Een chique hotelkamer, boven het bed een echt 17e eeuws bloemstilleven, links boven de schouw een lieflijk Japans aandoend schilderijtje van twee mannetjesvinken op weg naar een tak. Er klinkt geruststellende ‘liftmuziek’. Alles afgezet met goud. De bewoner van deze kamer heeft het goed.
De bewoner van deze kamer zit in een trainingsbroek, met ontblote bast op het bed, zijn lot te beklagen. We weten van hem dat ‘ie een terrorist is die op springen staat. Het laatste uur voor het ontploffen van de bom, die waarschijnlijk in de rugzak zit die achteloos tegen een stoel geleund staat.
Het verhaal is niet dat van de radicaliserende Marokkaan, maar dat van een Nederlandse schrijver die aan lagerwal raakt. Van de regen in de drup, van toerist tot minnaar, van sympathisant tot infiltrant. Hij is door verschillende partijen misbruikt, en nu staat hij op het punt een aanslag te plegen in naam van de Jihad én de AIVD.
De tekst en regie van Eric de Vroedt is goed, het spel door Bram Coopmans is heel goed.
Bijzonder is dat deze kleine hotelkamer met 12 toeschouwers en twee acteurs niet vol is. Dat er niet is gekozen voor de frontale aanval op het grote respect dat ik voor iedereen probeer te hebben; die aanval had ik van deze terrorist zeker verwacht. Er is ingezet op een genuanceerde kleine tragedie. En dat is beter dan grote woorden over onze samenleving, of zelfs dé oplossing proberen aan te dragen.

Er waren veel dingen leuk, zei ik na afloop, maar heel veel ook weer niet. In het begin dacht ik dat ik naar een amateursvoorstelling was gekomen, stereotype personages (Natuurlijk het is Molière, maar mensen kom op!), gebaartjes en bewegingen die al gauw vervelend werden en een hoog poep en kots gehalte. Ik kan het leuk vinden, als het maar goed gedaan wordt. Het begon pas te sprankelen wanneer Ria Marks en Lard Adrian op het toneel stonden. Zij waren overtuigend in hun rol, wisten waar ze mee bezig waren en ze speelden. Niet alleen een maniertje, zoals de rest, maar wisten zich aan te passen aan de situatie. Het decorbeeld en licht was trouwens wel goed, een klinisch witte badkamer. Het was leuk, meer niet.

Ik kan alleen maar zeggen Ga dit zien! Alleen al vanwege het fenomenale acteertalent van Wendell Jaspers!

Mijn zus Lotte van den Berg heeft samen met Guy Casiers deze voorstelling gemaakt in Belgie. Mooi maar verschrikkelijk tegelijk. Gewijen voor mijn zussie en voor het mooie theater in de Burla. Tomaatjes voor alles wat overdreven theater was en niet meer ging over echte mensen

FAME The Musical
Sprankelend dansspektakel met een vleugje diepgang

Sinds de film uit 1980 en de populaire tv-serie uit de jaren tachtig kent het Londense West-End alweer een jaar of tien een musicalvariant van FAME. Wereldwijd was die een enorm succes en Joop van den Ende Theaterproducties presenteerde vier jaar geleden ook een Nederlandse versie. En nu is de meest populaire dansmusical in een korte exclusieve en eenmalige tour in diverse theaters in Nederland te zien, met een geheel Engelse cast.

In de jaren tachtig was het eenvoudig: meisjes waren op Bruno, de zachtaardige pianospelende krullenbol, óf op Leroy, de brutale swingende negerjongen uit Harlem. Anno 2006 is de keuze niet meer zo gemakkelijk: elke student aan de New Yorkse High School of Performing Arts heeft zo zijn eigen charmes. Wel is Tyrone Jackson duidelijk geïnspireerd op Leroy Johnson en heeft Nick Piazza wel iets weg van Bruno Martelli. Ook bij de docenten zien we oude bekenden in lerares Engels Miss Shermann en Mr. Scheinkopf, de joodse muziekdocent (Sho-Sho-Sho-Shorofsky!). De van oorsprong Engelse choreograaf/regisseur/acteur Barrie Stevens werd gevraagd voor de rol van dramadocent en hoefde daar niet lang over na te denken. Hij speelt zijn cameorol met verve, al staat er voor hem helaas geen enkele danspas in het script.

Via verliefdheden, teleurstellingen, blessures en andere harde levenslessen volgen we het verhaal van een groep studenten aan de ‘P.A.’ vanaf het moment van hun auditie tot aan het eindexamen. Ze hopen allemaal op een toekomst als succesvol acteur, zanger, danser of muzikant. Helaas loopt het voor Carmen Diaz, Latino-Amerikaanse met grote ambities, tragisch af. Zij zoekt haar heil in Los Angeles en gaat daar aan harddrugs ten onder. Het probleem van analfabetisme wordt luchtig aangestipt middels het dilemma van Miss Shermann, die het ontroerende ‘These are my Children’ ten gehore brengt. De zangsolo’s leiden trouwens vrijwel zonder uitzondering tot kippenvel, aangevoerd door Lucy Newton in haar rol als Serena Katz, de Julie Miller van destijds. Maar uiteraard is de hoofdrol weggelegd voor het adembenemende voetenwerk, de choreografie: van klassiek ballet tot rock ‘n roll. Blijf als toeschouwer dan maar eens stil op je stoel zitten! Hier en daar zijn de verhaallijnen iets te fragmentarisch, maar het resultaat is een sprankelend dansspektakel dat in het Engels zeker tien keer geloofwaardiger klinkt. I wanna live forever!

Gedateerd middelbare schooltoneel. Waarom moet deze voorstelling de speelplekken in de kleine zaal opsouperen? Onbegrijpelijk wat men in deze regisseur ziet. Saai, cliche, niks vernieuwends. Toneel zoals je voor de tweede wereldoorlog zou zien. Porgy speelt technische en oningeleefd, hoewel als een fenomenale vakman (wat nog enigzins interessant is om naar te kijken). De tekst is prachtig, maar dat wisten we al.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik kreeg naarmate de voorstelling vorderde steeds meer het idee dat ik naar een schoolmusical zat te kijken. Het plot is flinterdun en de emoties liggen er nogal dik bovenop. Die danspasjes tussendoor vond ik al helemaal irritant. Waarom? Waarom? Roel Swanenberg bracht wat licht in de duisternis. Die jongen kan echt spelen. Maar goed, misschien is deze voorstelling gewoon niet zo aan mij besteed. Ben benieuwd naar andere reacties.

Heel fijne lichtvoetige voorstelling over een klein prinsje dat maar niet geboren wil worden omdat hij eigenlijk nog niet durft. Waarom zou hij de wereld ingaan? Wat staat hem daar allemaal te wachten? Vader Koning, moeder Koning, dokter, vroedvrouw, het volk (het publiek) iedereen is in rep en roer. Wanneer komt hij prinsje nou toch? Ontzettend mooi, vindingrijk doch simpel decor, goede regie waarin luchtigheid, muzikaliteit en filosofische overpeinzingen helemaal in balans zijn. Maar vooral heel leuke spelers die erg veel plezier in hun spel hebben. Heerlijk om naar te mogen kijken in ieder geval! Extra complimenten voor Lennart Monaster als de Koning: wat is hij toch ontzettend aandoenlijk, grappig en toch ook serieus in zijn spel! Absoluut een bezoek waard deze voorstelling: ook heel erg leuk voor volwassenen.

Wat een geweldig ontroerend voorstelling was dit! Absoluut een van de betere dingen die ik dit seizoen heb mogen zien. Veel lof voor de spelers die allemaal zo kwetsbaar, maar toch krachtig hun rollen speelden. Vooral Pepijn Caudron heeft er een nieuwe fan bij! Zelden iemand gezien die zo subtiel een karakter gestalte kan geven: die zo breekbaar durft te zijn en tegelijkertijd iedereen inpalmt met een ondeugende glimlach. Iemand die zo hartverscheurend het verdriet van zijn personage voelbaar kan maken. Mooie heldere regie waarin iedere kleinste beweging lading en betekenis krijgt. Prachtig tijdloos verhaal over liefde, pijn en tijd. Ik ben er nog helemaal vol van!

Het was een grote verbetering met de try-out van vorige week vrijdag. De acteurs die de vrouwenrollen vervullen spelen stuk voor stuk overtuigend en über-vrouwelijk. Hun divagedrag is oprecht en zeker geen parodie op de vrouw of op de travestiet. Ook het stemgebruik van de acteurs, weliswaar met hun eigen mannelijke toonhoogte, maar met de zachte, verleidelijke manier van converseren past prima bij hun personages. Dit zijn acteurs die zich verdomd goed hebben ingeleefd in de sekse van hun personage. Het ingenieuze decor, de muziek en de belichting zorgen voor een intrigerende, spannende sfeer. Ik moet zeggen dat het de moeite waard is geweest om de voorstelling twee keer te zien. De eerste keer, zittend op het eerste balkon van de stadsschouwburg, was ik te overdonderd door het decor en de vrouwelijkheid op het toneel, dat mij de details in de teksten ontschoten. De tweede keer zat ik een stuk dichterbij het gebeuren (op de 2e rij) en was de voorstelling minstens even fascinerend, maar nu kwamen ook de emoties en onderlinge relaties echt goed tot uiting. Zelfs de zang van Marieke Heebink was fascinerend om naar te luisteren. Echter zou de voorstelling zonder zulke bekwame acteurs en zo’n mysterieus spiegeldecor waarschijnlijk weinig boeiend geweest. De tekst alleen heeft te weinig kracht om de mensen te blijven boeien. De statische, kalme enscenering op zich zorgt ook niet voor veel bezienswaardigheid. Maar de voorstelling, zoals die zaterdag 4 maart gegeven werd, waarin de acteurs zichzelf vanaf hun beste (vrouwelijke) kant lieten zien, is zeker de moeite waard om (minstens 1 keer) te bezoeken.