Nou, nee. Eerst het gewei: voor de scène van de toehoorders van de speech van Marcus Antonius: grappig, muzikaal, snel, inhoudelijk. De drie tomaten voor de rest van de voorstelling: mogen wij a.u.b. iets meer fantasie, iets meer visie, iets meer inhoud? De tekst (matige vertaling!) ging grotendeels langs mij heen; de liedjes en ‘acts’ van Ceasar werden te ingehouden gebracht en daardoor lichtelijk genant. Slechtzittende kleding, lelijk lichtplan, spel dat teveel aan afspraken hing. Kortom: not my piece of cake. Overigens vond een deel van de zaal het geweldig…

Een eigentijds “Julius Caesar”. Gecomprimeerd tot de essentie. Uitstekend vertaald. Alle rollen gespeeld door slechts vier acteurs, en hoe! Met een minimum aan decor en kostuumwisselingen (door alleen maar een colbertje uit te trekken of stropdas af te doen ontstond een ander personnage). Een fantastische voorstelling, die volle zalen verdient.