Porgy is fantastisch. Het verhaal is geweldig. Dat éne stukje muziek is virtuoos. Het decor is leeg en leidt geen moment af. De staande ovatie is deze keer eens echt verdiend. Mensen, ga dit zien.
Gezien in het LAK theater in Leiden

MAAT voor MAAT toont maar weer hoe veelzijdig en veelbelovend regisseur/schrijver Köroglu en thEAter EA is. Door het publiek midden in de voorstelling te plaatsen, werd het publiek direct bij de voorstelling betrokken. Mede hierdoor en door de integratie van passende muziek en de prettige, en vooral open manier van spelen van de acteurs, droegen bij aan een spannende voorstelling die van begin tot eind goed in elkaar zat. De voorstellingen van thEAter EA zijn tot nu toe altijd de moeite waard!

Ik als rasechte brabander heb de voorstelling gezien in Haarlem. Het was alsof ik weer thuis was bij ons moeder. In 1 woord een geweldige voorstelling! Heb genoten van de brabantse humor maar voelde ook duidelijk de liefde en het verdriet die je kan voelen voor je moeder. Geweldig en geniet, want iedereen moet deze voorstelling eigenlijk zien. Mijn complimenten.

Alweer een mooie voorstelling in het kader van Cordoba.
Mede dankzij het prachtige personage Subh zat ik er vanaf het begin helemaal in.
Het wordt zo licht en goed gespeeld dat je om de onthoofdingen en andere vreselijke dingen alleen maar kan lachen.
De onthoofdingen werden door mij pas serieus genomen toen Nu’m aan de beurt was. Op dat moment besefte ik pas hoe erg het was wat er gebeurde, terwijl het daarvoor een prachtig sprookje leek.
Het decor en manier van spelen waren goed, ook de tekst is goed en mag van mij een klassieker worden. Na afloop blijf je met een ongemakkelijk gevoel zitten en dat komt niet alleen door de rijst in je haar.

Dit is m’n honderdste mini. Daar hoort eigenlijk een lof- en feestrede op het Toneel bij. Met het Toneelhuis, Rijnders en de crew van Mama Medea als aanleiding, kon het eigenlijk niet fout gaan. Maar dat gebeurde wel. Het thema, familieconfrontatie,is wat belegen. De vorm toont duidelijke slijtplekken. En de ontwikkeling gaat van nergens naar niets. Wat niet wegneemt dat, nadat ik me daar op had ingesteld, nog wel een plezierig avondje verstrooiing heb gehad. Dat dan dankzij acteurs en actrices die kennelijk plezier in hun typetjes hadden. En door de hoge grapdichtheid - melige en spitse geestigheden door elkaar. Maar een theatraal hoogtepunt heb ik bij “ich bin wie du” niet beleefd.

Dit is klasse. De tekst is zeer goed, het spel is boeiend en het decor functioneel. Wat wil je nog meer? Een dramatisch verhaal met geconstrueerde psychologische karakters? Na deze voorstelling zou ik zeggen: Nooit meer!
Drie mensen die via wiskunde/geometrie en hartstocht het mystieke Cordoba willen verklaren.
De voorstelling is leerzaam op het gebied van godsdienst en wiskunde, maar niet zo dat het verveelt of belerend wordt. Informatie in hapklare brokken en zie maar wat je er mee doet. Verduidelijking van het heden door onderzoek in het verleden, zoals het hoort. Het duurde (helaas) maar een uur, maar ik had er 3 uur langer kunnen blijven zitten.

Op deze idiote dag, waarop Theo van Gogh vermoord werd, zag ik deze voorstelling. Het was prachtig: klein, intiem, oprecht. Ik bedacht dat ik vaker naar dit soort pareltjes wil kijken, in plaats van te huilen over de waanzinnige wereld waarin we leven. Marcel Musters en Maria Goos: bedankt hiervoor! Ik prijs me gelukkig dat ik nog een moeder heb en moeder ben en uiteindelijk ´komt alles goed´.

Tempus fugit, een voorstelling met beweging, dans, zang en muziek, maakte mij erg gelukkig. Hoewel de voorstelling politiek correct blijft, in plaats van een ongemakkelijk onderwerp dóor te spelen, is het plezier in het maken van deze voorstelling te zien. De energie is ongelofelijk, en het toneelbeeld (op het toneel maar ook in de hoogte) is schitterend.

het is lang geleden dat een voorstelling mij zo naar de keel greep. ik kan mijn vinger er nog niet opleggen waarom het mij zo geraakt heeft maar wat ik wel weet: dit is medogeloos theater. en dit verpakt in een nieuw soort estetiek. heel spannend!

geweldige voorstelling! dat Carola Arons en Michiel Nooter mooi kunnen spelen dat wist ik al maar waar komen die vier jonge mensen vandaan? ‘t was een echt ensemble. Maar ook het stuk was een openbaring. eindelijk jonge mensen die groot durven grote thema’s aan te snijden. niet schattig of tuttig maar extreem en gewaagd. het was zowel beeldend als muzikaal ijzersterk, dus echt een onthoudertje. als ik het allemaal goed begrepen heb is dit een afstudeervoorstelling van de regieopleiding, er is dus nog hoop voor de grote zalen. Doe zo voort, Moeremans! wel een tomaat voor de zichtbaarheid, de hoge tribhune was mooi voor het beeld maar de zichtbaarheid moest daar erg voor inboeten, jammer. nog een minpuntje: waarom speelt dit maar drie keer? zonde! en hoe komt dat dan toch? slecht beleid? of slecht georganiseerd? wel uitkijken naar de volgende voorstelling van deze regisseuse!!!