Het begin was zeer sterk, ik verheugde me op een avond vol met mythische verhalen vertelt aan de hand van poppen. Voor dit begin en de prachtige verklaring hoe ooit god in leven is geroepen (letterlijk en figuurlijk) verdienen daarom ook de geweien. Maar na dit eerste deel bleek het een geschiedenisles worden die bij elkaar geraapt leek. Misschien toch te veel Fries voor een Hollandse jongen, als ik? De Friese taal was trouwens wel prettig en ook het spel was goed (soms wel erg simpel) en de muziek met zang was ook goed, maar meer dan een slecht voorbereide geschiedenisles is het voor mij niet geworden.

Balsem voor de ziel. Hoe je te verzoenen met het dagelijks bestaan? Braafheid of waanzin? Een schrijver gebruikt hiervoor zijn taal. Twaalf acteurs brengen als losse observaties genoteerde teksten van Peter Handke. Over een busreis met dochtertje, de ik-zal-het-je-precies-vertellen-man, opspattende hagelstenen uit het gras, de harteloosheid van echtparen die altijd ‘wij’ zeggen, god die de mug heeft geschapen opdat de mens niet te gelukkig wordt, fysieke tekortkomingen. Lichtheid en zwaarmoedigheid in perfecte balans, met hier en daar subtiele regievondstjes en enkele klassiekers uit de Duitse romantiek. De toevoeging van het heel zacht bespeelde Hammond-orgel versterkt die melancholie, dat verlangen naar geborgenheid. Naar een sprookje.

In de pauze (waarom was die nodig bij een tot anderhalf uur ingekorte Hamlet?) loopt de acteur die Claudius speelt in zijn lelijke kostuum met een sigaret in z’n hoofd en een glas pils in z’n hand tussen de toeschouwers door de trappen op naar de Leidse Burcht. Nog drie kwartier, denkt hij misschien, dan mag hij in een laatste potsierlijke stuiptrekking doodgaan en is het leed van deze Hamlet bijna geleden. De laatste trede. Onaangedaan, onverschillig, ongeïnteresseerd in de mensen om hem heen, voegt hij zich bij de andere acteurs die op het podium wat lopen te lanterfanten. Nog drie kwartier, denken ze, iets minder misschien. De onaangedaanheid, de onverschilligheid, de desinteresse typeren niet alleen die ene acteur, maar de hele, om te huilen zo stompzinnige Hamlet van Nomade. Het is onduidelijk welke vlaag van verstandsverbijstering sommige recensenten heeft getroffen dat ze er nog iets positiefs over wisten te melden. Want wat heeft regisseur Ab Gietelink bewogen om met een bot kapmes door de tekst heen te hakken? Om zijn acteurs als houten klazen te laten staan, zitten, liggen, praten? Om Rosencrantz en Guildenstern een plastic masker op te zetten waardoor hun versterkte stemmen klinken alsof ze in een teil praten? Om de volstrekt talentloze Gertrude / Ophelia überhaupt ook maar één regel tekst te gunnen? Het is echt te droevig voor woorden allemaal. Als iedereen dood is gegaan (vraag niet hoe) en het stuk ten einde, klinkt er een lauw applausje. Onaangedaan, onverschillig, ongeïnteresseerd daalt het publiek de trappen van de Burcht af. Zelden getuige geweest van zoveel onvermogen.

Enorm origeel en creatief stuk, overtuigend gebracht door een zeer enthousiast gezelschap. Humor, afwisseling, spanning en emotie. De intieme speelomgevingen geven een speciale dimensie aan de voorstelling.

Het lijkt veelbelovend, een Hamlet gespeeld door professionele acteurs op een prachtige locatie in Leiden, de burcht. Helaas, niets is minder waar, zelden heb ik zo’n slechte voorstelling gezien, zo slechts zelfs dat het weer bijna leuk werd. De locatie komt weinig tot zijn recht, in plaats van de burcht te gebruiken als decor zien we bij binnenkomst een geïmproviseerd toneeltje, twee tafels met rekwisieten, twee rolsteigers die dienst doen als bed en troon, twee kleedkisten om een achterwand mee te maken en een heel lelijk parketje op de vloer dat nog het meest doet denken aan een dambord. De acteurs lijken ook te zweven, porties overacting en potsierlijk spel wisselen elkaar af. Na een half uur dacht ik dat ik in een aflevering van Banensplit zat en ieder moment de dochter van Ralph Imbar door de poort zou komen met een cameraploeg. Helaas, ze kwam niet en dus lijkt het erop dat de regisseur Ab Gietelink wel degelijke heeft geprobeerd om een soort van serieuze Hamlet vertolking neer te zetten. Doordat deze Hamlet door slechts zes acteurs werd gespeeld was het meer een verkleedpartij dan een vertolking van een van de mooiste toneelstukken van Shakespeare. Hoogtepunten in de voorstelling? De pruik van Laertes, een haardos in de stijl van dat van Hakim en Oboema, het houten bootje met touwtje, de zeer luidruchtige rookmachine, de oversturende microfoontjes, de acteurs die in de pauze tussen het publiek door een biertje halen en wat sigaretten roken en de pruik van Laertes (of had ik die al genoemd?) Veruit de slechtste Hamlet vertolking die ik ooit heb gezien, gouden tomaat dik verdiend.

Een visuele voorstelling met muziek en lichtshow, maar waarom al die vieze woorden er in, dat is toch niet meer bijzonder tegenwoordig, bovendien begint het te irriteren.
Wel een aardige voorstelling om te zien, maar laat geen acteurs zingen die het niet kunnen.

Wat een stem! Wat een passie! Franse chansons op z’n best; hier zouden Brel en Piaf jaloers op zijn. Kippenvel.

Fantastische setting de hemel helemaal bovenin en toch onzichtbaar. Een
crisiskabinet, de laatste dagen van paarse Kok kabinet, moet dat er ook zo hebben uit gezien? Groots acteerwerk van alle spelers, stuk voor stuk en erg aangrijpend! Mijn vrouw en ik hebben wederom genoten van deze jonge groep die nu echt voet aan de grond begint te krijgen in theaterland. En zij verdienen dit echt want zij durven gelukkig nog werkelijk stukken op de planken te zetten welke erom doen.
En het geneuzel over de lastige tekst van Vondel en in het oud Nederlands, prachtig.
Tja je moet je concentratie erbij houden maar zijn wij dat verleerd moet alles altijd snel sneller snelst?

PeerGrouP - Groeikoorts
Is een land dat zijn eigen voedsel niet meer produceert ten dode opgeschreven? Het is een van de vragen die regisseur Sjoerd Wagenaar aan de orde stelt in Groeikoorts, dat zich afspeelt in een spectaculair, maar vooral oogverblindend mooi decor. Beeldend kunstenaar Robbert ter Horst bouwde een gigantisch kasteel van stro op een akker in Veenhuizen. Daarin zullen een jaar lang voorstellingen, debatten en lezingen plaatsvinden met landbouw en voeding als thema. Groeikoorts is de eerste voorstelling in dit project. Het publiek wordt met paard en wagen naar de akker gebracht. Het kasteel is imposant en eenmaal binnen blijkt ook het toneelbeeld, waarin alleen natuurlijke materialen zijn gebruikt, erg fraai. De voorstelling is een aaneenschakeling van scènes met als rode draad een verhaal over een oudere boer en zijn dochter en haar vriend waarin het vooral gaat om de toekomst van het boerenbedrijf. De drie spelers zijn zeer overtuigend. Groeikoorts koppelt op trefzekere wijze mooie, soms prachtige beelden -met name de slotccène is een juweel- aan prikkelende teksten over voedselproductie, landbouw, eetgewoonten en consumentengedrag. Het is toegankelijk toneel dat integer en niet pretentieus is, maar wel vragen oproept dankzij prikkelende teksten. Hoewel niet alle scènes even sterk zijn, is Groeikoorts een bijzondere, uiterst sympathieke, maar ook subtiele en esthetische productie met veel zeggingskracht.

Op de dag af 4 maanden “wees” zag ik jl. vrijdag MOEDERS. Een emotionele achtbaan! Tranen en lach streden om voorrang. Met een dikke strot, rode ogen, maar ook gniffelend en genietend werd ik binnengesleept in het leven van mevrouw Musters en Goosens en hun kinderen. Irritaties, ruzies, anekdotes, herinneringen aan Joop den Uyl, liedjes van de tantes. Jaloers werd ik op de vier musketiers. Zo intens en zo intiem kan alleen theater zijn. Hans