Het prachtige decor (een realistische voetbalkantine) belooft heel veel. En er zijn ook hele hoge verwachtingen geschept door Bambie 8 en 9. Maar helaas maken de heren het niet waar. Vier mannen in een voetbalkantine proberen allerlei manieren te vinden om zich in de boze buitenwereld te begeven en falen, ondanks de poëtische pogingen.
Het gebrek aan structuur en de ondoordachtheid waarmee de scènes elkaar opvolgen, ondermijnen het geheel. Doordat één van de mannen in het begin op zijn gemak een bal van het dak gaat halen, wordt de angst voor ´buiten´, wat de rode draad zou moeten zijn, ondergraven. De voorstelling zou ook nog over cynisme gaan, maar dat heb ik even gemist.
Toch een gewei voor de fantastische visuele vondsten, waarin de heren van Bambie natuurlijk ware meesters zijn. En het is bovendien knap dat je met een dergelijke voorstelling een groep ckv´ers (op de goede manier) uit hun dak kan laten gaan.

Het is een geweldig stuk. Mooie kostuums en een prachtig decor. De spelers zetten met hun mooie klanken en spel het verhaal indrukwekkend neer. Er zitten leuke komische fragmenten in de voorstelling, het is echt Mozart met andere woorden.

Alhoewel geen gelukkige plaats, eerste rij, toch wederom genoten.
De monoloog is zo knap gespeeld en goed verweven met de latere prachtige teksten.
Elk lied een nieuw monoloog. Met muzikanten die zo heerlijk met elkaar en met Jeroen samenspelen.
Toch gaat mijn voorkeur uit naar het Oostpooltheater.
Op elke plaats heb je daar als toeschouwer een goed zicht op het toneel en er is een grotere intimiteit.
AB/Arnhem

‘Muziektheater’, sensueel én intellectueel, bekoorlijk en spittend, een duet van man tegen vrouw, de vooruitgangsfilosoof tegen de femme danseuse, beiden op zoek naar elkaars verovering, hij door het woord, zij door de daad. Een enerverende voorstelling op één ritme van muziek, dans en woord - de tango. Twee duellerende solisten van hoog niveau, gestut door een expressief kwartet heren, dat als een Grieks tragediekoor verbaal, zingend (uitmuntend vocaal ensemble!) en dansend het fundament legt voor een zin(nen)prikkelende avond. Een heerlijk fusion-gerecht, dat smaakt naar meer van deze regisseur.

op 8 februari 2006 zijn wij naar deze voorstelling geweest in het Cultuurcafé op de campus van de Universiteit in Nijmegen. het was een erg leuke avond. Vooral de teksten van Martijn waren van goed niveau en erg grappig en herkenbaar. Ook impro van hogo niveau gezien.Op 10 maart 2006 spelen ze in het Steigertheater in Nijmegen (www.steigertheater.nl), dan komen we zeker weer kijken.

Ik vond One Flew over the Cuckoo’s Nest erg goed! Ik vond het erg knap om te zien hoe iedereen wel in zijn rol blijft. De patienten in het gesticht, blijven zo ontzettend goed in hun rol gedurende de gehele voorstelling! Simone Kleinsma kan op sommige punten iets bitcheriger, maar vind ik absoluuuuuut niet slecht! Ze moet groeien in haar rol, maar slecht was t echt niet! Ook Victor Low speelt de rol van McMurphy erg goed, hij zet een hele eigen McMurphy neer, maar heel erg goed! Ik vind het een echte aanrader voor de theaterliefhebber!

Sanne Vogel groeit en wordt beter. Gemeen genoeg valt daardoor meer op wat de zwakke plekken in haar spel en in deze voorstelling zijn. Veel logistiek gedoe met microfoons en rekwisieten wat spel in de weg zat. Microfoon was dramaturgisch wel te verantwoorden keus maar gaf voor mij te veel afstand. Veel tekstfoutjes, jammer. Verder twee goede onderwerpen in een voorstelling, dat is er een teveel. Supergoeie projectorscene straalt in een voor de rest warrige avond; simpel helder idee en prachtig spel, dat had wel een uur mogen duren. Kill your darlings Sanne!

Gisteravond in de Brakke Grond was er eindelijk weer eens zinnig theater te zien. Ik geloofde al bijna dat er alleen nog toneel is om het grote publiek te vermaken maar ‘t Barre Land speelt onvervalst gedurfd, moeilijk en politiek toneel. En toch werd deze langgerekte klacht tegen de hypocrisie van de macht niet saai of belerend. De tekst van Bernard is snel en heel veel en zit vol herhalingen, maar het is ook belachelijk grappig en onder het cynisme zit ook veel gevoel. Het stuk gaat over de jaren 70, maar is actueler dan alles wat ik verder zie of lees. Margijn Bosch is een hele mooie door angst en haat opgevreten kindvrouwtje als presidentsvrouw. De president van Vincent van de Berg is eng en glad en toch garismatisch. En Martijn Nieuwerf is het mooiste meisje op het toneel dat ik heb gezien. Te grote stoelen en een heeeeel mooi kachelbad. Meer hiervan.

Enigszins gespannen gingen we naar Brel 2, gespannen omdat ik hoopte dat deze voorstelling net zo meeslepend en betoverend zou zijn als de eerste en of het wel zou werken in de schouwburg. De spanning was snel verdwenen, de monoloog vond ik een stuk beter dan de vorige keer, knap om zo klein te spelen in zo’n zaal. Het leek alsof Komrij toch een beetje aanwezig was in de personage … De hele voorstelling heb ik me mee laten voeren, ook al was de zindering in de zaal minder te voelen dan in het Huis van Oostpool. De muzikanten waren wederom subliem, maar leken zelf overdonderd door de staande ovatie. Mijn aanvankelijke twijfel of er uberhaupt iemand anders dan Brel Brel kan vertolken is nu wel verdwenen: Jeroen Willems kan het!

Zeer onderhoudend.
Beschaving gecombineerd met directheid.
Ga dat zien!