Het theater De Nieuwe Anita lijkt gebouwd te zijn voor de debuutvoorstelling ‘3’ van Opium voor het Volk. Het zaaltje waar de bezoeker via gietijzeren trappen in afdaalt vormt het ideale decor van een uitgewoond kantoor waarin drie mannen zich in afzondering terugtrekken nadat zij hebben ontdekt hun identiteit met elkaar te delen en dus: te hebben verloren. Elkaar verhalen vertellend proberen zij ieder boven de anderen uit te stijgen. Gelukkig maar worden zij daarbij geholpen door de fraaie teksten van De Vlam. OvhV zet als jong gezelschap een volwassen voorstelling neer die je onder meer leert dat wanneer je een steen maar lang genoeg in een beekje laat liggen, hij comfortabel in je oogkas past.

De tijd is voorbij gevlogen, ik had het gevoel dat de voorstelling veel korter was en dat is een goed teken. Een teken dat ik me vermaakt heb, maar waarmee dat weet ik nog niet. Tuurlijk veel van de one-liners waren goed het lied over het haasje zal me altijd bijblijven en de moeder was echt verschrikkelijk. De muziek was goed, het spel ook, de zang geweldig en er viel genoeg te puzzelen (je wilt toch orde scheppen in de absurditeit). Maar ik heb toch het gevoel dat het voor mij niet absurd genoeg was, dat het een soort ‘Het beste van’ compilatie was van een komedie, een klucht en een sprookje. De tomaat dan ook voor dit gevoel dat er een betere compilatie had gemaakt kunnen worden.

We moeten er ernstig mee rekening houden dat Alex van Warmerdam geniaal is. Wéér een Mexicaanse Hond en één van de beste. Een krankzinnige, maar wel een krankzinnig goeie tekst. En ja, met een broer, een moeder én een zelfbenoemde vader die inderdaad verschrikkelijk zijn. Duivels en fascinerend. Een personage dat gewiekst anderen bespeelt en gebruikt. Eentje die de situatie en anderen feilloos peilt en uitbuit. Zijn/haar “Oppervlakkigheid zit aan de buitenkant”, maar daar kun je blijkbaar ver mee komen. Hij/zij laat zien wat op dat moment effect sorteert. Het lijkt wel over het toneelspelen zelf te gaan. Misschien zelfs wel over Pierre Bokma. Nóg een theatraal genie, vermoed ik.
Bedankt,het was een heel mooie avond.

Würz maakt al jaren leuke, geestige, vaak ontroerende, soms niet helemaal gelukte, maar altijd intrigerende voorstellingen. Oom Vanja vind ik de beste van de afgelopen jaren. De bewerking, de cast, de sfeer, de loomheid, maar vooral het tragische lachen om weer door te kunnen gaan maken van Oom Vanja een bijzondere voorstelling. Mijn ervaring is dan ook anders dan die van de vorige schrijver. De diepgang zat voor mij in ogenschijnlijk oppervlakkige gedragingen. Het is theater waar je waarschijnlijk een zekere welwillendheid voor nodig hebt, maar die wordt dan ook ruimschoots beloond. Met name dankzij het spel van Isabella Chapel en Jules Terlingen.

‘3’ luidt de geboorte in van theatergezelschap Opium voor het Volk. In ‘3’ zoeken drie mannen gezamelijk naar een identiteit nadat ze erachter komen dat hun levens volledig synchroon lopen. Ze sluiten zich op in een krap kantoortje waar ze in hun zoektocht naar lotgenoten een archief aanleggen van de levenden en de doden. Een uniek drietal dat weet dat niets dat ze ooit zullen doen echt uniek zal zijn. Schrijver Willem de Vlam en regisseur Carola Arons weten dit gegeven echter te verwerken tot een buitengewoon uniek toneelstuk waarin de acteurs het publiek verwennen met scherpe monologen, heerlijke verhalen en luchtige badscenes. Mis het niet, want ‘3’ is een fenomenaal en intelligent debuut van een veelbelovend theatergezelschap. Absolute aanrader!

Minstens een keer per jaar moet je een klassiek Nederlands toneelstuk zien. Niemand weet waarom, maar het moet. Dus: op hoop van zegen! En het mag gezegd; Polly Maggoo weet er een fijne voorstelling van te maken. Het publiek is actief (zingend) deelgenoot aan Knier’s verjaardag (=leuk) maar wordt daarna niet meer ‘lastiggevallen’ (=goed). Het verhaal van Herman Heijermans zal ik verder als bekend veronderstellen. De razende storm, muzikaal weergegeven (steengoede percussie) maakt diepe indruk, maar duurt mijns inziens een tikkeltje te lang. Pas als de storm is uitgeraast hervatten Knier (sterk spelende Joke Tjalsma), zwangere Jo (overtuigende en meeslepende Constance Kruis)en de dochter van reder Bos, Anouk Beugels, hun conversatie. Helmert Woudenberg als Bos is doeltreffend en de zang met ‘de mannen’ en de muzikanten is eenvoudig en aangrijpend. Uiteindelijk dus een hele mooie voorstelling gezien, hoewel het na afloop wel begon te knagen: jammer dat ik de voorstelling niet op Oerol heb gezien. Dat was waarschijnlijk net even iets indrukwekkender geweest.

Wat getuigt deze voorstelling van Annette Speelt weer van lef! Belangwekkend verhaal in deze tijd van tegenstellingen. Ensemble geeft een behoorlijk staaltje hogeschool acteren weg, met die lastige vondelteksten. Tel daarbij de visuele pracht van licht en decor, en zes geweien zijn verdiend. Gaat het zien!

Het is gemakkelijk om op de zwakke punten van de voorstelling te wijzen. De schrijver van het vorige stukje heeft dat gedaan en voor een deel ben ik het daar ook wel mee eens. Toch geef ik de voorstelling zonder aarzeling en met volle overtuiging 5 geweien. Het is misschien niet de beste toneel voorstelling die ik in het afgelopen seizoen heb gezien, maar van de ca 20 stukken die ik zag is het wel één van de twee die de meeste indruk op me hebben gemaakt. Ik vond het een getuigenis van menselijkheid die me nog lang zal bijbljven. Als ik de tekst van de aanklacht van Maartje alleen had gelezen, zou ik die zeker als het zoveelste goedbedoelde sentimentele vertoon van mededogen hebben afgedaan. In de voorstelling was het echter een uibarsting van woede en verdriet die me door merg en been ging. Toch ontbrak bij de ondubbelzinnige stellingname de aandacht voor betrekkelijkheid en nuance niet: twee jonge asielzoekers treiteren één van de toegewijde vrijwilligers op een misselijke manier met veronderstelling dat hij homosexueel is en een andere deelt een krantje uit waarin een onaangename totalitaire ideologie wordt uitgedragen.
De rol van de welzijnswerker die zich meteen al in het begin van de voorstelling als leider van de vrijwilligers is zo zwaar aangezet dat hij wat mij betreft ook als persiflage geslaagd was. Misschien is wel de grootste verdienste van de voorstelling dat er duidelijk een belangrijk maatschappelijk in werd belicht, zonder dat er maar iemand de indruk probeerde wekken een afdoende oplossing te hebben.

Zéér onder de indruk van uw voorstelling vandaag. In mijn familie ben ik “moeders” en mijn 2e zoon heet Marcel. Omdat ik volgend jaar 70 hoop te worden, werkte de situatie twee kanten op….ik zal er nog wel dagen mee bezig zijn! Het dialect van Marcel vond ik af en toe even moeilijk, maar tegelijkertijd heel ontroerend. In Limburg hebben mijn zusje en ik in de oorlog vele moeders gehad. Tenslotte één “super” moeder, die ons adopteerde. Ik moet nog heel wat nadenken over deze vertellingen en niet te vergeten, de knappe vertolking. Door Levi-Boutelje

Een voorstelling die Tjechov aan de oppervlakte raakt, maar helaas geen krasje achterlaat. Er worden eerder karikaturen dan gedenk- of geloofwaardige personages neergezet en dat is jammer, want de tragiek en de humor in het stuk zouden overdonderend kunnen zijn. Een vermakelijke avond theater met af en toe een brede glimlach. Ook mooi.