De tekst had nooit tot een publieke vertoning mogen leiden. Hij bleef hangen in banale populair-wetenschappelijke feitjes. Maar: de acteurs hebben er met vereende kracht iets van gemaakt. Op de beste momenten leek de voorstelling -onbedoeld waarschijnlijk- bijna een komische revue. De voorafjes, ik kwam terecht bij Joke Tjalsma die een tipje van de quantum-mechanica oplichtte, waren een vondst.
Enkele weken terug zag ik Perfect Wedding van Toneelgroep Amsterdam. Deze voorstelling is hier en daar opmerkelijk welwillend ontvangen, en dat terwijl de toch voortreffelijke acteurs de magere inhoud met jolige dansjes moesten maskeren. Ik ergerde mij. Kwam die positieve ontvangst door de simpele liefdesboodschap waaraan de schrijver zich geen buil kon vallen? Was het ons-kent-ons gehalte bepalend. Of betekende een al te kritische benadering van ‘s lands topgezelschap snijden in eigen vlees?
In ‘De tirannie’ acteerden de acteurs. En hoe!

Dit keer schoot Simons wel heel raak in Gent. Platform duwde je neus op wel heel actuele feiten en stond zoals beloofd midden in de realiteit.
Het was bovendien ook nog eens een echte acteursvoorstelling met mooie prestaties bij zowat de hele cast.
Met een enorme knal viel bij de aanvang een hele boel rommel op het decor. Een bijzonder indrukwekkende start. Vreemd genoeg viel de voorstelling dan eventjes stil. Het was even wennen aan het literaire spelen (geen echte dialogen, dus). Maar eens je de draai gevonden had, was het genieten geblazen. De nogal schunnige expliciete taal en dito levenswijze van de figuren sleurde je mee in een behoorlijk decadente situatie. Je genoot van het bijzonder virtuoze en fysieke spel, maar bleef wel met een zekere afstandelijkheid aanhoren wat die brave lieden ginds in Thailand uitspookten.
Als op het einde een buitenstaander - jazeker een Moslim - het geheel afkeurt en de daad bij het woord neemt en de boel opblaast; keur je dergelijk geweld niet goed. Maar je begrijpt wel waarom zo iets kan gebeuren…
Stof voor heel wat discussie in de t-bar!
Opnieuw waren er na de voorstelling trouwens heel wat wijsneuzen die platform maar niets vonden omdat de voorstelling een aantal elementen uit het boek verdoezelde. Blijf dan thuis en lees het boek, denk ik dan steeds…
Niet dat ik de Johan Simons van de superspannende locatievoorstellingen ten tijde van hollandia niet mis. Je mag er niet aan denken welke impact deze voorstelling zou hebben, mocht ze plaats gevonden hebben in één of andere Gentse havenloods…
De Nederlandse kranten hadden het over een belangwekkende voorstelling. En dat was dit platform zeker en vast! Meer van dat, zal ik maar zeggen…

Hoge verwachtingen want Frank Houtappels is een bekende schrijver aan het worden. En vanwege twee van de beste actrices van Nederland; Olga Zuiderhoek en Leny Breederveld. De verwachtingen worden niet ingelost. Het is zelfs teleurstellend. Een kabbelend stuk over twee oudere zussen. Geen gekkigheid, geen opsmuk. Op zich is het mooi dat ze het zo klein hebben gehouden. Kleine grapjes, kleine anekdotes en herhalingen, kleine gebeurtenisjes. Toch vraag ik me af waarom ik naar het theater ben gekomen. Hier en daar is het geinig, vaak een beetje ontroerend, maar het komt nergens echt van de grond. Er zit te weinig noodzaak en pit in de regie waardoor de actrices niet gaan leven. En dat is jammer want het verhaal van de dames is herkenbaar en leent zich voor een ‘knal in het gezicht’ over de schoonheid of treurigheid van het ouder worden of mens zijn. Het blijft te kabbelend; in beeld gebeurt ook niet dus je moet het hebben van grappige momenten in timing. Het is niet genoeg.

Intrigerende inhoud die me aan het denken houdt.
Een mooi passend decor, en een spel/regie stijl die tekst en thema helemaal tot hun recht laat komen.
Mooie vondst om het hondje Aibo, vol humor, de poot op de zere plek, n.l. het onvermogen tot onderling menselijk contact, te laten leggen. Dit soort nederlands tejater is op heel eigen orginele wijze verwant aan de thematiek en visie van Michel Houellebecq.Graag meer!

Ik kan aan de overige recensies enkel toevoegen dat wat mij betreft de fout van deze voorstelling niet enkel in de taal ligt, maar ook in het beeld. Met een dergelijk woordig drama had ik als tegenwicht behoefte aan een grote visuele eenvoud, en niet aan een paars oplopend schuine vloer en Gijs Scholten van Aschat in een kort roze truitje. De puinhoop aan kleren op het toneel was wel, dat moet ik de regisseur nageven, een uitstekende metafoor voor de puinhoop aan woorden in de tekst. Mijn dank gaat bij deze uit naar de acteurs, van wie de meesten overeind bleven, Bert Luppes en Joke Tjalsma voorop. Maar verder, inderdaad, een mislukking, die mij als toeschouwer erg vermoeid en ongelukkig maakte. Dan waren de voorafjes voor de voorstelling, in de gangen van de stadschouwburg eigenlijk honderd keer beter. Jorrit Ruys die in zijn eigen bewoordingen geuren aan herinneringen koppelde zei mij meer over de tijd dan de woordenbrij die er daarna volgde.

Tja, het is me wat als middelbare topactrice. Probeer nog maar eens bij een gezelschap te komen….
Elsje de Wijn, Petra Laseur en Trudy de Jong lostten het sympathiek op en kiezen voor de eigen vrije productie. Een loffelijk streven. De voorstelling die ze spelen “Dorst” is een uit de hand gelopen lunchvoorstelling. De eerste 50 minuten zijn gaaf komediespelen op een manier die je niet vaak meer ziet. Elke vinger van La de Wijn lijkt betekenis te hebben en ze gesticuleert zich naar een prachtige vertolking van de gefrustreerde middelbare actrice om verliefd op de worden. Petra Laseur zet daar veel ingetogener spel tegenover, maar op één of andere manier werkt de combie uitstekend. Theo de Groot heeft een onmogelijke rol met wel hele bizarre stemmingsmiddelen. Hij werkt hard, maar er valt niet veel van te maken. Na de 50 minuten volgt er nog een tweede deel waarin Trudy de Jong wanhopig probeert de vaart erin te houden door een tango-vedette neer te zetten waar je u tegen zet. Maar de voorstelling is dan al voorbij. Alles is gezegd en de gebeurtenissen in dit tweede deel lijken niet heel veel te maken te hebben met deel 1. Jammer.
Slechte voorstelling? Helemaal niet. Het is allemaal aardig, maar niet meer dan dat. Uitermate geschikt voor een tweede kerstdag matinee……..

Dat is nou genieten……een gewei voor het ongewoon realistische decor, een gewei voor de muzikanten, een gewei voor de teksten die nergens over gaan maar die iedereen al 1000 keer in zijn leven heeft gehoord, een gewei voor het plezier van de acteurs en een gewei extra omdat ik met een lekker gevoel uit deze voorstelling van Pieter Kramer kwam. Gewoon gaan zien!

In mijn ogen bedoelt dit werk de tyrannie van het woord. Dit is een voorstelling van zaken via sprekende hoofden die mij afhoudt van elke bewuste tijdservaring, laat staan een ervaring met de tyrannie van de tijd.
Deze voorstelling doet mij geen mededeling/ervaring over (de) tijd. Tenzij dat een verdoving door middel van woorden is die mij elke handeling, zelfs die van het denken, doet vergeten. En dat deze verdoving het oogmerk van de voorstelling is.
Ook als de dramaturgie beoogt de tijd net zo te laten dwarrelen als nu de woorden en anecdotes dwarrelen, zou in ieder geval de compositie mij een tijdservaring mee moeten geven. Vooral dat is de schepper van dit werk niet gelukt. Dus had hij beter zelf een tekst kunnen schrijven in plaats van dat aan drie schrijvers uit te besteden.

Gijs Scholten van Aschat voorspelde na zijn opwarmertje vooraf, dat onze gedachten tijdens de voorstelling wel eens zouden afdwalen. Dat moet je niet laten gebeuren, je moet je kop er goed bijhouden. Doe je dat, dan kun je niet alleen een paar meesterlijke acteurs zien (Bert Luppes!), maar ook een pak fascinerende vertellingen uit een “plooi in de tijd”. De overgrote meerderheid van de Moosers die me voorgingen, vonden het helemaal niks. Loek Zonneveld ( in de Groene Amsterdammer van 9 december jl) en het gisterenavond aanwezige publiek wél. Net als ik dus.

Wat een deceptie, dag Simons, dag Zuidelijk Toneel. Ondanks dat het acteerwerk goed was (zie geweitje voor Bert Luppes) werd je de hele avond op je rationaliteit aangesproken. je krijgt geen rust, geen moment kan je je laten meevoeren. Die rust die je niet krijgt, neem je dan zelf. Merk je later dat je het nogsteeds niet krijgt neem je het weer en zo heb ik me ongeveer driekwart van de voorstelling verveelt. Jammer want het thema had veel meer in zich. Drie schrijvers, die prachtige teksten schreven maar waarvan er van de miljoen nog geen duizend aankwamen. Jammer