Dit stuk wist me compleet niet te boeien. De tekst was zogenaamd hoogdravende pseudo-wetenschappelijke pulp; oninteressant, geen inhoud en geen boodschap die over komt.
De acteurs wisten er ook geen raad mee. Halverwege het stuk begonnen ze weinig overtuigend met iets dat op acteren leek.
Dan ook nog eens de flauwe en voorspelbare grapjes die het bij dit half-bejaarde publiek goed doen.
Grootste tirannie van de tijd: de seconden die dit stuk duurde.

flauwe shit, totaal verkeerd begrepen tekst, jammer van al die goede acteurs

Godverdomme, wat kan Sanne Vogel mooi schrijven! En spelen. Ook dit wat lugubere sprookje zit vol prachtige taalvondsten. Voor de liefhebber van het betere intuitieve theater.

Heerlijk, een uitdaging om heel goed te luisteren! Het had nog best even door mogen gaan.
Het ging dus niet over de zin of onzin van een financiële claim, maar vooral over hoe deze mensen omgaan met tegenslag en emoties. Dat is voor iedereen herkenbaar zoeken. En hoe ga je dan om met inzichten die onderweg ontstaan? Sla je dan een ander pad in? Of zet je je gekozen weg voort tot het bittere eind. Ja, soms proef je ieders twijfel - heel duidelijk uiteraard bij Max (Jan Kruit) en Marrie (Saskia Temmink), dat is zo herkenbaar, maar zelfs bij de sterk spelende Iva (Dagmar Slagmolen).
Een heftig thema, maar met een verrassende luchtigheid en humor in de aankleding uitgewerkt. Wie raakt niet in de ban van Sony Aibo?
Zeker de moeite waard om (later nóg een keer) te gaan zien.

Typisch Barre Land meets typisch niet Barre Land: wel een boek uit het hoofd geleerd, maar ook in de blote kont! Wasdanou!?
Met een fenomenale houtgestookte badkuip als op twee na beste bijrol.
Het liefje van meneer de president was goed en lief (bijna bah wat lief) en het sloofje van mevrouw de presidentsvrouw was erg hulpeloos behulpzaam, erg goed.
Hoed af voor mevrouw de presidentsvrouw. Weer knap gedaan. Dat was voor de pauze.
De monoloog na de pauze kwam minder aan. Zal ook aan mij hebben gelegen, maar minder kwam-ie toch wel aan.

Wel weer graag gezien, deze, maar helaas minder goed gehoord. Een tomaat voor mezelf en eentje voor jullie daarvoor, akkoord?

De Ploeg is groot geworden, 9 spelers, 9 hoeden ook waaronder ze graag verdwenen dus het was nog lang zoeken naar wie wie is. Zoeken tussen de jolijt door. Goede jolijt wel, vlotte grappen. Veel ook, vele kleintjes. Niet: één grote. Geen groot verhaal ook deze keer, geen Festen-achtig feest maar een dun maffia-verhaaltje wat laat op kwam zetten. Voor mij wat te laat, waardoor het begin alleen een bonte verzameling grappen was en het verhaaltje, met die spanningsboog en zo, het niet meer overeindkreeg. Hoewel de fantastische slotscene (met name prachtig gezang, gewei!) erg goed was.
Toch was het plezierig, zeker, maar wat te weinig toneel en teveel gegrap.

De moeder in deze voorstelling was ook écht verschrikkelijk. Maar hoe geweldig neergezet door Bokma. En niet alleen is hij ijzersterk als moeder, maar ook als vader en broer. Ook de andere acteurs doen het goed, al halen ze het niet bij de kracht en de intensiteit van Pierra Bokma. Wel blijft de vraag bij mij hangen wat we nou met deze voorstelling moeten, is het anekdotisch, zegt het iets over ons allemaal(je zou als je naar de tekst kijkt zeggen van wel..), of is dat te ver gezocht? De muziek had ik niet zoveel mee, die voegde eigenlijk niets toe aan de voorstelling, daarvoor dus een tomaat.

Een mislukt avontuur ‘MillerNin’.Over het sexleven van Henry Miller, Anais Nin en haar saaie, rijke echtgenoot in de jaren dertig. Twee acteurs en een actrice. Eerst lezen ze fragmenten uit de romans/brieven/dagboeken en maken ze zich vrolijk over de cliches en het gebrek aan literaire kwaliteiten. Dat klinkt allemaal veelbelovend. Maar meer en meer gaan ze eenzelfde driehoeksverhouding aan en dan is de koek op. Van gekkigheid weten ze niet wat ze moeten doen. En wat moeten wij hiermee? Niets. Letterlijk een waardeloze productie.

Twee mannnen, een schitterende combinatie. Deze voorstelling heeft alles! Een lach, spanning, tranen. Het pakt je vanaf het eerste moment en sleept je mee naar het einde. Of beter nog tweemaal een einde. Ik heb bijzonder genoten. Let op dit gezelschap: De mannen van de liefde!!

Dit is een voorstelling die ABSOLUUT meer publiek verdient. Ik heb genoten, gelachen en even moeten slikken. Beide mannen zetten een voorstelling neer die mij in ieder geval erg geraakt heeft. Geloofwaardig, overtuigend en mooi, zo wordt het verhaal uitgebeeld en neergezet. Een aanrader!