Tsjonge jonge, wat is vreemdgaan burgerlijk, wat is het saai. Althans, zo begrijp ik het stempel dat de regisseur Peter van Kraaij op de voorstelling heeft gedrukt. De makke is dat dat ook een verdomd saaie avond oplevert. Nou ja, in ieder geval hebben we -zij het dat ze niet op hun best waren - Marieke Heebink en Han Kerckhoffs weer gezien.

Hurly Burly? Wat zou dat betekenen? Hurly Burly? Zou ik iets gemist hebben? Zou goed kunnen. De voorstelling duurt met ruim twee uur veel te lang. Na een begin vol vaart zakt het na ongeveer een half uurtje langzaam in. En dat is ontzettend spijtig. Stichting De Praktijk heeft lef getoond door zichzelf op te richten en te kiezen voor dit pittige stuk. Het is bewonderenswaardig dat twee getalenteerde acteurs, Michiel de Jong en Sieger Sloot, dit avontuur zijn aangegaan. Temeer omdat zij ook zonder Stichting De Praktijk wel aan het werk zouden komen. Een gewei gaat dus naar het initiatief voor het opzetten van een nieuw theatergezelschap. Een tweede gewei gaat naar de twee acteurs die de voorstelling dragen en ervoor zorgen dat deze toch blijft beklijven; Kees Boot en Sieger Sloot. Door middel van hun spel zuigen ze af en toe het laken door je reet naar binnen. Dit is niet door mij bedacht maar komt uit de voorstelling. Beiden krijgen ruimschoots de kans om hun komische talenten te etaleren en Sieger Sloot weet af en toe ook een onderliggende laag te beroeren waardoor de voorstelling haar schrijnende bijsmaak krijgt.
Een tomaat geef ik vanwege de lengte van het stuk. Helaas lukt het de acteurs niet om de boog gedurende de voorstelling gespannen te houden. Een tweede tomaat geef ik voor de zeer matig acterende Monique van der Werff. Ook Michiel de Jong stelt teleur. Zijn karakter krijgt nergens de diepgrijze tinten die het verdient en nodig heeft.
Maar, lieve mensen van Stichting De Praktijk: Ga Door. Nederland zit op jullie te wachten.

Tja, wat een openhartigheid ! Je luistert naar een gesprek tussen twee hele verschillende mensen. En toch ook weer overeenkomten! De liedjes van Theo nijland blijven gestileerd en prachitg! Ik ga snel maar eens een boek van RositaSteenbeek lezen

Vijf stereotypen in een vervallen chinees restaurant. Allen hebben er tien jaar geleden in de bediening gewerkt en leken betrokken te zijn bij de moord die daar toen plaatsvond. Nu ze elkaar weer zien worden stukje bij beetje de geheimen uit het verleden ontrafeld. Zo nu en dan grijpt één van de spelers naar de microfoon om, vaak verrassend goed, een lied te zingen. Ook het feit dat het stuk als komedie gebracht wordt, zorgt ervoor dat de spanning nooit hoog oploopt. Of deze vrolijke noot het stuk ten goede komt is echter de vraag… Een ietwat kluchtige achtervolging door het gebouw (het decor leende zich hier uitstekend voor!)leidt tot de oplossing, en helaas ook tot twee doden. Het overige personeel rest niets anders dan deze gebeurtenis symbolisch af te sluiten. Zo eindigt deze muzikale komedie, bestaande uit een intrigerend verhaal en goede nummers, maar helaas af- en toe wat flauwe acties.

Het is de regisseur Frans Strijards gelukt om het meer dan honderd jaar oude stuk ‘De methode..’ van de franse schrijver Feydeau in het heden te trekken.
De speelstijl is vlot, de tekst humoristisch en de styling van kleding kloppend. Het decor is fenomenaal, met zijn hoge wanden en talloze laatjes en kasten met van alles en nog wat erin.
De vaart blijft erin, door zowel de snelheid van verwikkelingen als de beweeglijkheid van de acteurs. Vooral Stefan de Walle steekt er boven uit; zijn idiote bewegingen zijn hilarisch, soepel en toch beheerst. Ondanks de vaart zij het publiek bijna nooit kwijt.
Behalve als de butler spreekt. Wat is dat voor accent?

Soms is een voorstelling een buitencategorie.
De gouden tomaat is nog te veel.
Met zo’n ding durf je je niet eens aan het eind van het 1e jaar van een theateropleiding te presenteren.

Op dit moment speelt in het Compagnie Theater de voorstelling Gilgamesj, geregisseerd door Theu Boermans. We vergezellen koning Gilgamesj (Fedja van Huêt) op zijn zoektocht naar onsterfelijkheid. Gilgamesj is voor twee derde god en vindt daarom dat hij het recht heeft om met de goden in de hemel te leven. Hij is een groot deel van zijn leven bezig om onsterfelijkheid na te jagen en vergeet daardoor te leven.
Ik heb Gilgamesj gisteren gezien en wilde graag aan iedereen vertellen dat dit een voorstelling is die je gezien moet hebben. Ik heb een geweldige avond gehad, wat een mooie voorstelling! Hij is wat aan de lande kant (3 uur), maar zo voelt het niet en ik heb me echt geen moment verveeld. De voorstelling is licht ondanks de soms zware scènes en thema’s. Vooral de scènes om de dood van Enkidu (vriend en wapenbroeder van Gilgamesj) grepen mij nogal aan. Ook de humor die er in zit maakt het lichter. Ik moest vaak lachen om de goden (Lineke Rijxman, Ruben Lürsen, Hans Leendertse, Jeroen van Koningsbrugge, Caspar Gimbrère en Myranda Jongeling), die de indruk wekken er zelf ook veel plezier in te hebben. Ik vind de rol van Sjamat (de hoer) heel sterk, ze wordt nooit een slachtoffer, Bracha van Doesburgh staat als een huis. Goede keuze!
Het decor is heel speciaal, de vloer is bedekt met echt gras, zand en keien. Er komt een glazen huisje uit de vloer omhoog, dat de stad Uruk moet voorstellen. Er zit een luik in de vloer waaruit mensen omhoog komen. De achterwand is een klimmuur, waarop ook de goden en sommige teksten worden geprojecteerd. Echte wind en regen maken het helemaal compleet.
Het is mooi om te zien hoe het personage Gilgamesj zich in de loop van de voorstelling ontwikkeld. Ik denk dat vooral zijn ontmoeting en vriendschap met Enkidu (Stefaan Degand) hieraan bijdraagt. In het begin van het stuk is Gilgamesj een gewetenloze bruut, maar de vriendschap met Enkidu verandert dit totaal. Samen kunnen ze alles aan, door Enkidu wordt Gilgamesj zachter en warmer. Ze vullen elkaar aan, als Enkidu sterft laat dit dan ook een grote leegte achter bij Gilgamesj. Het maakt Gilgamesj ook bewust van zijn eigen sterfelijkheid, de dood laat hem hierna niet meer met rust. Dat dit alles echt briljant wordt neergezet door Fedja van Huêt moet ook even gezegd worden. Hij is echt mijn held geworden!
Het enige minpuntje dat ik kan ontdekken is dat Stefaan Degand (Enkidu) na de pauze niet meer terugkomt, die had ik nog wel meer willen zien spelen.
Echt, iedereen. GA DIT ZIEN!

Meer woorden dan mijn voorganger er aan besteede nauwelijks waard… Slechte (of eerder; welke?) verhaallijnen, geen enkele diepgang in de personages (coke? ja lekker!) een overbodige pauze en een nog veel overbodigere tweede helft. Eigenlijk samengevat; overbodig. Maar wel met vlag en wimpel genomineerd voor de gouden tomaat.

Wat we zien; Een fulminerende theatermaker die tekeer gaat tegen alles wat de perfectie en schoonheid van zijn stuk in de weg staat. Bijvoorbeeld een belabberde acoustiek. En wat we ervaren; Een slechte acoustiek die het stuk wat mij betreft de vernieling in draait. Na 20 minuten was de bedoeling me helder en werd de galm echt irritant, maar van Tanghe moeten we het leed twee uur lang ondergaan. Ook kregen we zo rond die 20 minuten ook wel in de gaten dat onze theatermaker Bruscon een bijzonder naargeestige mannetje is. Maar ook hierin is de rest van de avond weinig verandering te bespeuren. Knap spel, zeker van De Bres, maar spannend? Het is als een gesprek waarbij je al weet wat iemand wil gaan zeggen maar waar je te beleefd bent om het te onderbreken. Een aantal toeschouwers konden deze beleefdheid niet opbrengen. Ze hebben het mooiste gedeelte gemist. Een schitterend decor. Jammer dat het stuk voor mij beperkt bleef tot deze toch wat lege huls.

Een fascinerende ervaring van bijna 4 uur lang. Inderdaad weer te lang, maar ook weer niet lang genoeg voor een tomaat, want uiteindelijk toch geboeid gekeken tot het eind. Met als hoogtepunt de door 3 stellen simultaan uitgevochten ruzie-scène die subliem is.
Het verwijt dat Van Hove niet genoeg geengageerd zou zijn?: Ach, meestal draait dat uit op oersaai gedram en gepreek van zelfingenomen moralisten. (Okay, Tim van Athene van Simons was een de positieve uitzondering van afgelopen jaar). Door de verschillende perspectieven van bijna gelijke ervaringen weet Van Hove een verdraagzaamheid en mildheid te scheppen, een verdraagzaamheid waar de samenleving zo op zou zitten te wachten. Misschien geen sociaal-politieke tolerantie, maar wellicht een een die fundamenteler is. En wat een mooie rol voor René Fokker!