Nieuw performancepad van Ko van den Bosch. Fascinerende beelden en drie ‘naakte’ monologen naast elkaar in tekst, beeld of geluid. ‘Ik heb het ook niet makkelijk’ of ‘Ko en co zijn lekker zichzelf’ had het geheel kunnen heten - want hun persoonlijke visie (die van van den Bosch) krijgen we voorgeschoteld en soms door de keel gedrukt. “Jullie denken vast…” opent Ko regelmatig verbitterd. “Ik ben nu mezelf.” en “Het hoeft niet meer.” Hier en daar wordt het té persoonlijk en zelfs behoorlijk heilig. Maar kromme tenen kunnen weer recht groeien in deze performance. Grauwe samples van Eboman ontstaan uit zijn bewegingen, staan op zichzelf of ondersteunen de beeldende scènes die om te smullen zijn zo eenvoudig en pakkend.
Ik vraag me af hoe interessant het is dat een pratende schilder op het podium lekker zichzelf wil zijn. Als er hier en daar iets kunstzinnigs (mooi/lelijk) uit voort komt is het prima, geloof ik. Het schilderen van schaduw zal ik me altijd blijven herinneren in ieder geval.
Een schreeuwende reflectie op zijn theaterloopbaan … “jullie verwachten dat we hier met noodzaak staan.” Dit in ieder geval liever dan weer een domme vrije productie met bekende nederlanders.

Porgy Franssen speelt de titelrol en hij schittert op het toneel. De jonge acteurs Roos Drenth (Roxane) en Bob Wind (Christian) geven hem goed tegenspel, maar de ervaring wint hier. Franssen is een meester in vinden van evenwicht tussen de dieptragische en komische elementen van zijn rol. Je moet lachen, terwijl je weet dat het karakter een gekweld man is, verteerd door zijn liefde voor haar en onmachtig die liefde te bekennen. Wat een intense rol, waarin ik door de uitstekende acteur tot het eind toe werd meegesleept. Een ‘kleine’ Cyrano, maar groots in de uitvoering!

Aparte voorstelling, maar wel erg sterke momenten. Was erg gecharmeerd door de ontmoeting van katerina en Petruchio. Door hoe ze aan elkaar gewaagd zijn, geloof ik op het eind dat ze van elkaar houden. Verder leuk hoe Bianca als mannenverslinder per ongeluk in het huwelijk terecht komt. Alle corporale bijrollen leverden ook leuke momenten op. Af en toe werd het tempo wel wat te laag (tomaat1), en sommige vondsten, zoals bijvoorbeeld het overdadige spugen, die ze zelf waarschijnlijk heel humoristisch vonden, waren dat gewoon niet (tomaat2). Muziek vond ik erg passen. Openingsscene laat je om je heen kijken of je niet bij een slechtere middelbare school voorstelling terecht bent gekomen, hangt samen met het decor (tomaat3).
Een stuk dat wel aardig is, maar met sommige hele mooie en sterke vondsten die het stuk zeker de moeite waard maken.

Aardig absurd gegeven voor interessant communicatiespel. Helaas komt het niet echt van de grond. Groot en klein spel bijten elkaar, houterige mis-en-scène en een weinig spannende ‘boog’.
Gewei voor Niels van der Laan, die het conflict van zijn personage even subtiel als komisch vormgeeft.
Bussemaker niet zo scherp als in vorige stuk ‘Pit’, wachten op de volgende dan maar.

Hoera voor Lard Adrian en Tjebbo Gerritsma die komedie spelen zoals dat ‘t leukst is! Daarom alleen al de moeite waard om deze voorstelling te zien. Waarom dit stuk per se weer uit de oude doos moest, weet ik niet, maar het is regelmatig ontzettend komisch gespeeld en zeer mooi geënsceneerd. Tomaat voor moederrol die regelmatig in de soep valt. Zelfs bij eerste try out al een prettige theateravond over herkenbare ziekelijke situaties.

Voordoek, gigantisch decor, decorwissels, prachtige kostuums….. Ik dacht dat het niet meer bestond, behalve bij Joop. En ik had ook niet gedacht dat het me zou boeien, maar dat deed het dus wel. Het is niet het theater dat ik graag zie, dat is wel duidelijk, maar ik heb me vermaakt. Vooral wanneer de regie van Gijs de Lange door de Kitsch heenbreekt. Die Kitsch had het dan ook wel echt nodig. Ik vond het spel niet echt denderend, ik wil de acteurs achter de personages zien, maar het was goed genoeg om een grote groep CKV’ers stil te houden.

Dit is een braaf stuk, voor een braaf publiek, over een brave koningin. Ook ditmaal geeft de Kern ons weer precies wat we van dat gezelschap verwachten: duidelijk vertelde en helder vormgegeven stukken over met name sterke vrouwen (Hildegard von Bingen, Belle van Zuylen, Lou Andreas Salomé, George Sand, Virginia Woolf). Jan-Jaap Jansen en Ineke ter Heege weten feilloos aan te sluiten bij de smaak van een groot publiek voor door de tijd onschadelijk gemaakte progressiviteit, en bij algemene warme gevoelens voor onbegrepenen die inmiddels geruststellend zijn gecanoniseerd. Gezien de onderwerpen moet daarbij de term salon-feminisme al wel eens gevallen zijn, lijkt me.
Juliana’s derde weg is gebouwd op uitgebreide en degelijke research. Het behandelt Juliana’s persoonlijkheid, en dan met name haar idealisme en esoterische belangstelling. Het gaat natuurlijk over de Hofmans-affaire, over de moeizame relatie met Bernhard, over Juliana’s verhouding tot de macht, hier vooral in de persoon van Willem Drees. Alle belangwekkende onderwerpen uit haar biografie zijn erin samengebald, en hoewel daarbij wel wat te vaak toespelingen worden gemaakt vanuit het heden, met kennis en inzichten van 2006, komt die tekst toch vooral heel degelijk over. Dat is, zoals dat gaat, meteen ook het grote nadeel van deze aanpak, want daardoor wordt het stuk toch eigenlijk meer een soort gedramatiseerde documentaire. Dat is mijn belangrijkste bezwaar: dat niet dwingend duidelijk gemaakt wordt waarom dit een toneelstuk is geworden. Het zou als tekst volstaan, het is geen theater, er is geen dramatische spanning. De spelers zeggen hun teksten volkomen adequaat, maar het vonkt niet tussen de personages, de scènes bevatten geen conflict, er is geen werkelijk plot. De belangrijke motieven uit het leven van Juliana zijn geconcentreerd op een moment in 1956, en dat is knap gedaan, maar daar had het eigenlijk moeten beginnen. Daar had de hele boel weer stukgeslagen moeten worden om er theater van te maken. Weg met de verantwoorde citaten en de kloppende brillen, hier met de leugens en de list en de schande. Het verdriet willen we zien en het verraad, de hoop en de hilariteit die er waren.
‘Juliana’s Derde Weg’ draagt een motto uit Shakespeare’s ‘King Lear’: ‘De tijd onthult de leugens en de list en maakt wie ze rondstrooit vroeg of laat te schande’. Mooi gekozen. Maar de vergelijking met Shakespeare, die ook elders in de tekst meermalen getrokken wordt, pakt voor een stuk als dit toch uiteindelijk desastreus uit: de koningen van Shakespeare kloppen historisch voor geen meter, ze zien er anders uit dan hun voorbeelden, ze hebben anders geleefd of zelfs helemaal niet - maar in drie minuten Shakespeare zit meer fundamentele waarheid dan in de twee uur van dit historisch en moreel verantwoord gepraat. ‘Juliana’s Derde Weg’ is niet echt een koningsdrama geworden, het is burgermanstoneel gebleven. Het moet gek gaan als het die NRC publieksprijs niet wint.

Weer mannen in een jurk, het zal als acteur bij Toneelgroep Amsterdam toch een rare gewaarwording zijn om wederom in een schattig kleedje op het toneel te moeten opdraven. Maar wat een sterke voorstelling is dit. Mishima’s Madame de Sade is adembenemend mooi van taal en de acteurs van TGA namen tergend langzaam de tijd om elk woord (versterkt) op ons af te vuren. In een werkelijk adembenemend decor met een spiegelwand roddelen, treiteren en beledigen de keurige dames erop los. Het had iets buitengewoon erotisch allemaal, en dat dan gecombineerd met de sadistische verhalen van Markies de Sade. De eerste 2 actes van de voorstelling zijn ronduit fantastisch, in de laatste acte stort de boel een beetje in, maar dat ligt voornamelijk aan Mishima. Er wordt prachtig gespeeld door Hugo Koolschijn en Barry Atsma, maar de sterren van de avond waren voor mij toch Alwin Pulinckx en Eelco Smit als twee loeders van vrouwen. Allebei met de juiste ingetogen maar hitsige toon die wonderwel paste bij de erotiek van Mishima.
Marieke Heebink moest daar als bediende Charlotte doorheen walsen met een idiote pruik op. Haar bijdrage aan de avond bestond uit wiebelig gezang en een aantal rake opmerkingen. Ik heb haar rol gewoon niet begrepen denk ik. Waarom werd de bediende nu wel door een vrouw gespeeld en waarom was haar speelstijl zo anders dan de rest van de acteurs?
TGA heeft met deze voorstelling geen makkelijke, maar een wel wonderbaarlijk goede in handen. De regie van Warlikowski is vertellend van toon, met bijna alle dialogen front de zaal in. Juist hierdoor wordt elk woord belangrijk en krijgt elk woord betekenis. Het had soms meer weg van een muziekstuk dan een toneelstuk.
De zaal leek me zaterdag nogal in verwarring. En dat lijkt me na Perfect Wedding en Don Carlos precies de emotie waar het gezelschap, wat toch gesubsidieerd wordt om “anders” en “belangwekkend” toneel te brengen, tevreden mee moet zijn. Hulde!

Gelukkig dat goede voorstellingen soms nog wel eens in reprise gaan. Toen gemist maar nu gezien: De Buikspreekster.
Een vaak hilarische, soms stil-makende voorstelling over een wat vreemd gezin. Weinig tekst, veel lichaamstaal, prachtige zang en met veel liefde voor het detail gemaakt.
Prachtig ensemblespel van David Eeles, de nederlandse John Cleese;Trudie Luite die zo opgewekt een doodongelukkige moeder speelt dat je desondanks moet lachen en Yahya Gaier, een schijnbaar moeiteloos van ingetogen naar extravert schakelend multitalent.

Goede voorstelling. Sterk spel (Wilhelm springt eruit), strak geschreven (door De la Parra) en met geestige en ontroerende muzikale intermezzi (het ‘feestoptreden’ van Ros is een showstopper en werd met applaus begroet). Bitterzoet van toon, niet te lang en niet te kort. Een aanrader!