En dan heb je net Melanie Klein gezien en ben je al dik tevreden en dan krijg je ook nog lekker te eten in het OT theater, dus je bent in een prima humeur. En dan krijg je dit. Een soort afstudeervoorstelling van een toneelschool, met losse scenes geplukt uit klassiekers uit de toneelliteratuur, met dansjes tussendoor en ook nog een muzikant. Kortom: onsamenhangend, ijdel gedoe. Toegegeven, weer met Heuer en Kuipers en met coole zangeres/harpiste Rachel Ann Morgan, maar waarom duurt dat dan gvd ruim twee uur.

Fijne voorstelling. Het is een middelmatig stuk, maar door spaarzame regie van Mirjam Koen en vooral het ijzingwekkende spel van Marlies Heuer komt het tot grote hoogte. Heuer alleen is al de reis naar Rotterdam waard. Ook José Kuipers is op dreef. Het gaat over psycho-analyse, bytheway: wat een waanzinnig onhip onderwerp. Bravo! Decor biedt mooie metafoor: van dat gevroet in je geest krijg je een mooi ingedeeld huis, maar je hebt geen ruimte meer om je thee neer te zetten.

De holocaust is toch wel een ander kopje thee dan WOI, blijkt maar weer. Hotel Modern heeft blijkbaar niet zo vrijzinnig met het materiaal durven omgaan als in ‘De Grote Oorlog’ en dat is erg jammer. Begrijpelijk misschien, in een tijd waarin geschiedenisleraren het in grote steden in de klas niet meer over Auschwitz kunnen hebben, maar daardoor voegt deze voorstelling weinig meer toe aan andere kampkunst, zoals Maus of Shoah. Speciaal zonde omdat de toeweiding en het vakmanschap van de makers buiten kijf staat.

‘U bent een gelukkig mens als u met kerst al aan de lente kunt denken,’zegt Max. Ja, meent Anatol, de mens is een tovenaar die zich van alles voor kan stellen… behalve wat er omgaat in het hoofd van zijn geliefde. De verlokkingen voor een jongeman met goede vooruitzichten moeten in Schnitzlers tijd grenzenloos zijn geweest. Of het een circusartieste, een getrouwde barones of een eenvoudig meisje uit de voorstad is, allemaal maakt Anatol ze het hof. Dat valt niet mee, want wat is een passend geschenk en naar welke gelegenheid neemt hij ze mee? Van haar verwacht hij eeuwige trouw, terwijl hij zelf van de een naar de ander kwispelt, wegvluchtend voor een te vertrouwelijke band. In zeven scenes lucht Anatol zijn hart tegenover vriend Max en zien we de diverse affaires. Een verbaal stortbad, even luchtig en smakelijk gepresenteerd als het vuurrode taartje waar de acteurs hun vingers insteken. Margijn Bosch speelt, in een kanten tafelkleedje lijkt het wel, de dames die keer op keer doortastender blijken dan hun geliefde. De altijd wat flauw articulerende Ingejan Ligthart Schenk is hier op zijn plaats als de laconieke Max en Vincent van den Berg is, als eigenlijk altijd, om op te vreten.

Schandalig!!! En dit gezelschap krijgt het meeste subsidie van het land?
Ivo van Hove beschikt over een superteam acteurs, maar hij doet er niks mee. Het weggegooide talent en het weggegooide geld; het is om te huilen!!
Zoveel redenen hiervoor…
Ten eerste: het thema ‘huwelijk’. Wie de f*ck houdt zich in deze tijden van angst en godsdienstproblemen, bezig met het huwelijk??? En deze vraag stel ik me niet alleen, ook aan de acteurs kon je zien dat ze der niks maar dan ook niks mee te maken hadden: ze speelden niet alsof hun leven der vanaf hing. Ze speelden alsof ze gewoon een slecht huwelijk hadden, maar daar gingen ze echt niet aan dood, hoor. Ik hoef niet altijd superdramatiche stukken te zien, maar ik wil wél dat het stuk in zijn geheel iets betekent, een boodschap uitdraagt.
En zo kom ik aan mijn tweede punt: de manier waarop de acteurs speelden ,was totaal naar de hand van het publiek: leuke grapjes, leuke dingetjes, gewoon een gezellige boel. Maar, beste Ivo: DAAR HEB IK NIKS AAN!!! Als ik gezellige, kleine probleempjes wil zien, dan blijf ik liever thuis, kijk ik wel naar GTST!
Ten derde: het is zo teleurstellend dat de acteurs in het derde deel als zichzelf te zien zijn. Is het pure ijdelheid of doet Ivo dat om, bovenop de GTSTfan, de Yorintravelfan naar zijn voorstelling te trekken?
Feit is dat het me totaal niet interesseert dat Karina in het echt rookt en hoe Hans Kesting zijn kont er in natuurlijke houding uitziet. Ik wil Hans Kesting met een masker en een clownsneus op, daar heb ik voor betaald. Als ik wil weten hoe Hans Kesting in het echt is, dan koop ik wel de Flair!
Het publiek lachte vaak en ik heb me geen minuut verveeld, maar hoe meer de voorstelling vorderde, hoe verdrietiger ik werd. Ivo van Hove heeft vroeger zo’n mooie vernieuwende stukken gemaakt(India song bvb)en is volgens mij voor de acteurs zeer inspirerend om mee te werken, maar sinds hij bij TGA zit, maakt hij stukken die wel leuk zijn maar nooit meer echt beklijven. En ik ben niet de engie die dit zegt: als je aan mensen van mijn leeftijd(23), die net zoals ik vaak naar het theater gaan, vraagt wat zij van de stukken van van Hove vinden, dan antwoordt iedereen hetzelfde: “zag er mooi uit, maar het raakte me niet”.
Aub, Ivo, als je dit ooit mocht lezen: doe er iets aan en snel! Wij zijn de jeugd, over 10 jaar hebben wij het voor het zeggen in publiekland, but you are losing us, you really are losing us!

Hoogtepunt in de grote zaal. Alle zogenaamde topstukken vallen hierbij in het niet. Het bloemkolenpubliek wordt geconfronteerd met de trivialiteit van schouwburgbezoek, avondje uit, zien wat je wilt zien, horen wat je wilt horen, liefs iets met pretentie en intellect en degelijk geacteerd, moeilijk zoals het hoort, iets over een superieure ander met een bruisend leven. Maar het krijgt zichzelf te zien in alle eenvoud. Het schouwburgpubliek moet tijdens deze voorstelling wel beseffen dat het vastzit in zijn eigen verhaal, in zijn eigen verwachtingen, zijn eigen plaat die blijft steken op de lelijkste plek in het liedje en dat het daarom op zoek is naar een swingend leven met ziel, en een glimp probeert op te vangen van zo’n leven door bijvoorbeeld naar een voorstelling in de schouwburg te gaan. Het stuk is kortom een boemerang. De tekst is geniaal. Dit is nu wat kunst moet zijn. De acteurs zijn stuk voor stuk on-nederlands goed. Pieter Kramer is de Nederlandse Platel. Niemand wordt profeet in zijn eigen land, maar ik hoop hij wel.

Benieuwd wat Komrij geschreven had. De vervangende monoloog, gebaseerd op Brel-interviews, stelt zwaar teleur, want hoogst clichématig. Het neigt zelfs vervaarlijk naar cabaret. Gelukkig duurt dat niet lang. Als Jeroen Willems gaat zingen en een prachtcombo hem zeer geaffineerd begeleidt, valt er veel te genieten. Niet alleen is de repertertoirekeuze verrassend. Ook de teksten baren opzien. Vele zijn opnieuw vertaald, sommige door Rob Klinkenberg, de meeste door Peer Wittenbols die daarmee nog eens zijn eminente schrijverskwaliteiten onderstreept. Het mooist is Willems als hij zich concentreert op zijn liedtekst en de uitvoering ervan. Helaas is dat niet altijd het geval. Willems lijkt soms Brel te imiteren, maar straalt vooral erg veel arrogantie uit. Dat kan aantrekkelijk zijn zoals bij een Robbie Williams, maar bij Willems werkt het afstotend. Doodzonde dat een acteur van zijn klasse zich laat verleiden tot onvervalst schmieren. Het leidt te veel de aandacht af van uitstekende vertolkingen van liedjes als Laat me niet alleen en Leerdam.

De regie is saai, het spel, ook van Porgy Franssen, is matig en de lappen teksten zijn eindeloos. Slaap ligt al na twintig minuten op de loer. Niet om door te komen.

Gaaf dat Porgy schittert als vanouds! Regisseur Köroglu haalt het beste in hem boven… Ook Roos Drenth en Bob Wind doen niet onder en worden erg goed ingezet; ook al zijn zij qua veelzijdigheid minder in staat het stuk te dragen. Fiet blijft dat de regie erg raak is van deze kleine CYRANO. Prachtige tekst en mooi decor. Ben benieuwd of deze heerlijke voorstelling netzo goed wordt gewaardeerd door de officiele pers.

Wat was dit genieten. Ik heb nooit dit boek gelezen, laat staan dat ik er het bestan van af wist. Maar Bruun heeft me met deze voorstelling helemaal mee weten te voeren in de tijd van de jopo-nog wattes- club. Er werd goed gespeeld, licht ging soms mooi mee in de lijnen van een acteur die een beeld neerzette, en het decor is een vondst. Allemaal lampen die één voor één gebruikt worden in scenes, en een heerlijk simpel decor die tot de verbeelding spreekt. Wat kan je dan toh veel maken van een paar oude schoolbanken!
Ga dit zien, muziektheater moet je ding zijn, maar deze voorstelling lijkt me voor iedereen wel wat. Ben benieuwd wat er nog veranderd. Kortom…een zeer goede try out in Heerenveen.