Het is bijna onbegonnen werk een minirecensie te schrijven over deze voorstelling. Hoe leg ik uit dat de hemelvaart van een namaakhamster aan een draadje, waarmee het stuk eindigt, me tot tranen toe heeft ontroerd? (Zelfs nu ik er alleen maar over schrijf komt weer iets van dat gevoel bij meterug!). In Den Haag en omstreken zijn er sinds afgelopen zaterdag enkele tientallen mensen (veel te weinig; de zaal van Korzo was niet eens uitverkocht!) die het (waarschijnlijk) zullen begrijpen.
Ik ga niet zo vaak naar toneelvoorstellingen. Anderhalf jaar geleden gingen mijn vrouw en ik voornamelijk op goed geluk naar ‘Ogen vol waanzin’. Na afloop waren we allebei enthousiast. De combinatie van intens toneelspel (zuivere gevoelsuitdrukking zonder de “toneelschooltoon” die het “grote theater” vaak ontsiert en ook zonder de opgelegde nonchalance van de televisiesoaps) en perfecte enscenering maakt veel indruk op ons. Daarom gingen we met veel belangstelling naar “Cashville”. Het toneelstuk overtrof onze verwachtingen. Christine van Stralen speelde rol van de moeder met veel overtuigingskracht en Sanne Vogel… Die moet wat ons betreft nog heel lang zulke prachtige voorstellingen blijven schrijven en spelen. 6 geweien voor deze voorstelling! Maar laat niemand dat uitsluitend op mijn woord aannemen. Zelf gaan kijken!

Het door Ivo van Hove gekozen concept om deze voorstelling ten tonele te brengen, brengt voornamelijk veel moois met zich mee. Al mag er soms sprake zijn van wat rommeligheid welke niet altijd toegevoegde waarde lijkt te hebben, het kunnen voelen van de adem van enkele van Nederlands beste acteurs geeft deze voorstelling een heel speciaal tintje.

Zelden was voor mij emotie op het toneel zo voelbaar. Dit in combinatie met de ijzersterke tekst van Ingmar Bergman, maakt deze voorstelling een absolute aanrader. De voorstelling duurt lang, maar is tot op de laatste minuut dubbel en dwars de moeite waard.

De meest opwindende voorstelling die ik ooit in het theater heb gezien. PRACHTIG!!!!!! Ik ben voor altijd verlingerd aan Wim Vandekeybus. Na afloop zat ik vol met adrenaline, gevoel dat het geweld op het toneel het geweld in mij louterde of zoiets. En wat een prachtige dansers!
Geweldig!!!Gelukkig dat dit soort voorstellingen gemaakt wordt. MB

Dat Isjtar, godin van de liefde en de oorlog, de stier nog één keer moge sturen, als het mogelijk is in de gedaante van een volledig opgewonden Hans Kesting. Dat zal haar leren met die ‘het boek was beter’-recensie in de Volkskrant. Negeer Marian Buijs en geef je over aan Gilgamesj, de koning die onsterfelijk wil worden, en aan de woeste Enkidu, zijn wapenbroeder. De zompige steppe, vol hydraulische snufjes, zuigt je gegarandeerd het verhaal in van de oudste literaire tekst ooit geschreven. Fedja van Huêt(de mooie) en Stefaan Degand(de dappere) zijn vanaf nu mijn helden, want zij verslaan samen Humbaba, de wachter van het cederbos. En samen brengen ze, na een uiterst gevaarlijke klimtocht, de goden een gevoelige slag toe. Het is jammer dat Enkidu daarvoor moet sterven en we dus Stefaan Degand na de pauze niet meer te zien en te horen krijgen. De wraakzuchtige goden maken dat gemis gelukkig enigszins goed door met een zondvloed (ga vooral op de eerste rij zitten) de stad Uruk volledig weg te vagen. Tekst genoeg in deze Gilgamesj van Boermans, daar hoef je je echt geen zorgen over te maken. Maar er is ook heel veel spectaculairs te zien. Dan mag nu het zaallicht wèl aan, Colin.
Het was een prachtige voorstelling.

De Amerikaan David Rabe schreef een realistisch verhaal over enkele vrienden met een problematisch verleden die uitvluchten zoeken in drank, drugs en geweld. Dankzij een adequate regie van Ivar van Urk en vooral door het van Kees Boot bekende van-dik-hout-zaagt-men-planken- acteerwerk is de eerste helft af en toe komsich. Rabe blijkt verder in zijn verhaal niet veel te melden te hebben. Dan begint het lang te duren en is de afloop flauw en voorspelbaar. Je zou Ivar van Urk, Sieger Sloot en Michiel de Jong, initiatiefnemers van dit nieuwe gezelschap, een steviger debuut gunnen.

Een absoluut dieptepunt.

Ondanks de vele smaakvol spectaculaire effecten, is deze Gilgamesj een voorstelling waarvan de verhaallijn, zeker zonder enige voorbereiding, lastig te volgen is. Regie, enscenering en fraaie effecten maken veel goed. Fedja van Hûet is op dreef als altijd, Bracha van Doesburg irriteert niet en de Vlaamse Stefaan Degand lijkt een ontdekking.

De tekst van Bergman blijft ,ook na al die jaren, ijzersterk. Niet voor niets, ook al omdat je maar twee acteurs nodig hebt, is dit vooral een klassieker onder vrije producenten. Naar de redenen van Ivo van Hove om dan toch dit te gaan doen blijft het dan ook gissen. Natuurlijk bedacht hij een ‘concept’. Drie koppels acteurs worden ingezet om verschillende fasen in het leven van echtpaar Johan en Marianne te laten zien. Het publiek wordt verdeeld in drie groepen. Elke groep ziet tegelijkertijd een ander deel van het verhaal. Alles is geënsceneerd op het toneel van de Stadsschouwburg. Dat betekent dus ook dat de meeste toeschouwers het verhaal niet chronologisch kunnen volgen. Waarom? Levert het andere inzichten op? Niet gemerkt. Voordeel is wel dat je op bijna voyeuristische wijze de acteurs aan het werk ziet. Dat heeft wel wat, hoewel Van Hove dat al eerder liet zien in Koppen. Maar deze acteurs doen het wel heel goed. Dat is mooi om te zien. Maar het blijft moeilijkdoenerij zonder duidelijke meerwaarde en kan dus de productie niet redden.

Wat een intieme en daardoor spannende voorstelling! Wat Een prachtige vorm! Je kreeg het gevoel dat je stiekem mee zat te luisteren bij de buren…
De vechtscene duurde te lang en was echt naar! Maar dat was waarschijnlijk de bedoeling. Ik wisst dus niet of ik een tomaat of nog een gewei moest geven. het is twee dagen geleden en ik denk er nog over na. Bedankt! minneke

In een simpele setting komen de twee broers van Kommil foo op, en excuseren zich al voor alle fouten die komen gaan. Ingespeelder op elkaar vind je niet veel spelers; Je ziet ze, vroeger samen in de woonkamer spelend, gebruikmakend van alles om hun heen om hun fantasie wereld te voeden.Ze bouwen deze wereld rustig op, De toeschouwer word met uitleg en beeld aan de hand in hun wereld geleid.
De rode draad van het verhaal gaat over een straat. Elke scene gaat over andere mensen die hier wonen. Ze hebben gemeen dat ze allemaal vastzitten in een bepaald denkpatroon of gedrag, dat met vertedering en lichte tragiek uitgebeeld worden. De inventieviteit van de broers is fantastisch; zo word bijvoorbeeld een meetlat achtereenvolgens gebruikt als vrouw, kind, affaire, penis en tikmachine. Ook de warme liedjes over liefde en gekke situaties, die Kommil Foo’s vorige shows kenmerkte, waren er weer. Met eenzelfde kracht, plezier en gekte ten gehoor gebracht. Kommil Foo krijgt van mij flink wat geweien, omdat ze hun naam weer allerhoogst hebben gehouden. En een tomaatje omdat ik ze een paar keer op anticipatie heb betrapt..