Een beetje overladen dis aan thema’s, verwijzingen en verhalen (al dan niet met baard), maar wel blijk gevend van gezonde jeugdige overmoed en enthousiast gespeeld. Schrijver heeft wat te zeggen, maar neemt erg veel tijd.

Prachtig! Wat een fantastisch idee van de Toneelgroep Amsterdam en de Theatercompagnie om samen iets te doen! Dit is echt “the best of both worlds”. Fedja van Huet en Jacob Derwig zijn op toneel zeer aan elkaar gewaagd en een genot om te zien en Hans Croiset kan als geen ander dictatoriaal in zijn stukken bladeren. Het verhaal lijkt op papier heel ingewikkeld maar in deze uitvoering is het prima te volgen en dat nare kale decor werkt heel erg goed. Het beeld van dat kleine meisje dat vlak voor het einde met haar bal langs het lijk van de markies van Poza huppelt is bloedstollend en Frieda Pittoors is helemaal geweldig als Kardinaal. Deze samenwerking is zeer voor herhaling vatbaar!

Er is recentelijk veel Houellebecq in de aanbieding. Hij biedt overigens geen smakelijke kost, vind ik. Veel in onze individualistische samenleving is, naar zijn mening, zum Kotzen. Maar bijzonder toneel levert het ook dit keer weer op. Met weinig, maar wel doeltreffende hulpmiddelen zoals de attributen uit een knusse tienerkamer in de jaren vijftig. En met een diepe buiging van dankbaarheid richting Yvon Jansen. In een klein uur solo, met een volgehouden, beetje spastische, motoriek, overtuigt ze als sexueel verliezende dertiger. Zij het dat ik me moeilijk kan voorstellen dat dit tezelfdertijd ook een succesvolle carrierevrouw is.

Een nieuwe tekst van Esther Gerritsen, daar moest ik heen. Een vader en zoon verliezen in de nacht hun vrouw/moeder aan de dood, de relatie tussen deze twee is het interesants om te volgen, zeker omdat het spel van de twee acteurs erg goed en overtuigend is (geweien, zeker voor Marcel Osterop). Maar daartegenover staat de oom, die superheld is en de hele wereld redt van haar ondergang, maar niet kan voorkomen dat zijn zus sterft. De superheld is misschien een symbolisch personage dat duidelijk maakt niets de dood kan stoppen, maar in deze voorstelling wordt de superheld een held op sokken (letterlijk en figuurlijk). Ik vond de superheld alleen maar een storende factor, waarschijnlijk een bewuste keuze, want anders laat je Iwan Walhain niet die rol spelen (tomaat).

Mooie samenvatting in monoloogvorm van het gedachtengoed van Houellebecq, waarin de mens constant klem zit tussen markt/strijd/zijn dier zijn en het zoeken naar warmte en liefde. Sober in enscenering, rijk in (taal)beelden. Goed gespeeld ook.

Dit familie”feest” begint wanneer de vader van Theo(dor Holman) is overleden. In eerste instantie zien we alleen Theo (door Ricci Scheldwacht) die ons vertelt hoe hij reageerde toen hij het slechte nieuws vernam. Hierbij komen al meteen een aantal anekdotes typerend voor het leven van Holman aan de orde. Zodra hij in het ouderlijk huis is aangekomen maken we kennis met zijn moeder (door Esther Scheldwacht)en broer (door Carlo Scheldwacht). Ook de ex- en huidige vriendin van Theo, zijn zus e.v.a familieleden en bekenden passeren de revue. De meeste van deze rollen worden door Esther Scheldwacht vertolkt, die daarom soms meerdere keren per scène van rol moet veranderen. Voor deze voortreffelijke prestatie sowieso een gewei!
Het ophalen van herinneringen over vader speelt een centrale rol in dit stuk, en hoewel hierbij nogal beladen thema’s aan de orde komen, zoals het Indische kampverleden, blijft het stuk luchtig. Annemarie Oster heeft er bewust voor gekozen het autobiografische verhaal van Theodor Holman droogkomisch uit te voeren, wat alleen al gelukt is door enkel spelers op toneel te zetten die in het werkelijke leven ook broers en zus zijn!

Op hoop van zegen, ooit wel het verhaal gelezen, maar nooit gezien. Nu dan de schade ingehaald. Polly Magoo weet er een aardige voorstelling van te maken, met veel muziek, tragikomische momenten, terwijl de tragedie die het verhaal natuurlijk is toch overeind blijft. Joke Tjalsma is absoluut top. De muzikale omlijsting is origineel (storm en regen met behulp van potten/pannen/bekkens en een contrabas). Misschien valt er nog wel iets meer uit de voorstelling te halen, maar deze Op Hoop van Zegen is een interessante Heijermansvertolking.

wij zijn naar plan b van gorki geweest!
het was fijn
het was interessant en we hebben veel bijgeleerd!!
Gorki is the best

Aha, een nieuwe lente een nieuw geluid. Tegen de bierkaai op beginnen goede vrienden een toneelgezelschap en spelen op de meest onogelijke locaties hun zelf gebrouwde Noodzakelijkheden, inderdaad Rock en Roll! Tekst is intrigerend, maar duidelijk een eersteling. Het boeiende gegeven dat we als mensen niets orgineels meer kunnen doen, wordt weggedrukt door allemaal intellectuele scheurkalender weetjes en anecdotes. Er wordt veel gerefereerd aan/geinspireerd door/gejat van Auteurs, ik dacht aan Borges en Nescio. Gelukkig houd ik daar wel van. De licht Discordiaanse open speelstijl staat haaks op en ontkracht de enorm gesloten en claustrofobische tekst. ‘t Maakt de avond gezellig (fijne badscenes) en de voorstelling licht, terwijl het allemaal nog veel verschrikkelijker moet zijn. Vraag me ook af of Romantisch einde cynisch of oprecht is? Scherper jongens!

Theatrale diashow van een Chinees, daar kwam ik op af. Het bleek geen theater maar een lezing, het waren geen dias maar foto- en videoprojecties en de Chinees was eigenlijk een Australier. Geen probleem. Heel persoonlijke performance, van een nauwkeurigheid in woord en beeld die ik zelden zie in ons Neerlandsch theater. Roerend en betekenisvol en ook gewoon wat het is. Geweldig om eens projecties te zien van een fotograaf ipv een multimediapodiumkunstenaar. Tao in theater, na Tan Dun en Wiliam Yang ben ik helemaal voor!