Dag op dag drie jaar na Images Of Affection, de vorige doortocht van Needcompany op het Theaterfestival, mochten we deze pracht voor oog, oor en hersenen meemaken. Hoe Lauwers een stuk van zijn eigen geschiedenis in een verhaal, beelden en sferen giet is ronduit fenomenaal.
Hier staat een hecht gezelschap op de planken, elk element past perfect in het geheel. Acteurs, dansers en muzikanten laten je met verbazing en verrukking kijken naar deze “musical” zoals Lauwers het in zijn inleiding zelf noemt. En dan is er nog die ongelofelijke Viviane De Muynck. Eén brok leven, één vat bruisend talent. In dit levensverhaal speelt ze met evenveel brio de puber als de oude vrouw van 90. Ik ben zo oud en zo volumineus als zij, ik voel me ineens 20 jaar jonger.
Zoals vorige keer viel de muziek ons uitzonderlijk op. Lauwers gebruikt die als geen ander in een mengeling van oude klassiekers (vorige keer The Kinks, nu David Bowie) en door zijn muzikanten gecreëerde muziek. Wanneer Viviane De Muynck als volleerde popdiva een live-band leidde kwam mij zowaar Patti Smith voor de geest. In de slotsamenzang wordt een sfeer gecreëerd die als sluitstuk de emoties van de voorbije twee uur perfect samenbalt.
Dans is zo prominent aanwezig en toch zo natuurlijk dat het niet alleen een sfeerscheppend element is maar een wezenlijk onderdeel van het geheel. Los van de virtuositeit die gul getoond wordt.
Een voorstelling die nog lang in ons geheugen zal blijven nazinderen en dat zeker niet omwille van de aanwezigheid van de kroonprins in de zaal.

Wat direct opvalt is de schitterende tekst van Hans Aarsman. Een zelfmoordtoerist, waarschijnlijk een Palestijn maar heel zeker nog een tiener, vertelt hoe hij tot zijn daad is gekomen. Niet alleen een aanklacht op de verdrukking waaronder Palestijnen te lijden hebben maar ook een mooie psychologische schets van hoe zo’n tiener tot dergelijke daden komt. Eens de daad voorbij verandert de tekst van toon in de confrontatie van de martelaar met de beloofde maagden, maar laat ons niet alles verklappen.
De bijlange niet meer zo jonge Tom Jansen maakt alles toch geloofwaardig. In zijn enscenering heet Josse De Pauw elke verwijzing naar wat de tekst vertelt, vermeden. De doos van waaruit Tom Jansen zijn verhaal doet, de zeskoppige koperband, maakt het allemaal bevreemdend en toch blijft het “van ons”.
De sfeer is ambigue; bevreemdend en herkenbaar, bedreigend en begrijpend. Je weet niet of je mee moet gaan met het personage, en hoever?
In dit opzicht is het inderdaad een opmerkelijke voorstelling.

Ik ging hier met totaal geen verwachtingen heen. En zeker na een dag Uitmarkten was ik aardig rozig en werd ik meteen in het verhaal gesleurd. Prachtig spel van even zo prachtige meiden. De quasi nonchalante speelstijl of wat het ook was werkte erg goed en boeide me. Misschien ook dat de dampen van de verf en spuitbus me ook drogeerde, maar ik vond het grappig, spannend en voor het eerst is het een groep gelukt om me in de maling te nemen.
Het was kort, veel langer had het ook niet gehoeven en in dat uurtje werd je als toeschouwer alle kanten van het toneel en toneelspelen getoond. Van heel intiem tot heel overdreven spel, mede geholpen door de camera en de muziek.
De dreiging die van de camara kwam was echt goed gevonden!

Toen ze begonnen dacht ik dat ik bij een amateurgezelschap terecht was gekomen. Maar toen ze eenmaal op gang waren gekomen en daadwerkelijk de filmwereld binnen gingen werd het spannend, grappig en interessant.
Het werd een soort detective die knap in elkaar gezet is en de timing me steeds weer deed verbazen. Van mij had het allemaal wat langer mogen duren, want de oplossing was er wel erg plotseling. Maar ik heb een ruim uur zitten genieten van grappen, goede montage van beelden en zeer functioneel gebruik van projecties.

We hebben in het theaterfestival al verschillende jonge groepen gekregen die een eigen theatertaal hadden ontwikkeld en er een fantastische voorstelling mee maakten waarin alles perfect in mekaar klikte. We denken hier bijvoorbeeld aan Beulens Pauline met Endless Meditation (2003) en Action Malaise met Vive L’Afrique (2002).
Ook hier staan jonge theatermakers op de planken op zoek naar een eigen stijl, eigen theatertekens. Maar ze zijn duidelijk nog zoekende. De voorstelling is nog te fragmentarisch, opgebouwd rond een aantal afzonderlijke ideeën. Het bindmiddel die deze fragmenten zou moeten samenbrengen wordt niet echt uitgewerkt. Maar wat we te zien en te horen krijgen belooft veel. Wanneer die ultieme voorstelling er uit zal komen, willen we ze zeker niet missen.
Wat dat “schokkende” betreft, “niet voor gevoelige kijkers!” staat in de festivalbrochure, blijft het allemaal bij het speelse, de fantasie wat laten gaan, badineren op thema’s. Door de toon en de aankleding is het een feel-good voorstelling geworden. De SM bezorgt je echt geen rillingen, wel een glimlach.
Tine Van Den Wyngaert en Nick Kaldunski hebben er duidelijk plezier in. Wat ze ook doen, ze blijven charmant en leuk, de buren die je altijd al gehad zou willen hebben.
Behoort dit nu tot de meest “gedenkwaardige” producties van het seizoen? We hebben onze twijfels. Maar als de voorstelling die ze in zich hebben er ooit uitkomt verdienen ze onbetwistbaar hun selectie.

Johan en Marianne, een hogeropgeleid koppel in het Zweden van de jaren zeventig. De tv-serie van Bergman herinner ik mij vaag als een en al druilerigheid en gejeremieer. Vreugdeloos, daarom onecht en vooral onsexy. Wat maakt Van Hove ervan? Voor de pauze is zijn aanpak beslist onderhoudend. Zeker de twee jongere versies hebben lucht. Het oudste stel, op middelbare leeftijd, is ongeloofwaardig. Johan speelt over en Marianne slachtoffert. Zo clichematig kan het niet meer. Marianne is bovendien aangekleed als een wat sjofele buurtwerkster in plaats van als een advocate. Een kleinigheid, maar toch. Na de pauze wordt het strontvervelend. De drie koppels spelen door elkaar heen, met als climax een veel te lang durende simultane ruziescene. Tot slot verzoent het stel zich na jarenlang ‘geexperimenteer’ zoals dat, geloof ik, toen heette. In een dialoog -weer veel te lang- door het oudste paar.

Hulde voor het prachtige decor van Catharina Scholten! En de Tsjechov wordt op zich lekker gespeeld en boeit de hele avond, een prima boscreatie dus. Maar als totaal wringt het enorm; zo’n heerlijk decor en minimaal gebruik daarvan. Het begin van Ivanov verliezen de acteurs totaal van het decor. Waarom heeft niemand in het bos gezegd: “Jongens, flikker weg die tekst, we gaan spelen met dat decor!” Het blijven namelijk twee dingen, het spel van de tekst versus het decor en die komen mondjesmaat samen.

Zo’n decor vraagt om beweging en speelse situaties. Metname dat laatste is minimaal. Zo nu en dan verdwijnen de acteurs in een caravan om daar te ruzien of zich boos terug te trekken. Zo komisch als het decor dan werkt, zo vergeten is het in andere scenes. Ook worden de caravans en trappen zeer inconsequent gebruikt; veel loze loopjes en onduidelijke opkomsten en afgangen.
Zoiets vraagt wellicht toch om een D’Electriqische of Dogtroepiaanse aanpak, niet om een degelijk geregiseerde Tjechov. Veelal staan de acteurs helaas braaf midden op het voortoneel. Dit toneelstuk had zo in ieder toneelbeeld gespeeld kunnen worden; een gemiste kans dat het beeld niet de inhoud meer heeft kunnen sturen. Een hoofdelijke, nette voorstelling is het resultaat.
Schandalig is overigens de casting van de dokter. Zo’n flapdollerige amateur mag niet in zo’n professionele produktie staan. Hij trekt elk belangrijk spelmoment naar de grond. Dit moet toch bij repetities al gebleken zijn? Ongelooflijk.
Ivanov is boven veel een gemiste kans.
Kan er een discussie komen of we af mogen van het repertoire teksttoneel in het bos?

Het stuk bevalt me niet. Er wordt erg veel harteloos en asociaal gedrag vertoond. Plat en oppervlakkig. Als dit een beeld van de tijd zou moeten zijn, is het een hyperactieve klotetijd. En reactionair - dwarsheid en recalcitrantie zijn helemaal uit de gratie.
Maar wát een fantastisch toneel! Een prachtig decor. Een bijna perfecte regie (alleen de plotselinge aanwezigheid van de weduwe slaat nergens op). Subtiliteiten van alle spelers. Een superinnemende macho van Hans Kesting. En, natuurlijk, na zo’n onwaarschijnlijke en onwaarschijnlijk veroverende, slotmonoloog: Halina Reijn, Halina Reijn, Halina Reijn!

Sorry…..beetje late reactie ;-)
Deze nieuwe Zonder Olga voorstelling zag ik al een tijdje geleden maar vond het zo goed en heb zo gelachen dat ik er soms nog steeds aan denk…dat wou ik toch even kwijt. Ik blijf fan! DvH

Ik zat op de 2e rij, ik heb erg moeten zuchten. Het urineren, vomeren en vozen was niet van de lucht. De echte liefde overwon, heb ik begrepen.