Ik dacht na de voortstelling ” De zoete oorlog” dat Jeroen Willems niets meer toe te voegen zou hebben aan zijn Brel-interpretaties…. Echter niets is minder waar.. Met een nog diepere intentie weet hij het publiek te raken, te ontroeren… voorwaar voortreffelijk.. Ook grote hulde aan de muzikanten … Helemaal geen kritiek dan?
Ik vond de monoloog beduidend minder( gelukkig ook korter) dan zijn vorige.. De rest maakt alles echter helemaal weer goed. Het is ook eigenlijk maar een minitomaatje( cherrytomaatje heet dat geloof ik)

Denne is een fijn personage en Barry Atsma speelt hem hartveroverend. En al is de tekst soms wat “dun” en ontbreekt er wat mij betreft een emotionele climax: ik vond het prachtig gespeeld en heb in het licht en in het donker zitten genieten. En wat fijn om mevrouw Goslinga te zien (al was het maar even…..)

Prachtige vormgeving! Een gewei voor die claustrofobische trappen die heel effectief werkten en het ook heel spannend maakten (elke keer als er weer iemand van af kwam denderen hield ik mijn adem in: zometeen valt ie). Heel goed geacteerd ook. Het is een allemaal heel aannemelijk wat er op dat toneel gebeurd en dat is knap want het verhaal staat toch wel heel ver van ons moderne mensen af. Vooral Jaap Spijkers is geweldig als afschuwelijke macho en van Ariane Schluters Phedre blijf je je afvragen of ze nou heel gefrusteerd is, heel jaloers of gewoon een beetje gestoord. En dat is ook knap. Verder was het allemaal wel een beetje vlak maar wel goed gedaan.

De Hunkerkreet is duidelijk, komt aan. Pijnlijk voelbaar.
Goed gedaan dus, vier losse personen zonder persoonlijkheid maar met één samenbrengende kwelling. Een gewei alvast voor de container.
Ook een gewei voor het samenspel of althans de afstemming. En eentje voor de keuze van het stuk. Oftewel: voor Sarah Kane. Want zij is toch haar stuk zelf. Haar zelfmoord hangt van begin tot eind over de voorstelling.
Ik heb naar Sarah Kane gekeken en vooral geluisterd, gebracht via vier spelers in een container in een toneelzaal in Utrecht. Dag, Sarah.

Zo komt het over.
Goed gedaan dus, Teatro.

Wat een prachtige artistieke en poëtische voorstelling!
Een mooie combinatie van sprookje,verhaal en cultuur.
Het decor is prachtig, de verhaallijnen komen fraai tot hun recht op de verschillende niveau’s.
Spel, zang en bloemsierkunst boeien van begin tot eind.
Deze voorstelling is een echte aanrader!
Ans Baars

Wauw.
pijnlijk
ontroerend
echt
Vier mensen die liefde willen - nodig hebben - moeten. Geen romantische verliefdheid, maar gewoon houden van iemand. Ondanks risico’s, pijn, ruzie en onbegrip. Juist daarom, daarmee. Uit hun indringende blik spreekt een noodzaak waar je niet omheen kan.
Goede, snelle teksten na elkaar (van Sarah Kane), geen monoloog, geen dialoog, geen verhaal. En toch zo duidelijk een geheel. Muzikaal. Na een mooie monoloog van Sanne den Hartogh met 16 lagen kleren aan zakt het even weg, ze lijken geen rekening te hebben gehouden met het publiek, dat die tekst even moet verwerken. Tot het schreeuwen wakker schudt en de drang tot leven steeds duidelijker wordt.
Jammer van de onprettige stem van Kirsten Mulder, maar daar is niets aan te doen. Toch een gewei voor haar, en zeker voor Astrid van Eck en Sanne den Hartogh, voor hun constant dwingende spel. Stefan Rokebrand lijkt minder aanwezig. De andere geweien voor de muzikaliteit en het lef om eens écht oogcontact met het publiek te maken. Hoe dichter bij, hoe meer ‘hunker’.

Het viel me dik mee, deze voorstelling - sterker: hij was goed! Viel mee na De President gezien te hebben, twee lange lappen tekst, de eerste gelardeerd met goed spel, een prachtige badkuip en, nou ja vooruit toe maar dan - naakte lijven. Deel twee: sorry, maar voor mij te saai.

Dan Anatol: geen monoloog maar dialoog, geen twee scenes maar zeven (of één), geen serieuze lappen tekst maar speelse gedachtengangen met bijbehorende gekronkel en terechtwijzigingen. En: spelenderwijs gespeeld. Ook door Vincent vd Berg, die ik meestal meer eigenwijsheid dan speelsheid zie doen. Maar jammerjammerjammer moest hij weer z’n piemel showen. Alweer de derde keer in een half jaar dat ik z’n piemel te zien kreeg, op toneel. Was meer dan niet nodig: storend. Sloeg namelijk nergens op. Een dikke tomaat.
De geintjes met vuur en taart waren dan weer erg goed!
En, gebruikelijk, een gewei voor Margijn voor haar geweldige spel, niet alleen de tekstbehandeling maar juist ook haar vele lange stille spel - mooi om naar te kijken. Laat de jongens maar babbelen.
Heel aardige soap, Anatol, relatiegedoe door de jaren heen. Als je even wegzakt, pik je het daarna zo weer op!

Een sobere, boeiende voorstelling gespeeld door twee ijzersterke jonge acteurs. Marijn Klaver en Annelien van Binsbergen laten zien dat ook hun generatie sterke acteurs kent. De lange monologen bleven boeien dankzij het perfecte gebruik van emoties en de prima timing. Het is jammer dat dit soort voorstellingen niet beter bezocht worden.

De tragedie van Euripides in de bewerking van de Engelse dichter Ted Hughes ligt aan de basis van deze heldere en indrukwekkende voorstelling. Wat gebeurt er? Admetos, de succesvolle, jonge koning moet sterven. De goden zijn jaloers. Beschermheer Apollo, ‘een ijle idioot uit de hemel’, verzint er wat op. Admetos mag leven als een ander zich in zijn plaats bereid verklaart. Niemand wil, alleen zijn vrouw Alcestis. Dit is niet de bedoeling. Admetos is ontroostbaar. Hij voelt zich schuldig, had hij dit kunnen voorkomen? De geschiedenis van Hughes en zijn vrouw Sylvia Plath schemert door de tekst heen, wat het stuk aangrijpend en van alle tijden maakt. Komt op ‘actionman’ en boezemvriend Heracles, die, aanvankelijk de droeve stemming met zijn gesnoef verstorend, over een klein hartje beschikt en uit eigen ervaring Admetos de mogelijkheid van nieuw geluk voorhoudt. Schitterend gespeeld en geregisseerd. Alleen die akelige lichtschakel! Ik schrok steeds weer… Dat was niet nodig…

Oh, Denne Boom, wat zijn je (wandelende) takken wonderschoon. Voor mij wil de voorstelling zeggen dat we alleen naar de buitenkant van mensen kijken en nooit naar de binnenkant. Deze voorstelling laat juist de (mogelijke) binnenkant van een mens zien. Wandelende takken, tieten en de dood, simpele dingen maar uitermate boeiend gespeelt door Barry Atsma. Betoverend is de scène met de prostituee, op het ene moment zat Denne er nog, op het andere moment zat Barry Atsma op de bank, erg bijzonder. Ti-Ta-Tovenaar, heb ik nooit gezien, dus dat kwartje viel pas achteraf. Goede voorstelling door een erg goede acteur.