Heerlijke voorstelling. De stadsschouwburg schitterend omgebouwed met in plaats van een toneel een ovaal speelvlak midden in de zaal. Met de toeschouwers er omheen; toeschouwers op de eerste rij kunnen loungend op de bank naar de voorstelling kijken.
Het stuk zelf is een eclectische mix van stijlen. Van klassiekers als Shakespeare to Bollywood. Het resultaat is een energieke mengelmoes van spannende dialogen (met als hoogtepunt de dialoog tussen Joop Admiraal en Fedja van Huet) en een samenspel van muziek, dans en beweging. De energie spat er vanaf, acteurs rennen kris kras door de zaal, de hele schouwburg wordt optimaal gebruikt. Een voorstelling om zeker te gaan zien!

Het decor was echt prachtig, echt heel erg mooi en heb ik met plezier naar gekeken. Alleen was ik niet zo heel erg gecharmeerd van de rest van het stuk. In een enorm laag tempo wordt monoloog na monoloog gehouden. Er zaten wel degelijk erg mooie momenten in, maar doordat de rest gewoon niet boeiend was, was het moeilijk om daar nog van te genieten.

In True love lieten auteur Mee en regisseur Van Hove ons zien wat mensen elkaar uit naam van de liefde elkaar allemaal aan kunnen doen. Vanwege sfeer, directheid, enscenering en heftigheid was dat vier jaar geleden een memorabele voorstelling. Nu laten de twee ons kijken naar het instituut huwelijk en pogen daar anno 2005 iets belangrijks over te zeggen. Dat is slechts ten dele gelukt. Er zitten absoluut mooie en grappige tekstpassages in en sommige scènes, zoals die met de lijkkist, zijn krachtig en beeldschoon. Maar het geheel wordt ontsierd door een overdaad aan politieke correctheid. Daarnaast is Perfect Wedding opgeleukt door te veel choreografie die niet bijzonder is, ofschoon soms goed voor een glimlach. Het tegendeel geldt voor de sterke en prachtig samengestelde soundscape. Maar dat is niet genoeg. Ik verveel me geen moment tijdens Perfect Wedding, maar na afloop heeft een onbevredigd gevoel toch de overhand. Dat komt denk ik vooral doordat het verhaal, waarin driftig geciteerd wordt uit vooral Midzomernachtsdroom en Romeo en Julia, een beetje onzinnig is en te veel als vehikel dient voor zogenaamde wijsheden. De spontaniteit in de liefde die Perfect Wedding propageert is mij veel te naïef. En ja, het ganse gezelschap mag lekker uitpakken –het licht is prachtig, de enscenering fraai en het spel overenthousiast- maar gebeurt dat niet wel vaker om een te magere inhoud te maskeren?

Gesloten hoofd gezien op 1 december, de premiere van sanne vogel haar nieuwe monoloog.
een wonderschone, warme, mooi geschreven voorstelling.
sanne op die avond zoekende naar verfijning in het toch nog ruwe stuk. de voorsteling is vrij open, waarbij emotieverkeer van speler naar publiek voelbaar was.
De situatie van de dove hoofdkarakter wordt warm geschetst, de liefde is voelbaar, daarom is de onthutsende ontknoping onverwacht en pijnlijk.
Maar het verhaal komt binnen en het is aan ieder hoe die dat opvangt. Zelf was ik geemotioneerd en zag ik in deze voorstelling een nog mooiere toekomst.
Ik zou het graag, later, nog eens willen zien.
opmerking over de try-out recensie; de premiere was goed en liep vrijwel moeiteloos, de try-outs hebben het laten groeien, misschien moet je het later nog een keer zien en dan kijken of voor jou het grote hoofd, gesloten hoofd is geworden.
sanne: toi met de volgende keren.

Ik ging met hoge verwachtingen naar deze voorstelling want ik ben een echte Paul Pourveur-fan. Maar van deze avond kon ik echt niets maken. Ik heb er eigenlijk maar een woord voor: gebrek aan intelligentie. Waarom zo humorloos (of plat van humor) waarom zo gekozen voor een doodse manier van spelen. Waar was het engagement? Waarom moet ik hier naar kijken. Ik had extra spijt omdat ik na afloop ontdekte dat die avond in de Lantaren een paar honderd meter verderop ‘Bagdad Blues’ van Keesen & Co speelde. Die had ik dus ook nog eens gemist, terwijl bv . hun ‘Shakespeare is dead. Get over it!’ met Pourveuractrice-pur-sang Monique Kuipers een onuitwisbare indruk op me had gemaakt.
Was er dan echt niets goed aan deze avond? Ik kan met zo’n voorstelling niet echt oordelen over de tekst. De acteurs heb ik elders mooi zien spelen maar wat zegt dat over deze voorstelling. Ik hou er niet van met tomaten te gooien naar toneel, maar dit keer dan toch maar een tomaat.

Een groot verhaal klein gemaakt. Overdadig zwijgende acteurs, op het irritante af. Gefrut met blokjes klei moet, opgepompt door luide slagwerkmuziek creatieve grootsheid verbeelden. Achter elkaar aanhollen met weidse armgebaren een gepassioneerde affaire. Het beroep op de aanvullende fantasie van de toeschouwer is erg groot. De aankleding van de zaal is prachtig. De zitbankjes een ramp.

Wat een teleurstellend begin voor Matthijs Rümke, ondanks het feit dat-ie een Gijs Scholten van Aschat, een Bert Luppes, een Joke Tjalsma tot z’n beschikking had. Toch niet de eersten de besten. Het seizoen is nog maar net begonnen, maar de Tirannie van de tijd maakt nu al een goede kans op de Gouden Tomaat. Soms vraag je jezelf ernstig af: is er tijdens zo’n repetitieproces nou nooit eens een moment waarop iemand op de deur klopt, naar binnen stapt, het gedoe vijf minuten aanziet, en dan roept: stop met deze slaapverwekkende onzin, hier jaag je het publiek mee weg! De directeur van de Rotterdams Schouwburg laat na afloop een brief uitdelen die recht geeft op nòg een (gratis) bezoek aan de voorstelling: voor wie de gelaagdheid van deze kletskoek misschien niet meteen door had! Onzin natuurlijk, die zaal moet gewoon vol. Wat een triestigheid. Ik heb mijn brief aan een van de daklozen gegeven die je op het plein voor de schouwburg tegenkomt. Had die man de volgende dag een dak boven z’n hoofd, kon-ie lekker een paar uur slapen.

Ik vond de voorstelling HOME X echt prachtig!!!!!
Het mooie aan de voorstelling is dat er vier spannende en intrigerende personages op het toneel staan die ieder op hun eigen manier sterk overkomen.Soms vond ik Kenzo Kusuda niet zo overtuigend en te afwachtend. Ik vond hem niet zo goed uit de verf komen, terwijl hij wel boeiend is.
De voorstelling werkt sterk associatief en hij raakt me en dat is een hele fijne manier van kijken.Ik vind het heerlijk om nu eens niet intellectueel naar een voorstelling te hoeven kijken, of te moeten kijken hoe knap dansers en spelers werken, want daar hebben we er al meer dan genoeg van in Nederland. Het onderwerp sprak mij ook erg aan en is zeker niet oppervlakkig uitgewerkt. Wat betekend thuis zijn? Waar is mijn thuis en ben ik wel thuis in mezelf.
De tekst is prachtig en ik vind ook dat Sebo Bakker en Tamara Roso de tekst erg goed gebruiken. Ik zat natuurlijk vooraan, dus ik weet niet hoe het achteraan was, maar het was erg goed geprojecteerd en te verstaan, ook het fluisteren. Het toneelbeeld is spannend. Alleen jammer dat de trap verder geen ander doel heeft dan erop te klimmen.
De beamer werkt prachtig en de televisies ook. Erg geslaagd het stukje waar Kenzo zijn eigen schaduw wordt, of hoe je het ook wilt interpreteren, en met zijn schaduw speelt!! Ook sterk op het einde dat de televisies als het ware onderdeel word van de dans met z’n drieën op de grond. Wat ik wel jammer vond is dat het duidelijk is dat Tamara aangeeft en je gaat zitten opletten of ze haar wel volgen. Maar door het veel te doen zal dat wel verdwijnen. Het echte einde van de voorstelling met de beamer is ook erg sterk, maar ik weet niet of het speciaal aan gisteren lag, maar de spanningsboog naar het einde toe is nog niet kloppend. Vanaf de overgang van het raden-spelletje met het publiek naar eigen spel, of misschien zelfs wel ietsje eerder al. Het spel met het raden met het publiek doorbrak de stijl natuurlijk gigantisch, maar relativeert op de goede plek en geeft meer verbondenheid met het publiek en is gewoon erg leuk. De overgang daarna naar het eigen spel, vond ik nog niet zo goed.Het vloeide een beetje weg en daarna moesten ze het helemaal weer opnieuw gaan opbouwen. Maar de concentratie over de hele voorstelling was meestal erg aanwezig.
Het dansen was erg mooi, soms beangstigend, soms ontroerend, soms humoristisch en meestal prachtig samen. Zoals altijd bij het ZID Theater is het gebruik van de muziek ook weer geslaagd. En fantastisch zo’n muzikant erbij!!!
Kortom, mooi, rakend, poëtisch, humoristisch en boeiend.
Ik zou hem graag nog een keertje zien, omdat ik vast nog niet alles doorgrond heb van wat er allemaal in zit.
Hoop dat jullie hem vaak kunnen gaan spelen!!!!

1 gewei voor de oorspronkelijkheid, de toch hier en daar wel aardige ideeën en het lef om er toch mee op de planken te gaan.
De rest: Zichtbaar zenuwachtig en struikelend over tekst en requisieten zet Sanne Vogel een slecht voorbereide en warrige monoloog neer over een doof meisje. Totaal overbodig trekt ze een heel arsenaal aan theatrale middelen tevoorschijn. Ik bedoel, ik weet dat een schoorsteen kan roken, maar dan hoeft er niet gelijk een rookmachine aangezet te worden, terwijl dat verder voor het verhaal geen enkele betekenis heeft. Uiteindelijk gaat het er om of de maker weet wat ‘ie aan het doen is op toneel, en dat weet Sanne duidelijk niet. Diverse problemen doen zich voor, van het vergeten van tekst tot wasmachines die niet aangaan, kinderwagens die onbedoeld gaan rijden en onderuit gaan op een glad schuin aflopend decor-dak terwijl het applaus klinkt, maar Sanne deed er niets mee, corrigeerde slechts stuntelig en liet de veel te langzaam gemonteerde voorstelling door haar vingers glippen. Een voorstelling dat me overigens qua gegeven wel maar qua verhaal niet erg kon boeien. En het was de laatste try out voor de premiere… Jammer.

Frank Wijdenbosch speelt een in de problemen geraakte zwarte politica, die een zaaltje heeft gehuurd en zich tegenover haar gemeenteraad (ons) verdedigt. Door de uitgebalanceerde tekst van Annemarie Slotboom worden Tara Singh Varma, Philomena Bijlhout en meer van dergelijke ‘bejubelde en gevallen’ politici in mijn hoofd tot leven gewekt. Mooie ingetogen voorstelling in de regie van Ernst Braches. Wijdenbosch ‘s beheerste spel maakt deze politica invoelbaar en tragikomisch.