Persoonlijk vonden wij deze voorstelling niet aan onze verwachtingen voldoen. het was saai. Niet geschikt voor jongeren dus. Er gebeurde niets in, buiten enkele telefoontjes en het personage was zeer narcistisch ingesteld.
Technisch gezien waren de filmbeelden wel knap verwerkt in de voorstelling.
Dit is een aanrader voor mensen van een hoge leeftijd die in een vorig leven fan waren van Annie Bos.

Geweldig! Het enige wat lang duurde waren de pauzes! Vijf uur was makkelijk uit te houden door het snelle spel. Acteurs waren gewelidg op elkaar ingespeeld, geen moment van afleiding of vermoeing heeft mij in die vijf en ee half uur bereikt!

In tegenstelling tot mijn collega-recensent Jan-Willem vond ik deze voorstelling één van de beste van de afgelopen 5 jaar. Zo zie je maar weer hoe meningen kunnen verschillen. Ik heb ook helemaal niet de behoefte om er een ‘goed’ of ‘slecht’ stempel op de drukken (6 geweien, 6 tomaten, wat maakt het uit?*) en het lijkt me al helemaal niet mijn plek om iemand terug te fluiten. Terugfluiten waarheen? Ik kan het alleen maar erg waarderen als iemand mij, de toeschouwer, op scherp zet, mij uitdaagt, desnoods irriteerd, maar ook keihard doet lachen. Nee, het is niet alleen achterover leunen en vermaakt worden zoals bijvoorbeeld de veelgeprezen voorstelling van NTGent (Platform). Het entertainment sluipt naar mijn mening al veel te veel de grote zalen in. Een kwartier stilte in de schouwburg lijkt me een hele goede zaak, het gebeurd veel te weinig. En als je het saai vind, doe je toch lekker even een dutje, ook heerlijk!

ps *Helaas is het voor Moose geen optie om er helemaal geen te geven “u hebt geen tomaten of geweien gegeven, probeer het opnieuw”, dus dan maar allemaal (12 stuks), wat ook weer niet kan: “u hebt teveel tomaten en geweien gegeven, probeer het opnieuw”, tja, drie van allebei is ook weer zo middelmatig… vandaar dan toch maar het maximum.

Moordspel. Twee uur lang spanning. Het stuk van Ira Levin (Rosemary’s Baby) draait om een toneelschrijver, die niet langer in staat successtukken te schrijven. Als hij het eerste toneelstuk van een aankomende jonge schrijver toegestuurd krijgt overweegt hij deze om te brengen om het stuk onder zijn naam te publiceren. Maar een moord kan anders uitpakken. Vanaf dat moment rol je als kijker van de ene clou wending in de andere. Na 17 jaar afwezigheid zet Essink een prima schrijver neer. Toorenstra is zoals altijd amusant en alle vijf spelers hebben zichtbaar schik in de uitvoering. Puur amusement.

Grappig, vermakkelijk en onderhoudend, maar helaas toch ook weer niet helemaal wat je ervan verwacht: zo zou ik deze voorstelling willen omschrijven. Een gewei voor het decor: dat was echt heel erg mooi! Ik kon mijn oude turnzaaltje van vroeger bijna ruiken :)! Een gewei voor het spelplezier van de acteurs. Ik heb vooral erg genoten van Stijn Westenend die echt een geweldig typetje neerzet. Een gewei voor de muzikanten die hier toch eens te meer bewezen dat muzikanten gewoon al ‘cool’ als ze zichzelf zijn. Twee tomaatjes omdat ik de ‘boodschap’ niet echt goed uit de verf vond komen. Je had het gevoel dat het toch niet bedoeld was als puur vermaak, maar wat wilde men dan zeggen…Wel een hartstikke leuke voorstelling voor een muzikaal swingend avondje uit!

Griekse voorstelling met koor uit Albanie die klaagliederen zingt. Ik wist vantevoren wel dat ik niet in de polonaise de zaal ging verlaten maar jongens toch dit was nu ook weer niet nodig. Ik heb ongeveer een uur zitten kijken naar iets doods. Al is de tekst goed en vond ik dat de spelers het ook goed deden was het totaal rood op rood op rood. Zware tekst, zwaar spel, zware muziek, waardoor de voorstelling vlak werd en aan persoonlijkheid ontbrak op de Albanesen na. Nog een tik op de billen voor de vormgeving. Deze was voor zowel de spelers als voor het publiek een obstakel (zichtlijnen!)en niet echt een toevoeging.

Het is al weer een tijd geleden dat ik zulke pretentieuze onzin heb gezien. Albanese zangers, piep-knars-knor-geluidjes, een hip decor, een loodzware vertaling, een declamatoire jaren 50 speelstijl en actrices in wufte jurkjes. En dat alles zonder enige noodzaak, logica of samenhang. Al na een kwartier begon ik me af te vragen hoe ik dit nog een uur ging volhouden. Elektra is nog steeds een goede tekst, die ook nu nog relevant kan zijn. Maar dan moet je wel KEUZES MAKEN, een betere vertaling kiezen en een speelstijl gebruiken die we niet sinds 1969 achter ons hebben gelaten. Dan heb je kans dat je het publiek bij de voorstelling betrekt, in plaats van hen door een zuurstofarm geheel op een grote, koude afstand te houden.

Aansluitend op de vorige recensies is het niets dan lof over deze voorstelling. De enigszins koude locatie leek exact aan te sluiten op de intentie van het stuk waarin een obscure en sprookjesachtige sfeer wordt gecreëerd, met daarentegen de ellende van een junkachtig bestaan. De uiteenlopende en complexe karakters maakt het de kijker niet gemakkelijk, maar je wordt daardoor des te meer meegetrokken in deze trip. De jojo-beweging van fictie naar realiteit en weer terug, is een waar spektakel en geeft stof voor een leuke discussie. Ondanks het feit dat er relatief veel (hoofd)rollen waren, gaf dit geen enkele reden tot irritatie, gezien de acteurs erg overtuigend naar voren kwamen. Al bij al een knappe prestatie. Het is nu wachten op de volgende productie van J. Korevaar.
O ja, Floor, misschien is een abonnementje Carré iets voor jou? Schrijf anders in het vervolg meer inhoudelijk.

Dit zijn nu toch echt De Nieuwe Kleren Van De Keizer. Alles ziet er prachtig uit, mooi licht, schitterend decor (gewei), Marleen Scholten doet haar best, maar daar heb je nog geen goede voorstelling mee. Wat een schrikbarend platte teksten, wat een soap-gehalte, dit ‘stuk’ wat maar geen stuk wil worden. Alles wordt uitgespeeld (en soms zelfs tenenkrommend slecht), alles wordt benoemd, alles wordt uitgelegd. Gewoon vervelend, en ook minstens drie kwartier te lang. Wat een onderschatting van je publiek. Diep ademhalen en gauw opnieuw beginnen met een echt stuk, monsieur Tanghe.

Jaja, het was koud. maar wat ik heb gezien en beleefd was een op zijn minst wonderlijke vermenging van het russische leven met de amsterdamse realiteit. Lang niet alles begrepen, heb ik mij toch prima vermaakt. Knus en warm onder de dekens gaf het een groot saamhorigheidsgevoel. De strijd tegen de elementen en de strijd van de mens met elkaar en vooral zichzelf. talentvolle spelers, een mooi vertaalde tekst en een elke keer weer verleidt worden tot hoop om daarna g3enadeloos te worden geconfronteerd. Niet alleen de kou kan zeer doen. Het leven des te meer.