Ik had me voorbereid op een zwaar stuk, maar ik kwam bedrogen uit, het was enorm licht vermaak. Misschien wel te licht, want ik vond het nogal simpel. Een erg simpele manier om open doekjes te halen. Maar sommige dingen waren wel goed gevonden of gedaan. De ladderact, de live muziek, het begin (zeer sterk en snel de geschiedenis doorlopen). Maar als je de flyer leest, dan moet het over de wereld van nu gaan, maar dat haal ik er niet uit. Ik zie raargeklede oude mensen met trombones lopen die (eigen bedachte) kunstjes uitvoeren. Tussen haakjes, omdat het een slap aftreksel was van wat de Ashton brothers doen. Het was allemaal leuk en aardig, maar het leek net alsof ze toch íets moesten doen met de nieuwe subsidies (en die acteurs).

Gezien in Maastricht. Heerlijk lange toneel-avond, het was meeleven met de personages, en af en toe genieten van “solos”. De Inquisiteur, Koning Philips, Koningin Elizabeth, Prinses Eboli, Don Carlos en de Markies van Posa: GEWEITJES !. Ik ging zonder preciese voorkennis van de tijd waarin het stuk zich afspeelt kijken maar het verhaal was zo duidelijk en helder dat gewoon geen probleem was.

Hoe ouder, hoe stoerder.

Quantummechanica = één grote goocheltruc

Dat is wat ik nu zeg, maar over een uur zal ik wel weer wat anders kunnen zeggen. De inhoud is misschien wat aan de magere kant, maar de rest is subliem.
De muziek/geluidsdecor dat live wordt gecreëerd werkt soms verstikkend, maar is tegelijkertijd adembenemend mooi en goed gedaan. Het decorbeeld wordt een soort maanlandschap, met fonkelende atomen en een robot die ons de les leert. Ik was in het begin bang dat we de hele voorstelling lang naar de robot gingen luisteren, maar gelukkig kwamen er ook mensen.
De goocheltrucs blijven je verbazen ook al zijn ze samen met de vorm van de hele voorstelling gedeconstrueerd.. De geprojecteerde teksten waren soms toepasselijk en verklaarden soms de volgende scène, maar vaak ook niet of kon je zelfs niet echt begrijpen. Ik vond het een mooie voorstelling, maar ik denk niet dat veel mensen de muziek kunnen waarderen, dus wees gewaarschuwd.

Een twee uur durend sollicitatiegesprek. Maar meer nog een verbale aanvals- én verdedigingsoorlog met kerende kansen. Tegelijk óók de afrekening door bijna gesmoorde zonen, met hun verpletterende moeders.
Onverwachte wendingen, bizarre vondsten, subtiele humor, schrijnende observaties en dat alles afwisselend vervreemdend en innemend gebracht.
Hoewel niet meer dan vijftig inwoners uit het werelddorp Amsterdam in de Rode Zaal van de Brakke Grond aanwezig waren (vandaar de tomaat), zagen wij twee leermomenten:
- laten we snel op zoek gaan naar (vertaald) werk van javier tomeo
- en laten we gauw “antigone” bij onze favorieten zetten.

In ‘De zaak Alberti? lijkt het in eerste instantie om een droomwereld van de hoofdpersonage te gaan. Gaandeweg ontvouwt het zich tot de angstige belevingswereld van een schrijver. Twijfel wordt hier gevoed door onzekerheid. “Misschien zijn we allemaal gek, als hierboven iemand er genoegen in schept om met ons te spelen.? zegt Alberti angstig. Waar heeft hij nog houvast aan als iedereen om hem heen verdwijnt? Hij probeert de zaak al redenerend te verklaren. Uiteindelijk geeft de schrijver vanuit zijn poppenkast Alberti een kader: “Jij bent mijn twijfel.? waarmee het leidmotief is verwoord.

De combinatie van Hugo Claus en Gerardjan Rijnders lokte mij naar de schouwburg om een opera te bekijken. Ik werd zwaar teleurgesteld. Niet omdat de muziek mij niet aanstond (ook al was dit even wennen) maar vooral door de traagheid en de voorspelbaarheid van het geheel. Uitblinker was de derde akte waar in ieder geval nog iets te beleven viel.
De drie gewijen zijn voor de vormgeving. Meerdere malen werd ik opgeschrikt door een prachtig toneelbeeld. De kostuums waren geweldig. En het spectaculaire decor (een van de indrukwekendste die ik ooit heb gezien) maakt het bijna de moeite waard deze slaapverwekkende voorstelling uit te zitten.

Wat een verademing dat er in Nederland nog oorspronkelijke voorstellingen worden gemaakt. In deze voorstelling gebruikt van Geel zijn eigen leven om universele thema’s als opgroeien en ouder worden te herdefinieren, vorm te geven op de beschouwer zelf, in het nu. Het aan hippe isometrische vormgeving (internet, games) refererende decor geeft de voorstelling extra lagen. De transparantie in het ontwerp laat een open huis zien, er wordt getoverd, boontjes gedopt en geprojecteerd. De muziekkeuze is natuurlijk tenenkrommend (neokitsch?). Aangrijpend stuk.

Interessante en humoristische herbeleving van het kanselierschap van Willy Brandt met een fijngevoelig oog voor zijn persoonlijke kanten. Hierbij kwamen bij ons veel herinneringen aan de gebeurtenissen van die tijd weer boven. Goed gespeeld door Huub Stapel en Stefan de Walle. De tomaat is voor de voorspelbare ontmaskering, waardoor de voorstelling aan het einde iets aan kracht verliest.

Het ene gewei omdat het stuk op zich een mooi stuk is over trots, jaloezie en vriendschap; en omdat de vormgeving erg mooi is. Het acteren viel niet mee, maar de tomaten zijn voor de grappen en grollen die het stuk pas echt ontkrachten.