Een erg leuke voorstelling waarin het publiek 5 uur lang vermaakt wordt. Acteurs houden het tempo erin en slagen er ook in de hele voorstelling te blijven boeien. Was persoonlijk niet zo gecharmeerd van het kale, en vooral nauwelijks veranderende (ofschoon er wel duidelijk meer rommel komt gedurende het stuk)decor, en weet niet zeker of het nodig was om het stuk 5 uur te laten duren. Zoveel voegt van locatie (eetkamer, woonkamer en tuin) veranderen niet toe aan de voorstelling. Blijft meer van hetzelfde. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb het uitermate naar mijn zin gehad.

Zelden een stuk gezien dat me zo boeide. Sterk spel, zowel door Wendell Jaspers als door de drie medespelers. Perfect op elkaar ingespeeld. Een sober, intrigerend decor en een tekst waarin geen woord te veel. De kunst van het weglaten. Verrassende, soepele overgangen tussen vertellen en spelen.
Kortom zeer de moeite waard.

Natuurlijk is “Cyrano” der dagen zat, een beetje sleets en van andere tijden. Maar dit maal vallen toch vooral de bekoringen van sierlijke grootspraak en elegante liefdesverklaringen op. Want Porgy Fransen maakt met behulp van die “lappen tekst” gekunsteldheid pakkend en overtuigend. Ondanks al die tierelantijnen van weleer zie je een zelfingenomen snoever en vechtersbaas die ontroert door zijn onzekerheid. En Roos Drenth (die drie jaar geleden goed was als Louise Brooks)is de vrouw waarvan je helemaal gelooft dat stoere mannen er voor vallen. Theater EA was weer eens beter dan Ajax, Terkan Töroglu beter dan Danny Blind.

Naar de beweegredenen om zo’n voorstelling te maken kan ik niet raden en ook niet zoveel over zeggen. Acteurs goed, rest slecht.

Mooi affiche: Driekoningenavond door de Theatercompagnie. Met Paul de Leeuw als sir Toby, eens kijken hoe dat gaat - een klucht met een komiek erin.
Dat ging niet goed.
Het spijt me dat te moeten zeggen, maar er kwam veel te weinig uit de verf. Sir Toby niet (wat De Leeuw deed, kan een acteur ook; een Boppperrrrsss of een Annie de Rooy, waarom niet eigenlijk?), Olivia niet, Sebastiaan kwam, ja, wat kwam-ie doen?; maar de vraag eerst nog is misschien wel: zit er wel voldoende in? De figuranten zitten samen met het decor waarin ze huizen het toneelstuk van Shakespeare best in de weg. En dan krijgen ze nog een eigen stuk in het stuk ook! Wat te veel eer.
Jammer dat geprobeerd is om de goeie ouwe komedie te plaatsen in de huidige tijd die door de makers wordt gezien als een jachtige vluchtige tijd waar in ieder geval de liefde hooguit kortstondige/kortzichtige lust is. Als je dat al vind, als - waarom dat nou via dit stuk aan willen tonen? Het een zit het ander in de weg.
Gewoon jammer.
Wel goed was Carice van Houten. Geweldige ontdekking om haar te zien spelen, en jammer dat ze dat als een hem moest doen… De wederkomst van Viola en Sebastiaan is erg leuk neergezet, hoewel ook wat raar: aan het begin van het stuk verklaart zij zijn terugkeer te hopen, en dan is-ie daar en dan gelooft ze er niks van. De reactie van de andere spelers op het duet is dan weer een prachtvondst. Maar dan gaat het duet in het Fries, terwijl ze verder Twents spreken.
Twee vermoedens: alles van buiten Amsterdam is platteland en daar praten ze allemaal het onverstaanbare zelfde. En de late komst van Carice van Houten is opgevuld door de vrijgekomen tijd aan de figuranten te besteden en ze zelfs een eigen stuk te geven; niet door de andere scenes te verbeteren.
Jammer dat ik niet positiever ben, ik was het graag geweest. Het was mijn verjaardag… Maar ik mopper graag, dus mijn avond was prima.
En Carice van Houten, die is echt goed hoor!

Wij bezochten de ‘blind date’ voorstelling in de schouwburg van Eindhoven en werden blij verrast met een schitterende voorstelling, ‘Hokwerda’s kind’. Hoofdrolspeelster Wendell Jaspers boeit, ontroert, fascineert, de andere drie spelers geven haar prachtig weerwerk.
Het noodlot is steeds dichtbij en slaat uiteindelijk ook toe. Een sober maar uiterst effectief decor helpt om dit knap geregisseerde geheel optimaal tot zijn recht te laten komen. Ga kijken!

helemaal eens met vorige recencent.. maar niet allemaal gaan want ik wil nog een keer….

Zien!
Zien!!
Zien!!!
Wat een talent heeft die man! Schitterende vertolking van Brel en naast schitterend spelen kan Jeroen Willems ook werkelijk fantastisch zingen.

Dit is theater zoals theater bedoeld is. Op sommige momenten grotesk en op andere momenten buitengewoon integer. Soms scherp en op soms bijzonder zacht. Jeroen Willems begint de voorstelling met een bijzondere monoloog waarin hij wederom laat zien hij een meester op het gebied van de timing is! Ondanks het feit dat menig toeschouwer louter voor de liedjes van Brel komt, vind ik dit een onmisbaar deel van de voorstelling. Ik denk weer even met weemoed terug aan de voorstelling van Twee Stemmen die ik een paar jaar geleden van Jeroen zag. Na deze monoloog transformeert hij zich tot vertolker van de vertaalde nummers van Brel. Hij zingt de nummers niet alleen, maar speelt ze op een manier die een goed acteur betaamd. De begeleidingsband is perfect en weet de stemmingswisselingen perfect te accentueren. Ik heb niets op deze voorstelling aan te merken en zodoende dan ook 6 geweien. Kortom alle mannelijke acteurs in Nederland kunnen vanaf nu gerust gaan slapen; Jeroen Willems verdient ook voor deze voorstelling de Louis d’Or.

Duidelijk een try-out. Het tempo zat er nog niet in wat het allemaal een beetje langdradig maakte. Tempo nog verder afgezwakt door liedjes die (wel mooi) live worden gezongen. Wel erg leuke momenten erin, bijvoorbeeld 1 waar de 2 met accentsprekende tweelingen elkaar weer tegenkomen en Twarres zingen. Juweeltje in de voorstelling. Malvolio wordt erg slachtoffer neergezet, en de rest van de wereld is hard en egoistisch. Duidelijk dat liefde misschien alles lijkt te overwinnen, maar of er nou echt van een happy ending valt te spreken. Behalve voor de langdradigheid ook een tomaatje voor de medewerkers die weinig lijken toe te voegen en her en der tot irritatie leiden.
Decor sprak tot de verbeelding. Benieuwd wat deze voorstelling wordt als ze wat meer ingespeeld zijn.