Ik moet streng zijn en ik zal recht-door-zee zijn. Ik vond de versie van TGA much much beter! Niemand kan Halina overteffen, zeker niet Lotje van Lunteren (de feeks Katharina in De Getemde Feeks van NNT). Het decor deed me denken aan mijn groep 8 musical. De wasscéne vond ik heel mooi, tot het moment kwam dat er gelachen werd omdat de jurk niet 1-2-3 aan ging: dat ontkrachtte het gevoelige van de scéne. Wat betreft de eindmonoloog: dat was nog de allergrootste afknapper: totaal ongeloofwaardig, ongeconcentreerd leek wel en door dat lachje erin (deed ze dat bij alle voorstellingen?) ontkrachtte het de boodschap. MAAR ik heb wél heel erg gelachen (vandaar de twee gewei’tjes): Yorick Zwart is absoluut mijn held - de beste komedie-acteur die ik in tijden heb gezien. Ben toch blij dat ik deze voorstelling gezien heb (als was het maar om bevestigd te zien hoe goed Het temmen van de Feeks van TGA eignelijk was)!

Ik heb een hekel aan moralistisch theater. Eric de Vroedt weet hoe hij duidelijke uitspraken kan doen in zijn teksten, zonder te vervallen in plat en fantasieloos moralisme. Mightysociety 2 gaat over de laatste momenten uit het leven van een terrorist en speelt zich af op een hotelkamer. De terrorist wordt gespeeld door Bram Coopmans, die je duidelijk zijn eigen twijfel laat ervaren. Wie is er eigenlijk fout bezig in Nederland? Zijn het inderdaad de terroristen waar we zo voor gewaarschuwd worden, of moeten we ook eens kijken naar de AIVD?

Zelden zo gelachen, net als iedereen om mij heen, wanneer maak je dat nu mee ?

Mooie kleding zeg! Petje af. Decor was wel leuk gedaan, vrij simpel en de decorwisselingen liepen ook heel soepel. Lichtje uit, muziekje aan, beetje rondlopen en schuiven en klaar. Het verhaal ansich was wel redelijk crap. Zal er niet teveel over verklappen, maar het eind was al duidelijk, terwijl het spel nog wel even doorging. Conclusie was dus ook best een beetje stupide. Die Oscar Wilde weet wel wat leuke, ‘spitsvondige’ zinnen in elkaar te knoeien en de hele situatie en verwarringen waren wel in orde, maar ik vond het nou ook niet echt een scherpe aanval op de ‘hogere kringen’. Het was gewoon wel handig om het daar te situeren en een beetje te spelen met platte, ronde theegebakjes. Die scene was trouwens wel echt heel grappig! Ik ging hardop lachen. En die Jeroen Spitzenberger had ook wel een paar geniale momenten. Onze Bracha had een beetje een platte rol helaas. De regie voegde niets toe. De dialogen waren leuk, maar er was weinig in de mise-en-scene of vormgeving dat het iets van een extra dimensie gaf. Jeroen en de kostuummadame krijgen van mij wel een gewei hoor, maar voor Wildes plot (of de uitwerking) een tomaat en het ontbreken van een extra laagje gewoon nog een tomaatje. Volgens mij kan men hier meer mee doen, of een ander stuk kiezen.

Omdat ik me niet voor kon stellen hoe men van Turks Fruit een musical kon maken, moest ik deze voorstelling zien. Wat een vergissing, wat een drama.
Kamerling is een overacting, nonstop overmatig bewegende, schreeuwerig zingende aansteller die er geen enkel moment in slaagt de toeschouwer te laten geloven in wat hij doet en meemaakt, de achtergrondzangeressen zijn zo mogelijk nog overdrevener bezig (al kunnen ze wel zingen, maar wie heeft er in godesnaam voor die vreselijke bewegingstaal getekend?). De structuur van de voorstelling is niet best, voor de pauze een overload aan non-informatie, na de pauze komt er gelukkig iets meer rust in stuk. De rol van de vader (in het boek een man die ontzettend veel sympatie oproept) is zo plat gemaakt als een dubbeltje.
Toch nog 2 geweitjes, een voor de wat platte maar goed in elkaar zittende muziek van Merkies en de muzikanten, en een voor Van Houten, de enige die de voorstelling nog iets integers weet te geven, en nog kan zingen ook.

Hé heerlijk dat er weer een Moliére van de plank is gehaald. Qua spel vallen vooral Lard en Tjebbo erg op. Die hebben het door.. Chapeau ook voor de vormgeving, heerlijk. Naar mijn smaak een toch ietwat lange voorstelling maar desalniettemin vier geweien. Gewoon lekker spelen nu!

Niets dan lof voor de dansers maar wat de muziek ermee te maken had? Ik kon de verbinding niet leggen.

Geïnspireerd door het stadsleven laat Conny Janssen haar dansers zich bewegen op livemuziek van Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet. Vanuit de rush van het stadsleven wordt plotseling stilgestaan bij het moment, bij een toevallige voorbijganger of een ruziënd stel. Dan sluit de rest weer aan en verliest het moment zich weer in de drukte. Subtiele verstilling van de muziek werkt als een inzoomende camera. Een geweldig lichtspel laat de dag overvloeien in de nacht, versnelt de tijd of zet deze juist stil.
Alles klopt in Hear Me. Dans en muziek sluiten naadloos op elkaar aan, licht en decor ondersteunen een geweldige choreografie. Enig minpuntje is het slot, dat duurt net vijf minuten te lang. Maar als dit het enige commentaar is op vijf kwartier dans dat blijft boeien, heb je een dijk van een voorstelling in handen.
Hear Me is deel twee van een vierluik over de stad. De choreografe benadrukt dat het stuk over een grote stad gaat, en niet persé over haar thuisbasis Rotterdam. Jammer voor de Maasstad, het was een mooi visitekaartje geweest; want in een stad waar Conny Janssen danst, wil iedereen wel wonen.

Zeer knap geschreven tekst met een moderne Jago als hoofdpersoon. Confronterend en doordringend door de prachtige (letterlijke) nabijheid van de acteurs. En in het bijzonder heb ik persoonlijk erg genoten van het subliem gevaarlijk spel van Marcel Faber als Jago. Pittige hedendaagse voorstelling met statement: wat mij betreft een aanrader.

Wat een draak van een verhaal. En waarom moet zo’n mimevoorstelling altijd volgestopt worden met allerlei stukjes die beter thuis tussen de schuifdeuren hadden kunnen blijven? En waarom drie keer hetzelfde nare liedje? Er zijn toch wel meer nare liedjes? Antwoord: omdat je nu al na twee minuten weet dat het geen leuke voorstelling wordt. Zodat je straks blij bent dat je weer buiten staat en er achter komt dat het echte leven zo kwaad nog niet is. Daarom: één gewei.