Geinspireerd op Antigone van Sophocles heet dat dan. De dames zijn niet helemaal uit hun bewerking gekomen, wat jammer is want de Pitch Ismene en Antigone in een bruiningsstudio is goed. Het is teveel een showcase voor actreutels, stukje zingen,scene in slowmo, mooi synchroon tekstjes zeggen en dan weer wat echte Griekse jambes. Ook decor erg mooi en showerig, lof voor de aandacht voor vormgeving, maar inhoud heeft te lijden gehad onder al het repeteren. Als het in de tekst niet klopt, helpt geen enkele virtuositeit. Meer ideeen minder revue alsjeblieft.

Zwakke voorstelling. Vincent Linthorst was te volwassen
als de kinderlijke Thomas, en daardoor ongeloofwaardig. Carola Arens als nicht Hilda vertoonde veel tegenstrijdig-heden. Na de pauze zag ik vrijwel geen emotie!! Onvoorstelbaar! Het ene gewei is voor een overtuigende Pauline
Greidanus als Andrea en voor het schitterende décor.
Heb heel wat betere voorstellingen van HNT gezien.

Weer een wonderbaarlijk mooie productie van Ine te Rietstap. De idols-industrie op de hak genomen in een mooie, broze toneelsfeer. Mooie rol ook van de technicus/ keyboardspeler (Ton Heijligers) die zich op een bepaald moment ontpopt tot vamp fatale. Ine is een van onze beste makers op dit grensgebied tussen mime, moderne dans en bekentenistoneel.

De Appel, een gezelschap waar al jaren een bedompte kelderlucht omheen hangt. Mijns inziens onterecht. De afgelopen jaren wordt er hard gewerkt de oubolligheid de deur uit te werken, met name door voor het gezelschap nieuwe(re) regisseurs zoals nu Gerardjan Rijnders. ‘Het bezoek’, een Rijnderiaanse bewerking van Dürrenmatt, is een snelle, komische, allesbehalve muffe voorstelling geworden. Zeer goed spel van Aus Greidanus (gewei), Geert de Jong (gewei) en ja, ook wel van Sacha Bulthuis, al gaat zij erg op routine door deze opeenstapeling van oneliners. De eerste tomaat is voor de oppervlakkigheid van het geheel: meer dan een waterverfschetsje is het niet. Niet erg, maar het had best wat zwaarder gekund. En de tweede voor het gebrek aan samenhang in het spelers-ensemble: jammer dat ze niet aan echt samenspelen zijn toegekomen.

ontroerende en geestige voorstelling met een geniale Opbrouck.
wat kan die gigant spelen en ontroeren!
van een wonderlijk personage als Beck maakt hij een aandoenlijk mannetje.
en dan ook nog dat kippenvelwekkende zingen
intelligente regie

Three weddings and a funeral, ik dacht aan de film met bijna die titel en met vrijwel dezelfde boodschap ‘Kies voor de liefde’. Maar heeft de film tenminste een paar goede grappen en een onontkoombaar ontroerend moment, deze toneelvoorstelling is inhoudelijk te mager. Frieda Pittoors, Chris Nietvelt en Hans Kesting, natuurlijk, ze hoeven maar te kikken en even lijkt het goed. Maar de teksten zijn te flauw, ik hoorde enkel cliches. Het zag er heus prachtig uit, ik zat heerlijk en dankzij het vrolijke einde ging ik niet met een verongelijkte kop naar huis. De acteurs hebben een leuke avond gehad, zij konden zich uitleven. Of toch niet?

Wat een voorstelling ! Ik weet niet waar ik moet beginnen, bij die prachtige acteur, bij die prachtige tekst, bij alles eromheen, regie, decor ? Het was geweldig hoe alles in elkaar stak, hoezeer het niet ging om effectbejag. Maar wat voor effect! Ik werd heen en weer geslingerd als man, werd jaloers, meewarig, woedend en in de war. Wat een janboel maken we ervan. Maar ook tranen met tuiten. Het dreunt nog na. Die acteur is echt echt geweldig. Reinout Bussemaker.

Boeien eigentijds thema,genuanceerd uitgewerkt, strak geregiseerd en ingetogen gespeeld waardoor de tekst extra ondersteund en een melodrama vermeden werd.
Vooral het krachtige spel van Jan Kruit (Max) en Dagmar Slagmolen (Iva) viel op. Zij pasten perfect in de aparte eigen regie stijl van Marijke Schermer.
Klein minpuntje; wellicht te filosofisch en intellectueel voor een publiek dat niet gewend is op die manier naar tejater te kijken.

Eindelijk een stuk dat aansluit bij de actualiteit en de discussie over brandende eigentijdse thema’s aanzwengeld op een genuanceerde manier.
Gelukkig is door een strakke regie en sobere speelstijl de valkuil van een soap achtige toestand vermeden terwijl ik toch, of juist daardoor, geraakt werd.
Petje af voor de schrijfster/regisseur Marijke Schermer en de spelers, met name Jan Kruit (Max) en Dagmar Slagmolen(Iva). Aanrader!

Deze voorstelling is zeker een aanrader. Als je houdt van bizar, maar toch graag wil lachen is dit zeker leuk! De mannen weten met zn tweeen toch een hele leuke voorstelling neer te zetten met een bizar maar leuk verhaal over een liefde tussen een man en een vrouw. Er worden leuke rekwisieten gebruikt om dingen symbolisch uit te beelden. Binnenkort komen ze volgens mij in Amsterdam!