Ik ben het met veel opmerkingen van de andere recensenten eens en toch vind ik dat deze voorstelling ernstig tekort wordt gedaan. Het is ronduit moedig van het Zuidelijk Toneel dit aan te gaan want Paul Pourveur is beslist niet de makkelijkste auteur. Mag het dan ook een onsje minder zijn? Ook Paul Pourveur maakt het zich niet makkelijk door met twee andere schrijvers samen te werken. Op zich uniek en daar heeft niemand het over. Misschien is het niet helemaal een geheel geworden maar er zitten zondermeer prachtige teksten tussen. Soms meende ik hele lappen tekst te herkennen van ‘Dieu le veut’, de eerste voorstelling van Paul Pourveur die ik zag. Dat is een klein minpuntje, maar daar staat tegenover dat dat ook wel een heel mooie tekst was, waar ik indertijd zelfs een tweede keer naartoe ben geweest. Van Paul Pourveur heb ik sindsdien veel gezien en dat is natuurlijk vooral veel Keesen & Co. Ik vond dat altijd bijzonder en soms zelfs echt heel erg goed maar ik bleef ook altijd benieuwd of zoiets ook in de grote zaal zou kunnen. Mathijs Rümke gaat die uitdaging nu aan als artistiek leider van het Zuidelijk Toneel. Niet dat het eenvoudig is, want de acteurs moeten domweg veel groter en soms grotesker spelen. Maar ‘een grote mislukking’, ‘dood theater’, ‘een deceptie’, kom op jongens! Laat je vooral niet afschrikken en ga kijken naar dit misschien niet geheel gelukte maar toch vooral moedige en interessante theaterexperiment.

Wat een bijzondere en intense voorstelling is dit! Ondanks het schijnbaar trage ritme van het stuk vliegen de uren voorbij terwijl je ademloos toekijkt naar dit ongelooflijke verhaal. Zowel het decor als de kostuums zien er prachtig en indrukwekkend goed verzorgd en bedacht uit. Het betoverende licht geeft hier nog eens een extra dimensie aan. Het allerbijzonderste is echter het spel van de acteurs. Zelden een voorstelling gezien waar de acteurs zich zo vol overgave en passie opgingen in hun rol. Bewonderenswaardig hoe zij dit breekbare verhaal zo geconcentreerd en tegelijkertijd gedreven neerzetten. Veel lof voor de regisseur Dirk Tanghe die met zijn sprekende veelzeggende beelden mij heel diep weet te raken. Een voorstelling om stil van te worden!

Ontzettend grappige, spitse ‘cabaretachtige’ theatervoorstelling over de dood en het leven. Twee geweien voor de makers Gijs Nollen en Joris Erwich: de voorstelling wordt geheel gedragen door hun charmes en krachtige samenspel. Een gewei voor hun lichte maar toch pijnlijke humor, een gewei voor hun open toegankelijke speelstijl en last but not least een gewei voor de muzikaliteit (wat een leuke liedjes!). Een absolute aanrader!

Een grote mislukking. Acteurs die niet weten wat ze met de teksten aanmoeten en elke zin proberen op te leuken. Met plaatsvervangende schaamte zat ik te kijken naar de Snip en Snap-humor van Gijs Scholten van Aschat, Han Kerckhofs en Bert Luppes. Een flauwe improvisatie met repetitiekostuums moest doorgaan voor indrukwekkend toneelbeeld over een zelfmoordaanslag. Alleen Betty Schuurman wist me op het laatst enigzins te raken (gewei). Mathijs plezier de mensen in het land met leuke topstukken als Amadeus want daar ben je goed in maar laat dit soort materiaal over aan mensen die er iets mee te zeggen hebben.

He er gebeurt iets in De Hallen, dacht ik bladerend in de Uitkrant. Benieuwd naar de toestand van dit toekomstig Harry de Winter project, ging ik naar deze voorstelling; het zou iets zijn over Dostojevski en van Maastrichtse academie mensen. Marge, marge op een rare locatie; ik ben er dol op. Nog nooit bij mensen over de vloer geweest die het publiek letterlijk zo in de kou laten zitten! Dat had veel te maken met de onverwarmde tramremise, maar nog meer met het totale gebrek aan interesse in publiek. Dat theatermakers om hun publiek geven, kun je, behalve aan de enscenering, aan veel merken. Je kunt welkom onthaald worden en geprezen dat je ondanks de verkeerde vermeldingen, telefoonnummers en bewegwijzering de weg hebben gevonden naar de voorstelling. Je kunt in een publieksruimte zijn waar kacheltjes zijn aangezet, kruiken en mutsen worden uitgedeeld om de kou te verjagen. Tijdens de voorstelling kan thee en enorm sterke drank van hand tot hand gaan om de januarivorst het hoofd te bieden. De voorstelling zou ingekort kunnen zijn omdat 1 1/2 uur echt te lang is in deze kou. Naderhand kan je uitgenodigd worden om even op te warmen voordat je weer naar huis gaat. Allemaal niet gebeurt. Ze hadden mee ook een kaartje kunnen verkopen. Niet gebeurt, te veel met zichzelf bezig. Om Barreland repertoire te spelen op een Hollandia-locatie is meer nodig dan talent: een gastvrij hart.

Ik heb de voorstelling gezien in Utrecht en vond alleen de 1e 30 seconden mooi, daarna was het vreselijk. Het was dat ik midden in de zaal zat en moeilijk weg kon, anders was ik voor het eerst in mijn leven weg gelopen bij een voorstelling.
Rust en stilte kunnen heel mooi zijn in een voorstelling. Maar niet 80 minuten lang. De voorstelling wordt er traag, saai en langdradig van. Elke keer het zelfde muziekje bij de overgangen tussen de scenes, werkt ook zeer irriterend. Er wordt simpelweg met teveel verschillende codes gewerkt door de regisseur. Daarnaast zitten er zoveel cliches in het stuk (een moslim in burka in een kooi die moet huilen is het hoogtepunt)dat ik het gevoel had dat ik naar een parodie zat te kijken. Het feit dat de stemmen van de acteurs worden versterkt werkt vervreemdend. Het creert een afstand, waardoor ik niet de kans krijg betrokken te raken bij het stuk. Wellicht zou je dan als toeschouwer nog enigzins de vinger die op de zere plek wordt gelegd kunnen voelen (wat de bedoeling van het stuk is, zo meldt het programmaboekje). Nu voelik alleen maar irritatie ne verveling.
Ook de acteurs vond ik erg op techniek spelen. Misschien zo gewild door de regisseur, misschien veroorzaakt door het feit dat hun stemmen versterkt worden, ik kon geen mment meegaan met het acteur of zijn spel. Totaal geen geloofwaardigheid of overtuiging. Het eindapplaus zei alles….
Het is tot nu toe de slechtste voorstelling die ik heb gezien de afgelopen 5 jaar. Jammer. Wellicht moet Provily gewoon weer gaan werken vanuit tekst en niet verder op deze manier. Terugfluiten die handel. (Jan Willem 6/1/06)

Naar een voorstelling van MacBeth gaan is altijd weer spannend: wat hebben ze er dit keer van gemaakt? Een psychologisch drama, een ordinaire vechtpartij of ligt de nadruk op het machtsspel? Ik had van alles verwacht behalve een echte poppenkast. Na de eerste schrik (o nee, en dan moeten het publiek nog meedoen ook) ben ik helemaal om. Dit is echt weer eens iets nieuws. Al het bloed dat vloeit is vervangen door zaagsel, de wapens door mattekloppers en handvegers en de acteurs gedragen zich als echte poppenkastpoppen. Heeel knap gedaan, vooral ook dat consequente volhouden van die malle gebaartjes. Ook een gewei voor de kostuums, want dat versterkte het effect enorm. En ja, het is niet echt subtiel meer, een beetje plat zelfs af en toe maar dat hoort nou eenmaal bij poppenkast. Alleen die verwijzingen naar de hedendaagse politiek (waarden en normen, Balkenende-duimen) hadden er voor mij uitgemogen. Verder helemaal geweldig!

Saai en leuk. De niks-aan-de-hand-allerdaags-Hollands-gezeur-teksten zijn in het begin vermakelijk. Leuk door hun lulligheid. De acteurs spelen realistische typetjes als een hypochonder, een Brabantse zakenmannetje, een stadse Anita enz. Na ongeveer 3 kwartier snap je het wel maar gaat het nog door en word het gewoon saai. Na de pauze komen we echter erachter dat de mensen spelen in een zwarte SOUL band. Ze voelen zich namelijk meer hunzelf als ze zwart zijn. Het is een soort van een concert waarnaaar je zit te kijken en het is meesterlijk vermaak. Een totale omslag.

Ook al was het totaal dus wel vermakelijk, vond ik het meer een leuke televisie-serie of film dan een theatervoorstelling door het (mooie)realistisch decor, de herkenbare typetjes en het verhaal. Net iets te normaal om een voorstelling van te maken en, ik haat het om te zeggen, te weinig kunst om te laten zien.

Een schoolvoorbeeld van dood theater. Knap dat Bert Luppes daarin tot leven kan komen. Hij verdient een speciale survivalprijs. Ik stel voor dat Moose die prijs in het leven roept.

Bij een voorstelling als deze vraag ik me de hele tijd af: Waaróm in godsnaam? WAAROM? Welke idioten verzinnen zulke nep-intellectuele rommel en vooral: waaróm? Misschien denken ze dat het theater een leslokaal moet zijn? Ik vind het best, maar wat willen ze mij dan leren? Iets over de tijd? Wat dan? Dat de tijd verstrijkt? ‘De mensheid leeft er er maar op los en staat niet stil bij de tijd?’ Zoiets? Stel dat het zo is? Stel dat ik er maar op losleef en niet bij de tijd stilsta. Is dat erg? WAAROM in godsnaam?!
In plaats van deze dure exercitie in een dure zaal en een dure taal kun je beter een papiertje drukken en uitdelen op straat: ‘Mensen sta toch eens stil bij de tijd! Je kunt zoveel verschillende dingen denken over de tijd! Dat is hartstikke leuk om te doen!’Wij, onwetende brave schapen kunnen daar dan onze kauwgom in doen, omdat we domme dingen weten, bijvoorbeeld hoe veel tijd het kost om kauwgom van de stoep te krabben.
Bert Luppes is geniaal. Het is knap dat hij in dit morsdode geval tot leven kan komen. Geef de man alle prijzen die er zijn en geef dit gedrocht een gouden tomaat, omdat het geen voorstelling is, maar een les van een leraar die zichzelf graag hoort praten en niks te melden heeft.