Kijk, dat bedoel ik! Van de week schreef ik over dat Juliana-stuk van de Kern, dat het niet bepaald een koningsdrama was geworden als bij Shakespeare, en dat ze zo braaf waren blijven staan bij een keurig historisch en moreel verantwoord verhaal, maar zonder overtuigende dramatiek. - En nu is Driekoningenavond wel geen koningsdrama, eenvoudig een blijspel, maar het is wel 100% Shakespeare, en door Theu Boermans en de Theatercompagnie opgepakt en omgestulpt, gemetamorfoseerd tot een werkelijke belevenis! Dit is Shakespeare 2006. Humor, muziek, fantastische speltechniek, allemaal in dienst van een stuk, blijspel of niet, dat ook echt ergens over gaat. Over hoe mensen in elkaar zitten vooral en wat ze beweegt. Daar zie je jezelf en elkaar staan, en je kunt er nog om lachen ook. Zo’n avond haalt je ziel weer helemaal uit de knoop. De mijne in elk geval wel. De jouwe ook, wedden?

een zeer eigenzinnige voorstelling die je van begin af aan laat afvragen wat er met die man aan de hand is. Er wordt prachtig gespeeld met name door Herman Bolten Peter de Graef (had niet anders verwacht) en Eva van de Wijdeven, waarom heb ik nooit eerder van haar gehoord? Haar spel is van een ongeevenaarde simpelheid en glas helder en zeer aangenaam om naar te kijken. Paula Bangels kiest als regisseuse duidelijk partij voor de vrouw en kind in dit stuk. Ik heb de film lang geleden gezien waaraan deze voorstelling onleend is maar heb er maar zelden aan hoeven denken wat een ware prestatie is, de tijd vloog voorbij ondanks het trage tempo.
Een prachtige vondst is de life muzikant die op de eerste rij in de zaal zit en het tempo aangeeft als een ouderwetse”gerausch macher”. Het slotbeeld is onverwacht. Ik vindt het van grote creativiteit getuigen dat hier niet gekozen is voor een videoinstallatie. De voorstelling zal in de komende tijd nog wel in zijn voegen groeien. Tot slot moet ik melden dat ik aan het eind een traantje heb moeten wegpinken en om mij heen bijna iedereen zat te snotteren

Ach ja, weer een volgende poging een rockmusical te maken. Toch worden dit soort voorstellingen nooit echt Rock, omdat het niet echt hard ruig met zweet en bier mag. Van Houten is goed, maar een beetje truttig, maar dat klopt ook wel bij de rest van de voorstelling. Kamerling heeft wel de focus, loopt wat energiek van A naar B en is ook nogal braaf. Af en toe erg goede teksten af en toe tenen krommend, maar wel een met lef, waarvoor dus een gewei. Regie moet alles ongelofelijk truttig te illustreren met hoedjes, schortjes en gedoe, enorm antirock; tomaat. Dan zou ik klaar zijn, ware het niet dat mijn feministische inborst zich niet laat verloochenen. Alle dames in sexy lingerie in lust opwekkende standjes en Kamerling slecht een miliseconde in een zedige onderbroek met langepijpjes. Publiek geeft opendoekje voor de schaamstreek van Jelka en de billen van Ma. Ik protesteer!

Soms liggen een lach en een traan dicht bij elkaar. Zo ook bij de voorstelling Onbegonnen Liefde van Theatergroep STEG. Twee vriendinnen genieten van het leven als happy single. Nou ja ‘happy’? Maar ja, als je alleen maar Jan Diedericks (hypotheken, AEX index); Johannesen (zelfgepunnikte henneptruitjes) - of Aries -(hee, ouwe rukker!) - ontmoet dan schiet het natuurlijk ook niet op. Gelukkig hebben Karen en Marieke altijd nog elkaar - samen speeddaten, samen naar single parties …. of …? Is een vriendschap er tegen bestand als de basis die je samen heeft gebracht wegvalt?

Een cabareteske voorstelling, strak gezet door regisseur Jur den Breejen - met nu eens hilarische en dan weer hele schrijnende momenten. Mooie schakelingen ook in het spel van Karen Bevers en Marieke Breukers - prachtig (ver)stil(d), maar ook uitbundig. En ook in deze STEG voorstelling wordt met een minimum aan decor en requisieten weer een optimaal effect bereikt. Petje af voor de makers!

Een aanrader, en niet alleen voor vrijgezelle dertigers!

Alex bestaat niet meer en daarnaast ontwikkelde Ko van den Bosch zich de laatste jaren sterk als toneelauteur en brengen verschillende grote gezelschappen zijn werk. Zijn bewerking van Pygmalion voor het ro theater getuigde van veel creativteit. Alle reden dus om nieuwsgierig te zijn naar zijn nieuwe eigen project. In enkele terzijdes in Gurumatic geeft Van den Bosch aan dat hij wel klaar was met de stijl van Alex D’ Electrique, maar wat er hier voor in de plaats komt, is een beetje nikserig. Van den Bosch roept veel, soms interessante vragen op en is hier en daar grappig, maar er valt weinig lijn te ontdekken in de teksten die hij en Anna Schoen uitspreken. Van den Bosch schildert wat en rommelt wat. Eboman heeft een leren jas met draden aan, waarmee hij muziek maakt. Maar waarom hij op toneel staat? De essentie van deze teleurstellende voorstelling ontgaat mij volkomen. Dada noemt hij het zelf aan het begin. Tja…

Karen en Marieke van STEG zetten in een vlaag van herkenbaarheid in razend tempo het leven van de vrijgezel neer… én het eeuwige gevaar voor de vrijgezel dat altijd op de loer ligt: verliefdheid! Leuk en herkenbaar doen de voorstelling veel te kort. De try out vraagt om meer en biedt velen de spiegel die je in de dancing, op familiefeestjes, op het werk en andere gelegenheden ook voorgehouden krijgt. Veel plezier!!

Lekker makkelijk om Van den Ende af te zeiken, maar helemaal terecht is het niet. Wie donkerzwart verwacht, gaat simpelweg beter niet naar zijn producties kijken. En wie de wereld een beetje snapt zag ook van de nieuwe versie het lichtzwart, namelijk de recessie en het ongeluk, afspatten. Sterker, door die kleine mooie dingen schrijnt de paradox van de vrolijke wereld binnen en de harde wereld buiten misschien nog wel harder. Mooie rollen van Ara Halici en Frederique Sluyterman van Loo, degelijk werk van Chris Tates en Anne-Wil Blankers. Ook best wat dingen op te merken, maar ik noem alleen de uit het plafond neerdalende ananassen - bespottelijk.

Mannen die vrouwen spelen. En hoe! Niet door een jurk aan te doen maar gewoon in een broek (met een vlot bloesje en hoge hakken, dat dan weer wel). Maar er staan heel duidelijk 5 vrouwen op het toneel, zelfs als Eelco Smits in zijn blote kont, bedekt met bloed vertelt over een sadistische ritueel zie je een vrouw terwijl er duidelijk een man staat. De enige echte vrouw (Marieke Heebink) is geen echte vrouw, maar een personage, een middel om het stuk verder te helpen. Vanaf het allereerste begin wordt je gegrepen en in verwarring gebracht door de bizarre setting, de spiegels die geen spiegels lijken, het toneel dat duidelijk een toneel is en toch weer niet. Niets is wat het lijkt. Maar het stuk komt als een mokerslag aan. Er gebeurt vrij weinig maar de tekst is zo beeldend dat je je af en toe walgend wil afwenden en toch gefascineerd blijft zitten omdat je je afvraagt hoe het verder zal gaan. Liefde doet rare dingen met mensen, niet alleen de liefde tussen man en vrouw maar ook tussen moeder en dochter. Prachtige voorstelling!

Tja, met kromme tenen gekeken, al die herhalingen. Het speelde in een busstation of zo iets, kan ik me iets bij voorstellen iedereen die ‘vertrekt’ Het kon mij een uur lang niet boeien.

Eenleuke voorstelling, met het idee dat het in de ‘hoge kringen” ook zo toe ging in die tijd. Vlot gespeeld met veel humor