Aan de tekst, acteurs en regisseur zou het niet moeten liggen, maar al met al mist dit hernieuwde debuut van HZT zijn glans. De monologen zijn te langdradig en de intermezzo’s met de ontploffende tijdbom beginnen op een gegeven moment ook te vervelen. De geweien zijn voor de randprogramma en het originele thema. De tomaten voor de uitwerking.

Crises leiden tot verandering. In dit geval wordt de hoerenlopende Beck een bespiegelende, tedere partner vanaf het moment dat het medische doodvonnis over Vogel, zijn vrouw, is afgekondigd.
Zoals past voor een Beck praat hij, zingt hij en tjilpt (tja, een vogel-beck nietwaar) hij veel. En doet dat onnavolgbaar, fascinerend en geweldig ontroerend. Moeiteloos laat hij je als toeschouwer met de meest onwaarschijnlijke kronkelingen van het gemoed meegaan. Wim Opbrouck is in de vorm van “Ten Oorlog” ( misschien zou een regisseur hem ook nog eens moeten laten motor rijden op toneel).
Met respect, maar voor de drie andere acteurs, de Asielzoeker incluis, blijft weinig ruimte over om te schitteren. Maar schitterend is de voorstelling wél.

Dit is het tegenovergestelde van King Arthur Integraal, dat was rustig, veel stiltes en eigenlijk weinig te zien. Bij deze voorstelling word je overgoten met teksten, beweging en modder. Het is soms grappig en soms weer pijnlijk, maar over het algemeen is het veel, misschien te veel. Ik had 3 paar ogen nodig om alles te kunnen volgen, om samenhang te brengen in een onsamenhangend geheel. Niets wordt duidelijk, alles blijft raar. Mooi was het licht van de lucifer en de Marokkaanse vrouw, voor de rest leek het een parodie op Het temmen van de Feeks van TGA. Toch verliet ik vrolijk het theater, het was wel leuk geweest, maar ook een voorbeeld van hoe ik in ieder geval nooit theater zou kunnen maken.

Mooi hoor, zo’n fijn huisjes-decor compleet me Batelaanse kliko-bak. Marien Jongewaard doet mee met de Bambies en dat werkt erg goed. Jongewaard is namelijk veel gevaarlijker dan die gezellige Bambies waar ik toch al snel om moet lachen. Als Marien Jongewaard belangrijk woorden gaat praten (opgesloten, uitgekost, afgepeigerd) is dat Grote Kunst en zeer abstract en ver weg van cabaret en dat vind ik prettig. Tomaat voor het gedoe met kleren, ik heb dat nu wel gezien. Ze blijven een boodschap houden, maar nu met een Boodschap met Balonnen, daar sta ik altijd voor open.

Ja ja ja! Volkomen van de pot gerukt theater. Prima! Heb sinds ‘Licht’ niet meer zo iets belachelijks gezien in die suffe schouwburg. Mooie opstelling, niet meer terug veranderen en laat die zaal deuren ook maar altijd open. Ik geef gewoon iedereen heel veel geweien, speciaal Joop Admiraal en Marieke Heebink die allebei op een hele andere manier mijn hart braken. Hoera; Ivo is niet meer cynisch en gelooft in de liefde en dat allemaal in de donkere maand december.

Theatermaker Elles Pleijter en auteur Özkan Gölpinar, bekend van Gümüs, maakten een voorstelling waarin de multiculturele samenleving besproken wordt door een Turkse ondernemer, een Marokkaanse politicus, een Oost-Duitse immigrante, een beveiligingsbeamte uit Curacao, een Afrikaanse vluchteling en een Nederlandse horecaondernemer. Gezamenlijk brengen zij een nacht door bij een bouwterrein waar de volgende dag de verkoop van bouwkavels begint. De nacht bestaat uit gesprekken waarin de onderlinge tolerantie op de proef gesteld wordt. Dit mooie uitgangspunt leidt tot een sympathieke, doch niet geheel geslaagde voorstelling. De spelprestaties zijn wisselend en de regie is soms te zwaar aangezet, wat versterkt wordt door een te nadrukkelijk geluidsdecor. Er zitten fraaie tekstpassages in, maar dat kan niet verhinderen dat de voorstelling toch wat onevenwichtig is.

Het prettig eigengereide Bossche gezelschap bouwt bescheiden aan een mooi oeuvre waarin radicale bewerkingen van klassiek materiaal gecombineerd zijn met nieuwe teksten vol plattelandsdrama van auteur Herman van de Wijdeven. Al een jaar of tien doet Kepler dit met een bewonderenswaardige vasthoudendheid. Goede kritieken ten spijt, lijken buiten Brabant te weinig mensen te weten hoe goed dit gezelschap is. Biest verhaalt over een oude boerin en haar dochter die wacht op moeders einde. Het verleden van het aandoenlijke stel wordt ons langzaam duidelijk. Wendell Jaspers, straks weer te zien in Hokwerda’s kind, en Marlies Hamelynck maken een sterke sfeer en weten te ontroeren met naturel acteerwerk, hoewel iets scherper spel de voorstelling zeker goed had gedaan. Countertenor Jan Kullmann plaatst sterke accenten waardoor we af en toe even weggezogen worden van het realisme. Jos van Kan regisseerde adequaat. Biest is niet Keplers beste, maar nog altijd een fraaie en liefdevol gemaakte voorstelling waar de ambachtelijkheid van af druipt. Dat is hartverwarmend.

Door middel van persoonlijke anekdotes en een live interview met een professor in nanotechnologie maakt deze 2-man show op een cabareteske manier het wetenschappelijke verhaal duidelijk over het nobel-prijswinnende spookdeeltje, de neutrino. Gespeeld op de natuurwetenschappen faculteit in Nijmegen is het theater Adhoc gelukt om zelfs mensen zonder enige wetenschappelijke achtergrond (al waren die, toegegeven, slechts schaars aanwezig in het publiek) anderhalf uur lang te intrigeren in de zoektocht naar steeds elementairdere deeltjes. Nog niet eerder een geslaagde combinatie van wetenschap en theater gezien, maar hier is het gelukt.

Ietwat bevooroordeeld door wat ik over de voorstelling gelezen had toog ik toch naar Den Haag om deze voorstelling zelf te zien. Ik was blij verrast; wat een grotse onderneming dit literaire stuk van Racine op de planken te brengen! Langzaamaan zuigen de spelers en vormgeving je in dit meeslepende liefdesverhaal. Sfeervolle muziek, strakke regie, fantastisch spel! Ontroerend om drie generaties acteurs een hecht ensemble te zien zijn, tot aan de kleinste rol toe (een mooie Donna Vrijhof). Chapeau! Een diepe buiging voor het Nationale Toneel!!

Over het algemeen ben ik somber gestemd. Dit leven aan het begin van de eenentwintigste eeuw klopt niet helemaal met mijn aard. Er zijn wat dingen die het leven nu de moeite waard maken. Internet, Grand Theft Auto en Boukje Schweigman. Dat hadden ze dus mooi niet in de 18e eeuw of de Sixties. Zeldzaam.