Fantastisch in Klein Bellevue te Amsterdam. Mooi repertoire, goed gebracht. Goede muzikanten, mooie en expressieve zuiver zingende zangeres. Goede spanningopbouw.

Enige minpuntje is het anachronisme dat 2 maal wordt ingezet. Een maal in een soort hiphopsound aan het eind. Alsof Jetta wil laten horen: ‘dit stemtechnische trucje kan ik ook nog’. Ja meid, vast, maar alsjeblieft NIET in deze voorstelling. Het breekt de sfeer.

Ook de Duitse vertaling van Pete Seegers ‘where have all the flowers gone’ uit 1961 had niet gehoeven. Er zijn zat liedjes uit de periode die hetzelfde kunnen vertellen en beter in de setting passen.

Uitstekend geacteerd, mooi verzorgde regie, maar jammer dat de tekst zo zwakjes is; het kabbelt en kabbelt..

In het programmaboekje van Fragmenten staat te lezen dat de toeschouwers zich moet overleveren aan de tijd en de werkelijkheid die de regisseur (Provily) voorschotelt. Ik wist wat me te wachten stond, urenlang staande mensen waarbij je het podium op wilt rennen om te kijken of het niet paspoppen zijn. Maar wat schetst mijn verbazing, toen ik eenmaal het Provily kwartiertje (halfuurtje, het duurde lang…….zzz…….heel lang [tomaat]) had overleefd leverde ik me zeg maar over aan de tijd, de snelheid de situatie die gegeven was. Ik vond het opeens prachtig wat voor mijn ogen gebeurde. Het licht, de situaties, de fragmenten …. zo mooi heb ik niet vaak gezien. Ik ben bang dat ik moet zeggen dat Provily me nu wel zover heeft gekregen om in te zien dat het toch wel effectief kan zijn, stilte en rust en niks. Weliswaar ging het nergens over, het zag er mooi uit. Bijzondere voorstelling, waar je echt tegen moet kunnen, dus wat dat betreft was het wel fijn dat er maar 20 man in de zaal zaten in Almere, maar het blijft een tragisch dieptepunt qua bezoekersaantallen in Almere. Nog één ding, die teksten op de boventiteling wat een onzin, daar ook een tomaat voor, maar voor de rest verbazend mooi.

Ik had het tegenovergesteld van Floortje. Na een aanvankelijk nogal vervelend begin (zie tomaat) werd ik het stuk ingetrokken en moest halverwege constateren dat ik overstag was. Knap dat een zo jonge groep nu al een eigen stijl heeft, waarvan je als toeschouwer het gevoel hebt dat ze er nog jaren op door kunnen. De analyse van Floortje is helder maar in tegenstelling tot haar conclusie snapte ik heel goed dat het publiek als een man overeind ging. Je wil magie meemaken in het theater. Dat was hier in ruime mate aanwezig. Proficiat.

Goed idee, goede tekst. Fijn dat er over dit soort enorm moeilijke hedendaagse dilemma’s eens begrijpelijk toneel gemaakt wordt, in plaats van eindeloze filosofische woordenstromen. Naast kinderen en honden heeft nu ook de robot intrede gedaan als onverslaanbare tegenspeler. Leuk om naar te kijken en dramaturgisch ook nog boeiend. Jammer, echtjammer dat het niet echt pijnlijk mag worden en dat de schrijfster de laatste twee bedrijven niet heeft geschreven. De personages komen nu weg zonder een keuze genomen te hebben en het publiek dus ook.

Ik had er behoorlijk de pee in voordat ik naar deze voorstelling ging, want een boef had mijn kerstboom gestolen. Gelukkig had List de hele zaal beschilderd met silhouetten van prachtige dennebomen. Dat hielp. Niet slecht maar ik kan er moeilijk bij. Bij de laatste solist was mijn verbazing en concentratie vervlogen. Ik had vooral zin om zelf eens flink te bewegen in de buitenlucht.

Wie is Bram Coopmans? Dat is een puik staaltje acteren dat deze man daar weggeeft. Heb hem even opgezocht en ik heb hem blijkbaar al best vaak gezien. Totaal niet opgevallen, ik ben nu fan. Tekst is goed, laat veel kanten zien en is blijkbaar ook erg speelbaar. Hele mooie bedopmaakscene, er was lekker de tijd. Tomaatje voor het einde, ‘t was verontrustender geweest als de twijfelende terrorist weg was gebleven.

Jaja, dit is natuurlijk een geweldig gat in de markt. Een soort theatersport-dogtroep-mime-circus-objecttheater. Orginele beelden, inventiviteit, enthousiasme en humor. Maar het kan mij allemaal niet bekoren en ik bleef demonstratief zitten terwijl de rest van de zaal ging staan.

Wauw, lachen ik hem in tijden me niet zo geamuseerd in de Opera. Henze’s muziek kan mij niet bekoren, jammer. Maar wat een baggerenscenering! Waanzinnig ouderwets. Eerst denk je nog Oh en Ah, want Herr Peter Stein mag graag prrachtige effecten maken. Voorbij de eerste helft kwam ik er gelukkig achter dat het eigenlijk heel slecht was. Koor is kicken groot en er gebeuren wilde dingen (vuur, effecten, knal boem!) daarvoor dan toch een gewei. Voor de rest een echte Gouden Tomaat ervaring, vooral de finale was echt Spinal Tapperig

Tja….wat valt er van van te zeggen….. Het was een feest. Zwaar leunend op Shakespeare’s Midzomernacht heeft de schrijver van het explosieve True Love nu een mierzoet stuk geschreven wat helemaal nergens over lijkt te gaan. Het lijkt verdorie wel of de mega-vrolijke evangelische groep Up With People haar come-back maakt in de Stadsschouwburg….
Maar ik viel er helemaal voor. Leunend op kussens op de eerste rij volgde ik met open mond de soap-achtige verwikkelingen die zich op het toneel afspeelden. En wat zag de schouwburg er prachtig uit zo. Ik zou zeggen: laat dat podium maar zitten, laat de deuren maar lekker open en geef me nog een paar voorstellingen waar je als publiek zo betrokken raakt bij de handeling. Mede door de vorm was deze voorstelling zo bijzonder; ik weet niet of ik vanaf het 2e balkon net zo onder de indruk was geweest.
Maar ik heb genoten. Van scene-steler Joop Admiraal, van een explosieve Chris Nietvelt (heeft God smaak?), van de aandoenlijk verlegen geestelijke van Fedja van Huet, van…..nou ja, van iedereen eigenlijk. Wat een mooie groep acteurs is Toneelgroep Amsterdam op dit moment. Meest memorabel? De hoge hakken van Renee Fokker. Ik kan het niet navertellen, je moet het zien.
Hopelijk reprise volgend jaar met TAM TAM: ik wil nog een keer!