kijken. De spanningen tussen de verschillende figuren zijn constant voelbaar, waardoor je als toeschouwer geen moment je aandacht verliest.
De rollen, ook relatief kleinere zoals die van de bewaker, worden met verve ingevuld en vormgegeven, zodat je op een gegeven moment het gevoel krijgt alle karakters persoonlijk te kennen. Dat komt ook doordat het publiek tussen de spelers zit. Het kleine speelveld is de kruisvormige ruimte die overblijft tussen de vier blokken met banken waarop de toeschouwers zitten. Ook de spelers zitten, als ze niet op het toneel staan, tussen het publiek, kleden zich er om en maken hier en daar achtergrondgeluiden.
Het verhaal lijkt af en toe even wat chaotisch, vooral omdat sommige spelers een dubbelrol hebben. Maar door subtiele kledingwisselingen en sterk spel is het steeds wel duidelijk hoe de vork in de steel zit. Het verhaal heeft klucht-achtige elementen, bijvoorbeeld door de verkleedpartij van de hertog die zich voordoet als broeder, maar de humor is niet flauw, eerder verrassend. Ook de seksmomenten zorgen voor de nodige humor en opwinding.
Hoewel de personages op een gegeven moment een herkenbaar, eenduidig karakter lijken -als ware echte soap- te hebben, reageren ze soms opeens op onverwachte wijze. Daardoor is het stuk geen moment saai.

Van chaos naar orde, van binnen naar buiten, Orkater laat het zien in een hele mooie, dynamische voorstelling! De verschillende lijnen worden duidelijk uiteengezet om ze aan het eind samen te laten komen. Ook de combinatie van muziek, drama, decor, licht is prachtig gedaan. Boeiend tot de laatste minuut!

Met stip op één.
Wat een prachtige voorstelling.
In een ijzersterke regie van Gijs de Lange worden de Franse schrijver Gustave Flaubert en zijn heldin Bovary. buitengewoon vernuftig binnenstebuiten gekeerd.
Beppe Costa als Flaubert(sic)
Tamar speelt de pannen van het dak en Margôt Ros doet daar niet voor onder
De scenes met Louise Colet (Ros)waarin Leopold Witte en Geert Lageveen, Flaubert’s innerlijk verbeelden zullen me
lang bijblijven.
Hier klopt alles. Decor, tekst geluid, muziek, licht, regie en de cast.
HULDE!!!

Met Jean-Baptiste heeft Wayn Traub een voorstelling gemaakt die filmbeelden op zo’n perfecte manier afwisselt met theater dat je twee uur lang geboeid zit te kijken naar de ene keer een rechtszitting (op film), dan de opname van een verhaal met orkest-begeleiding (op het tweede scherm) waardoor vervolgens de link wordt gelegd met de geweldige actrices die op het podium de filmbeelden versterken door als dieren uit een fabel de personages uit de films te vertolken.
De virtuele zanger Jean-Baptiste (alle andere personages spelen onder eigen naam) maakt de voorstelling compleet, gaat dat zien!

Zware kost. Maar erg mooi. Aangrijpend verhaal over oorlogstrauma’s zeer treffend neergezet.Acteurs die met volle overgave spelen. Je vraagt je af of ze zich niet fisiek pijn doen. Fraaie teksten (let wet op de nederlandse - vlaamse vertalingen).
Het gewei is voor het beperkte publiek. Dit is toch wel de nieuwe voorstelling van de groep die vorig jaar zeer terecht de theaterfestivalprijs won.

Dit valt volgens de critici vast nog onder het kopje cabaret, maar het is zo veel meer! Ze breken zelf de 4e wand om aan te geven dat die er niet meer is, maar toch is er geen interactie meer.
Dit is toneel, misschien overgeacteerde typetjes, maar wel puur. Een wervelende show van licht, geluid/muziek en techniek. Ik heb me steeds kapot gelachen om de absurditeit van onze maatschappij, maar achteraf is het pijnlijk. En dan ook nog superactuele elementen ingevoegd. Het is logisch dat ze met deze voorstelling de polifinario hebben gewonnen.
Op het grensgebied van cabaret en toneel zegt deze voorstelling veel meer over de tegenwoordige wereld dan elke experimentele toneelvoorstelling of groot arrogante cabaretier zal bereiken.

La condition humaine
In ‘De man met de vijf vingers’ is Hotel Modern, bestaande uit de vaste kernleden Pauline Kalker, Arlene Hoornweg, Herman Helle en componist Arthur Sauer, er daadwerkelijk in geslaagd de persoonlijke observaties en fascinaties, die dit artistieke team opdoet uit het schimmige rijk tussen leven en dood, op een bizarre, wijze gestalte geven waardoor het publiek geconfronteerd wordt met een palet aan onderwerpen, beelden, gedachtes en situaties waarmee het al dan niet bekend is, maar nu vanuit een absurd en raadselachtig perspectief kan bezien en ervaren. In deze extreem zware maar ook extreem lichte montagevoorstelling in anarchistische revuestijl over de fragiele menselijke conditie en de ver te zoeken logica van het bestaan wordt door Hotel Modern een dynamisch, veelzijdig en inventief programma samengesmeed als een coherent geheel aan de hand van maquettes, minicamera’s, een animatiefilm, rekwisieten (al dan niet organisch), wilde anarchistische acts, muziek, kostuums en spel. Zo zien we o.a. een idyllische ontmoeting tussen een maagdelijke dame en een eenhoorn uiteindelijk culmineren in een fatale seksuele handeling, zien we een animatiefilm over de aanslagen op het WTC in 2001 van binnenuit gefilmd en een komische, chaotische en bizarre neo-dadaistische automerkrede met echte rondslingerende dode vissen. Hotel modern is er in deze voorstelling nu echt in geslaagd een consistent, scenisch stuk te maken maar dat het publiek wel de ene na de andere hoek van de emotionele kamer laat zien!

Tja. Jacob Derwig goes solo dus dan verwacht je vuurwerk maar het was te netjes en correct. Goed gedaan hoor, daar niet van en de zaal was ook eigenlijk wel ademloos maar ik kon er niet opgewonden van raken. Hij laat vooral zien dat hij heel smaakvol en precies kan tooneelspelen maar wat hij nou wil zeggen en of hij zichzelf als acteur interessanter vind dan zijn karakter ik weet het niet. Het is een vertelling over een man die met een meisje trouwt en dan volgt er een machtspel en dan pleegt ze zelfmoord, met mooie details over hoe ze dat doet enzo, maar volgens mij kan het ook gaan over hoe hij haar de dood in jaagt of dat hij te onmachtig is als minnaar om haar te kunnen behagen, maar ik zag alleen maar een nette man en dat kan niet de bedoeling zij toch? ‘t Barre land had hier toch beter een gezamelijk stuk van kunnen maken want Jacob derwig alleen trekt het toch nog niet en is een beetje te ijdel. Gewei voor de scene met waar hij de glaasjes als spelers gebruikt. tomaten voor te braaf, te uitgedacht en te netjes.

Nieuwe, gruwelijk prachtige, stap in het oeuvre van Ceremonia /Erik de Volder. Na het jaar waarin eigenlijk bijna elke theaterprijs (oa tehaterfestivalprijs met achte ‘t eten) won die hij kon winnen is hij nu terug met Brand. Prachtige, beklemmende voorstelling over oorlogstraumas. In Brand wil hij vorm geven aan de onbeschrijfelijke historie van de concentratiekampen, aan het verhaal van lijden en dood dat niet op scène getoond kan worden maar waarvan de traumatische beelden in het geheugen van elk van ons opgeslagen zitten, zo staat in de bio te lezen. Dat is gelukt.In typische Erik de Volder stijl wordt je meegesleurd naar de duisternis die wordt gecreeërd. prachtig. Nu nog nederlands publiek. Gaat dat zien!!!!