Zo moet het! Of in ieder geval: zo zie ik mijn shakespeare graag, vlot, modern, lekkere muziek - en het stuk in stand houden. Dikke complimenten voor de gemaakte keuzes, ze werkten goed; de ‘scheef’ getrokken bijfiguren en vooral de was-scene. Díe maakte de eindmonoloog van Katharina geloofwaardig. Knap dat dat lukte. Toneelclub A’dam, ga nou eens kijken hoe het moet. Net als bij Othello.
Weinig op aan te merken dus. Een gewei voor de regiekeuzes en eentje voor Ludo Hoogmartens, de eigenlijke hoofdrolspeler, de maker van het stuk.
Net als in Othello.

De feeks kan getemd! Zo ga ik het zelf ook doen, denk ik dan… Eerst m’n overhemden strijken, dan de afwas.

In het begin vraag je je in godsnaam af bij welke amateur groep je beland bent. gelukkig duurd dat begin niet langer dan 5 minuuten en zie je het spel tussen karikatuur en ‘realist’ Mooi hoe er gelaggen, gescholden en geslagen kan worden waarna er een stilte van dik meer dan 5 minuten kan ontstaan die elke spanning doorstaat.
toch vond ik dat het spel ietsje beter kon. De ‘temmer’ speelden zijn rol zeer mooi alleen als het er opaankwam dat hij het overwicht in de scene moest hebben miste hij net en fractie.

Ik sluit mij graag aan bij de analyse van MvW, al drukt één geweitje meer beter het genot uit dat ik aan de voorstelling beleefde.

Een overwegend goede voorstelling en toch schort er iets aan. Zij hinkt naar mijn idee op twee gedachten: het is een sociaal-economische satire en een pleidooi voor de liefde. De personages zijn als gevolg daarvan grotendeels karikaturen, typen, maar komen als individueel karakter nauwelijks uit de verf. De liefdesverklaring van de conventionele carrieremaker Michel aan het eind is al te zoetelijk en ongeloofwaardig na zoveel opgetogen slapstick over nieuwe economische perspectieven. De tekst rept te vaak over DE westerse mens, DE moslim. Dat is niet bijster interessant, net zomin als de uitgesproken boodschap van de terrorist. Maar de voorstelling is onderhoudend, gaat ergens over en de acteurs zijn -op de schreeuwerige advocate na- voortreffelijk.

Muys’dikkopjes zwemmen niet snel genoeg, zijn vrouw raakt maar niet zwanger. Hij vraagt den doktoor, smeekt minnares Pampoezeken en onze lieve heer. Ondertussen schiet ‘klein Rogeetsjen’ al in zijn eerste liefdesnacht raak. Ten einde raad vergiftigt Muys zichzelf en zijn (drie weken zwangere) vrouw. Op het grote toneel van de stadsschouwburg komen de taferelen prachtig tot hun recht. Geschminkte gezichten, kostuums uit opa en oma’s tijd, levensgrote poppen, suggestieve belichting en muziek, maar niets is teveel of valt uit de toon. Nergens doet de voorstelling gekunsteld aan. De tragiek is uitvergroot en tegelijkertijd tot de essentie teruggebracht.

ZO hoort muziektheater te zijn. Gaat dit zien.

Nieuwtje: GJ Rijnders schrijft een stuk met een plot. En dat pakt goed uit, in deze scherpe en actuele bewerking van Durrenmats bezoek van een oude dame. teksten over naadloze slips en gemalen apennieren worden gemengd met de hedendaagse corporate culture. Magistrale rol ook van Sacha Bulthuis, als een soort ex-junk met blonde pruik. Alleen al haar eerste uitkomst is theater pus sang: je zit op het puntje van je stoel.

Dit is theater dat blijft hangen. Grotesk, maar toch ook subtiel, katholiek, maar ook universeel. Zwaar geschminkte spelers slaan zich door een oerwoud aan Vlaamse kreten en dialogen heen, ondertussen wonderschoon bewegend. De slotmaaltijd, met twee levensgrote poppen, jaagt de tranen in je ogen. Ook bijzonder is de belichting: uiterst duister, een soort latere Rembrandt. De Volder heeft ‘het’nog steeds.

Ik ben er een beetje laat mee, maar ik was behoorlijk onder de indruk van deze happening. Ja, het is naïef en kitscherig, maar ook feestelijk, romantisch en ongelooflijk vitaal toneel. En als op driekwart de voorstelling een paar tandjes bijschakelt en Van Hove vol zelfvertrouwen alle boekjes te buiten gaat ben ik helemaal om. Zulk belachelijk theater heb ik niet meer gezien sinds Ruigoord 2. Dit is geen naïeve voorstelling, maar een voorstelling óver naïviteit, of beter gezegd: een naïviteitsmachine. Extatisch.

De personen in deze voorstelling hunkeren naar liefde. Achteraf denk ik eerder dat ze hunkeren naar niet-liefde. Los van de dierlijke begeerte, een vrij mens zijn. Maar ze zijn niet vrij, ze zitten opgesloten in hun ijzeren kooi. Een mens is niet meer dan een dier, het is een dier. Dat is wat ik nu uit deze voorstelling en tekst haal. Ik weet dat ik dezelfde tekst in een andere opvoering, misschien zelfs in dezelfde opvoering, heel anders zou interpreteren en dat is juist het mooie van deze voorstelling. De tekst vliegt om je oren, gaat nergens over, ergens over, schud je wakker, doet je langzaam in slaap vallen. Beelden blijven er niet hangen, ook al is het licht en de aan en uitkleed act wel memorabel. En het begin is erg sterk, iemand op te bellen en te vragen wat liefde voor die persoon is.