als je een grijze, krakenden, nauwlijks nog ter been zijnde oude mens over straat ziet lopen en wel eens bij jezelf denkt; Ik wil nooit zo worden. Dan kan deze voorstelling een echte eye opener zijn, ga er heen en laat je verassen. Pas op !!!!! zonder kinderlijke open blik zie je niks.

Geweitje voor de pensionhoudster (de enige die boven de middelmaat uitstijgt) en voor de decors. Het verhaal komt nergens tot leven, mede door het overdreven gebruik van het Rotterdams dialect en het quasie lesbische gedrag. Ook het gebruik van de filmbeelden dienen niet ter ondersteuning van het stuk. Nee, vergeleken met de uitvoering van het NNT, verleden jaar, viel het erg tegen. Jammer, met zo’n cast acteurs had er meer in gezeten.

Twee uur en tien minuten wachten tot dat de theatermaker uitgepraat is. voor mij gebeurt er te weinig. geen dialogen tussen de spelers alleen maar die theatermaker. plus punten waren het licht, decor en de kleding. vandaar die geweien. iedereen die van lange saaie monologen hou moet maar gaan kijken. maar ik dus niet.

Normaal gesproken vind ik special effects in een theater heel gauw vervelen of amateuristisch. Maar bij deze voorstelling zijn ze allemaal even geweldig. Bij sommige zie je ze al lang van te voren aankomen, want de windturbines zijn opgenomen in het decorbeeld. Maar door de meeste werd ik overrompeld. Alleen een polyester tent en vuur gaan niet samen!
Ik werd meteen vanaf het begin in het stuk gezogen en liet het stuk vertellend aan me voorbijgaan. Zeer overtuigend spel van de acteurs, waardoor dit ook erg gemakkelijk ging. De moeder van Gilgamesj is erg herkenbaar neergezet en de vriendschap tussen Erkidu en Gilgamesj prachtig gespeeld. Ook Theu Boermans speelde erg nuchter, maar daardoor erg prettig.
Mooi gebruik van projecties, die zeker bij de klimscene erg hallicunerend werkten.
De kracht van deze voorstelling is het steeds weer verrassen van het publiek. Ook de mythe van Gilgamesj is erg mooi, maar de manier waarop alles wordt verteld in steeds weer nieuwe vondsten en wendingen is geweldig.
Je denkt tijdens de pauze dat alle trucjes nu wel gebruikt zijn, maar dat is dus echt niet het geval!

Jaaaaaa, een echte aanrader!! Mooie voorstelling! In ongeveer 3 uur (+ half uur pauze) wordt het verhaal van Gilgamesj op een heldere manier verteld. Of meer gespeeld en verteld. Door de acteurs, door tekst, door beeld. Voor een eerste try-out was dit een heel goede voorstelling! Vooral goede rollen van Fedja van Huet en Theu Boermans. Bracha van Doesburg heeft mij ook verrast (aangezien ik haar alleen van de zeer irritante Mona-reclames ken). Mooi verhaal, mooie enscenering, en vooral ook de zondvloed is creatief verzonnen! (Jammer alleen dat halverwege het brandalarm afging…..de acteurs speelden onverstoorvaar verder.)

Ik was blij verrast bij het zien van deze voorstelling. De recensies aan het begin van het seizoen waren niet noemenswaardig positief. Een gewei voor de teksten van Acda en de Munnik. Die blijven toch prachtig! En één voor het acteerwerk van Carice van Houten. De tomaat is voor ‘Lenny’, die extreem onduidelijk zong. Ik verstond slechts flarden. Gelukkig zong hij maar 2 of 3 nummers. En een gewei voor het geheel, wat naar mijn idee vrij goed in elkaar zat. Je moet alleen geen Acda en de Munnik voorstelling verwachten, want dat krijg je niet.

Wederom een geweldig decor, hoewel iets minder concreet, maar wel heel spannend. Vond het een heel krachtige bewegingskwaliteit en zo ontzettend mooi dat er zoveel risico’s genomen werden. Balancerend op schuine platen en hoge verdiepingen. Vond de vrijscene overigens uiterst komisch en later zeer aandoenlijk, vooral met die camera’tjes werd het heel intiem en lieflijk. Er werden mooie schakels gemaakt van hilarische naar poetische taferelen. Jammer van die cirkusact op het eind. Tomaatje daarvoor. Maar verder is het een hele krachtige explosieve, aandoenlijke, hilarische en boeiende voorstelling.

De bewonderende kritieken die de Proust-serie ten deel vallen, hebben een nuancering nodig. Dat ze de romans uit de mottenballen hebben gehaald, is het grootste compliment dat de makers gegeven mag worden. De bewerking ervan lijkt echter met een potlood en liniaal tot stand gekomen. De acteurs spreken (welluidend) boekdelen. Alleen Marlies Heuer, koningin van de verbale doodsteek, en Joop Keesmaat komen tot leven in het statische toneelbeeld. Hij, de titelfiguur, is met zijn volvette stem, blote benen in kokette laarsjes boven een zware man-op-leeftijd buik wel heel afstotelijk. Dankzij hen, de schitterende kostuums en videowand lijkt het meer dan het is. De overdadige poezieplaatjes staan op een gegeven moment zelfs tegen. Ze leiden maar af, de tekst is al evocatief genoeg.

Bij het zien van het decor (stijlvol gemeubileerde huiskamer) verwachtte ik een traditionele opvoering van Agatha Christies “10 kleine negertjes”. Dit was waarschijnlijk ook wel de bedoeling van Mette Bouhuis, maar omdat de acteurs niet altijd even goed op elkaar ingespeeld leken was het spel dikwijls chaotisch. Hoewel het verhaal van de 10 gasten op een onbewoond eiland die één voor één sterven wel gevolgd werd, miste het stuk de diepgang van het boek. Wel had de voorstelling een verrassend einde! Erg mooi was ook het achterdoek, een bewolkte lucht met de realistische kleurschakeringen. Natuurlijk, zoals dat hoort bij een thriller, bleef er ook nog iets onopgelost: waarom was er gedurende de voorstelling een spot gericht op een hondenkop middenvoor op het toneel?! Al met al is “En toen waren er nog maar…” een vermakelijke voorstelling voor een avondje uit, maar hoogstwaarschijnlijk een tegenvaller voor degenen die het boek al gelezen hebben.

Opnieuw een avond om niet te vergeten. De durf om het anders te doen, het lef om lelijk te zijn, de spanning van het verloop, je blijft erbij op het puntje van je stoel zitten.
Deze groep heeft nu al zo veel mooie voorstellingen gemaakt, ze zouden toch eens een of andere grote prijs moeten krijgen. Hulde.