Gezien in Maastricht. Een hard en bloederig verhaal op een leuke manier verteld. Het was voor mij mogelijk om het verhaal van Macbeth te volgen, en intussen ook te kijken naar “hoe speel ik een poppenkastpop”. Leuk dat dat helemaal werd doorgevoerd met kartonnen drinkbekers die op de buitenkant van een hand werden geplakt, en het met twee handen aannemen van een doos “lekkers”. De aanwezigheid van de kinderen MacDuff vond ik heel leuk opgelost.

Maakten de vorige delen nieuwsgierig naar Proust en zijn werk, dit laatste deel doet het tegenovergestelde. Hier haalt zijn huishoudster, de naieve en dienstbare Celeste, herinneringen op aan ‘haar mijnheer’. Daar zit het probleem: hun verhouding is statisch. Zij kan zijn vertrouweling zijn omdat hij niets van haar te vrezen heeft. Hoewel zij tien jaar lang een huis delen, vertegenwoordigen zij twee werelden. Zijn laatste jaren leeft Proust in een cocon van regeltjes en gewoonten. Met stervensbereide stem maakt hij zijn wensen kenbaar. Over de noodzaak van zijn schrijverschap, het waarom van dat verlangen naar vroeger komen we vrijwel niets aan de weet. De videobeelden van de jonge Marcel die zijn illusies verliest, maken dat nauwelijks duidelijk. Ik zag een nare, treurige poseur die even opleeft bij de aanblik van een Vermeer.

Goeie komedie en lekker geengageerd. Fantastische acteurs!
(Maarten Geraets, Klavertje Patijn, etc.) De hoofdrol is ook wel aardig ;-). Deze voorstelling wordt alleen maar beter! Kwam vol energie buiten.

In een woord hilarisch! Jong nieuw en fris theatergezelschap bestormd de planken met de politiek geengageerde voorstelling ‘De toevallige dood van een anarchist’.
Niet alleen de voorstelling is trouwens een plezier om naar te kijken, er is ook elke avond een feest en guerillatheater!

De tweede Shakespeare in de reeks en weer geslaagd. Het NNT maakt er altijd wel een luchtige voorstelling van en soms kan dat uitlopen in een zeer slechte voorstelling, maar dit keer werkte het erg goed. Ik denk niet dat Macbeth ooit zo grappig is uitgevoerd (naast de versie van H.Finkers). Het poppenkast spel is wel moeilijk om in te komen, maar eenmaal erin, dan blijf je erin. Waardering voor de acteurs die zo kunnen spelen, ook waardering voor sommige beelden in de voorstelling die er echt fantastisch uitzien. Ook het kijkje in de keuken die je op het laatst krijgt is erg prettig, want ik zat de hele avond al te bedenken hoe ze dat nou deden.
Er zitten ook mindere momenten in de voorstelling, zoals de kip en de sleutelgaten (?). Ook het einde kan wel korter, maar dat is te verklaren door de muziek die ze helemaal af willen maken. En het ergste was misschien nog dat Martijn de Rijk ging bedelen om door te vertellen van deze goede voorstelling. Het was ook nog eens een stemavond voor de NRC-toneelprijs en ik gaf een 8.

Een hele gave voorstelling. Als vrouw voelde ik me in het begin wel aangesproken en je moet wel een beetje eelt op je maag hebben, maar die man laat wel zien hoe het is. En uiteindelijk heb ik nog met hem te doen ook. Heeeeel erg mooi decor ook.

Ik lees toevallig hier al die geweien en denk jongens…..jongens jongens…vond het echt helemaal niks op een paar kleine glimlachjes na!
vond het vooral allemaal erg quasi!
en 1 gewei voor het doen! jullie staan er tenslotte toch allemaal!

De eerste in een reeks van 4 Shakespeare’s die ik in een week ga zien (helaas Zomernachtliefde net gemist). Maar het begin van deze reeks is erg goed bevallen.
Ik hou wel van die quasi-nonchalante speelstijl van Dood Paard, een beetje naïef spel waarbij zowel grotesk en intiem spel mogelijk zijn. Het groteske spel komt tot uitdrukking in de uitpuilogen van Saturninus, wanneer die Tamora ziet en het intieme spel is mooi van Lavinia. Ook de manier waarop iedereen alle rollen speelt is mooi en de aankondigingen (hoe snel en kort ook) waren ongeveer de enige houvast, maar ook weer niet strikt noodzakelijk. Het was fijn om soms tijdens een decorwissel de rust te krijgen en al het getoonde op je in te laten werken. Andere elementen als ‘de verkrachting’, de gevechten en het veelvoorkomende ‘van overhemd verwisselen’ (geweldig onnodig!) wil ik nog even belichten, omdat het zo goed werkt.

Ik vond het eerlijk gezegd maar “PIEP” met peren…. Beetje flauw gedaan. Veel te traag ook. In het begin nog wel veelbelovend, vernieuwend. Het veranderen van het toneelbeeld na zo’n half uur was spannend, maar erna zwakte mijn interesse direct af. Het was totaal oninteressant voor mij!

Erg geslaagde voorstelling. Heel goed gespeeld, deed mij soms denken aan slapstick en Comedie del Arte. Leuke vondst om de spelers als poppen in een poppenkast te laten spelen. En Shakespeare werd daarmee niet “verkracht”. Gelukkig was mijn favoeriete passage ook niet geschrapt (“to-morrow and to-morrow and to-morrow..Life’s but a walking shadow….It’s a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing”) Ik zou de vertaling nog weleens willen nalezen.
Zeker een aanrader!