Een mooi opgezette produktie, waar het mengen van filmbeelden uit de oude films met beelden van Van Ammelrooy prachtige effekten oplevert. Van Ammelrooy beheerst zowel het toneel- als filmspel en speelt beide kaarten geraffineerd en met vakmanschap uit; in de handen van een actrice van minder kaliber zouden de lange monologen waarschijnlijk gaan vervelen. Aan alles is te merken dat de makers grondig research hebben gedaan. Daarom is het jammer dat de voorstellling emotioneel toch wat aan de oppervlakte blijft.

Na anderhalf uur plat vermaak en weinig verheffend spel vond ik het wel genoeg. Verbazend dat TA zoiets speelt.

Hierbij even een reactie op voorgaande recensie.. Ook ik was aanwezig tijdens deze try out. Heb tevens ff moeten zoeken naar de lokatie die verscholen ligt tussen de Kinkerstraat en de Bilderdijkkade. Aldaar aangekomen werd ik in tegenstelling tot deze Floor(?) wel dégelijk begroet en kon ik me opwarmen in een ruimte die verwarmd werd door een hetelucht kannon! onder het genot van een kopje warme glüwein. Op de tribune lagen dekens om je mee in te pakken.Vervolgens heb ik erg genoten van de voorstelling. Hulde aan de spelers die de kou wegspeelden en me een aangename avond bezorgden. Achteraf werd ik uitgenodigd om nog even na te praten onder het genot van zelfgemaakte russische hapjes en vodka! Dus Floor blijf jij maar lekker warm op de bank een hollywoodfilm kijken met een bak popcorn voor je neus.

Prima actrices die er echt zin in hadden en een herkenbaar gegeven. De zaal zat vol ouder wordende vrouwen (oftewel meisjes van boven de 45) die het ook allemaal heel hilarisch vonden. De geweien zijn voor de drie actrices (voor elk een) want die waren geweldig, het verhaal en de regie waren een beetje slapjes. Er ontbrak iets, misschien een apotheose want nu bloedde het wel een beetje dood. En op een gegeven moment weet je het wel, die malle gebaartjes tijdens de intermezzo´s. Maar Margot Ros is heel sterk als tuttige kruideniersdochter en de kapotte knie van Wimie Wilhelm is prachtig. Daarom toch de moeite waard.

De tekst vond ik allerminst slaapverwekkend. Vermakelijk en wrang. Tjak tjak, slag op slag, uitzonderlijk goed. Voortreffelijk geacteerd ook. Goede avond.

Intrigerend bewegingsspel voortgestuwd door de prachtige muziek van Ter Veldhuis. Dit beeldende muziektheater blijkt werkelijk te kunnen ontroeren doordat de verschillende lagen open en transparant zijn gehouden waardoor het spel van Dagelet en Goslinga volledig tot zijn recht komt. De abstrakte benadering van een heel concreet gegeven leidt uiteindelijk tot de ontroerende confrontatie tussen de twee personages. Voorstelling mag nog wel wat langer duren. Nanine Linning choreografeerde met grote precisie en Boiten componeerde een zeer doordachte en dynamische ruimte. Virtuoos gebruik van video en animaties nemen je mee in het hoofd van de spelers. Voorstelling op het snijvlak van theater, beeldende kunst en dans.
Blijkt dus toch te kunnen, scenografen die mooi theater maken!

Een voorstelling als een Zwitsers uurwerk. Goed, het is conventioneel theater, maar wél van de bovenste plank. Martin McDonagh (zijn “Leenane Trilogie” door ZTHollandia zaliger gedachtenis, vonden we ook geweldig)heeft zijn verhalen feilloos in elkaar gestoken. Ja, na deze voorstelling geloof ik hem: de kunst is waardevoller dan de kunstenaar, zijn verhalen zijn belangrijker dan verhalenverteller Katurian, de (doorgaans angstwekkende) schepping is belangrijker dan de schepper.Tom Kleijn heeft er schitterend Nederlands van gemaakt, regie en acteurs verdienen met deze productie wat ons betreft zelfs hoofdprijzen. Vooral Tijn Docter als wijze gekke broer Michal en de vermoeid cynische inspecteur Tupolski van Harry van Rijthoven zijn prachtig. Voor een schamele € 8.- zagen we bijna 3 uur prachttoneel. Gaat dat zien!

Een combinatie van twee grote passies van mij, theater en wielrennen, daar moest ik heen! En wat heb ik zitten genieten! Zoals in het krantje wordt vermeld heb ik daadwerkelijk allerlei aha-erlebnissen, de finish, het kapot zitten, de duivel, de commentatoren… Allemaal prachtig uitgevoerd in een zeer treffende ‘we spelen voor de camera zodat het net echt zoals op tv lijkt’. Heerlijk om de mensen het te zien maken. Peter Winnen mag van mij veel vaker voor toneel gaan schrijven, ik vond de tekst erg goed en de nabespreking met hem gaf mij het idee dat hij zelf nooit die Alpe D’Huez op had moeten gaan, maar gewoon schrijver had moeten worden.
De muziek was prettig, je vergeet soms dat het live wordt gespeeld. Het enige minpuntje is toch wel dat Pantani er bij wordt gehaald, het riekt toch naar de verheerlijking van een renner, waar ze juist niet aan mee wilden doen.

Mijn verwachtingen waren torenhoog toen ik de schouwburg van Groningen binnenging. De uitstekende Belgische choreograaf Vandekeybus riep deze voorstelling uit tot zijn kippevelmoment van 2005, zo las ik.
Was deze lof terecht?
Ik zag een ontoerend kwetsbare acteur, Simon Versnel (Nl), drie virtuoze dansers die elkaar in bescherming willen nemen maar dan zodanig dat ze ieder de destructie binnenloodsen.
En die sexy zangeres die met haar diepe bloedstollende mezzo-stem van een klassieke aria probleemloos overschakelde op Pink Floyd! Allen in een salon met een bedwelmende soundscape en een kind van amper drie jaar.
Het ging over aftakeling. Een ellendig thema waar hier iets ellendigs moois van werd gemaakt.
Kippenvel? Neen, te zwak uitgedrukt! Om heerlijk van te huiveren en nog veel meer van te genieten!

Interessant om een diva als Willeke van Ammelrooy eens op het toneel te zien. Vooral als ze ergens halverwege gefilmd en geprojecteerd wordt. Dan merk je direct dat camera en actrice geen onbekenden voor elkaar zijn en gaat het verhaal veel meer leven. De documentaire voorstelling Toen het licht verdween is vooral een eerbetoon aan Nederlands eerste filmdiva Annie Bos die tussen 1912 en 1924 in vijftig films speelde. De tekst had sterker gekund en de spelregie had wat strakker gemogen. Blijft dat dit een sympathieke productie is die het stof van ons cultureel erfgoed afblaast en dat gebeurt niet zo vaak. Na afloop blijft echter de indruk hangen dat met dit unieke materiaal als het nagenoeg onbekende verhaal over Bos en de actrice Van Ammelrooy er toch wat meer had ingezeten.