In tegenstelling tot enkele recensenten had ik een geweldige avond. Heel confronterend stuk waar ik nog lang met twee vriendinnen over heb zitten napraten. Over al die dingetjes die een relatie soms zo moeizaam maken, het bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Altijd maar moeten stoken, totdat je zelf niet meer weet waarom. Grote hulde voor de spelers, hoewel het me niet makkelijk lijkt om zo echt te spelen dat je het bloed onder elkaars nagels haalt.

In 1999 vermoordde een jong echtpaar hun kinderen om daarna een poging tot zelfmoord te doen. Victoria ging op zoek naar de achtergronden van dit drama. Het resultaat daarvan is een zestig minuten durende, zeer indringende voorstelling. We zien Cathy en Kurt terwijl ze in de rechtszaal zitten. Op een goedburgerlijk tapijt, voor een net gordijn. Alleen de stem van de rechter is te horen. Beetje bij beetje komt de geschiedenis van de daders naar buiten. Misbruikt en verwaarloosd in hun jeugd, zijn ze niet in staat een sociaal leven op te bouwen. Willen ze naar A, dan vertrekken ze naar B. De verklaringen die ze geven voor hun gedrag zouden in het repertoire van een cabaretier hilarisch klinken, hier verkrampt alleen een mondhoek en kun je er beslist niet om lachen. In de belerende stem van de rechter hoor je zijn (en onze) machteloosheid toenemen. De beide acteurs spelen uitzonderlijk geconcentreerd: zij dociel en hij een rusteloze schlemiel met een dun snorretje.

Twee tomaten voor onder meer de zakkende ananassen en het acteerwerk van Pia. Elke emotie wordt onderstreept met een zware inhaleer-actie. Maar goed dat ze van MijnHerr een mooi lied maakt. Ara viel tegen qua timing en publieksparticipatie is duidelijk een vak. Nee doe me dan maar Frederisque als briljante matrozenhoer (wat zingt ze mooi int Duits en zij kan WEL timen) en het fraaie acteerwerk van Anne Will Blankers. Zij redden de show die toch al niet te verknallen was door de fraaie entourage en het altijd prachtige verhaal.

Wat een verschrikkelijk lelijke onzin! Geef dit budget en deze tijd, ruimte en vooral deze acteurs aan een theatermaker die wel talent heeft. Wetenschappers in een big brother-achtig huis blijken verdwaalde acteurs in een kijkshop met alleen gebakken lucht in de vitrine. Overbodig hippig gedoe van Molier, voor het laatst hoop je dan, om de lieve vrede op aarde te bewaren.

De taal doet hem duidelijk graag een plezier. Dat is het privilege van een groot talent. De teksten van Maarten van Roozendaal zijn bijzonder, bijzonder rijk, bijzonder veroverend en bijzonder mooi (okay, die ene van Rawie ook). Hij is orgineel. Bovendien heeft hij er een gelukkig handje van versleten nederlandse zinnen te reconstrueren en er toch iets veelzeggend van te maken.
Dat wordt ook nog gecombineerd met een Brelliaanse intensiteit van zingen. Of dat nu kwaad, cynisch, ironisch, mild of gevoelig is. En het gáát telkens ergens over. Dat laat hij meestal op volle kracht, dus luidkeels horen en zien. De pakweg veertien glazen water (?) die hij tijdens de voorstelling opdrinkt, zijn dan ook noodzaak, neem ik aan.
Kortom: met als extra kwaliteit de bas van Egon Kracht, de gitaar van Marcel Groot en de stevige muziek, is Barmhart een voorstelling die steengoed is.

De Jago’s zijn onder ons! Nog steeds. En misschien wel meer dan ooit nu, met antiterrorisme, openlijke westerse martelpraktijken en globalisering. Multiculturisme maakt het hem wat gemakkelijker. Te gemakkelijk misschien ook wel, het maakt toch een andere Jago, eentje die met argumenten en redeneringen komt die we zelf ook kunnen verzinnen. Hoewel nog steeds een intrigant, toch een stuk minder intrigerend dan Shakespeares Jago. De setting is ook een stuk minder: slechts twee andere spelers om tussen te intrigeren dus je kunt vanaf het begin al wel wat lijntjes zien groeien.
Maar toch: complimenten. Zeker voor de keuze om te proberen wat greep op actualiteit te krijgen, en daar wat toneelgeschiedenis voor te gebruiken. Het is nooit verkeerd om weer eens een Jago te zien, als je ‘m van toneel kent ga je ‘m toch daarbuiten ook wel eens herkennen.
Ik vond het spel wat teveel ‘maniertjestoneel’, hoewel het nep-roken nog wel ging. Bij navraag gaf de schouwburgmedewerker aan dat het toch echt een artistieke keuze moest zijn, want het toneel is de enige plaats nog waar gerookt mag worden… Die terreur wordt ook maar steeds groter - wie zoekt mee naar de Jago hierachter?

Het stuk is geïnspireerd op het boek ‘de Grap’ van Milan Kundera. Het gegeven in dit verhaal is overeind gebleven maar de uitwerking is anders. Een beklemmend verhaal. Prachtig verteld. Hans Thissen zorgt voor de muziek en de lach. Hein van der Heijden weet zo te boeien dat je je adem in moet houden als je ziet hoe hij zijn gevoelens verbijt. Barbara Pouwels ondergaat heftige emoties en laat ze je allemaal mee beleven zoals alleen de echt grote actrices dat kunnen. Bovendien hebben ze alle drie hele prettige stemmen waarmee ze de Russiche volksmuziek die hen bij elkaar brengt laten horen. Er valt dus echt te genieten bij de Rit. Ouderwets goed theater zonder oubollig te worden.

Temidden van een volle zaal jonge mensen word ik als een van de weinige grijzen meegesleurd en laat me meeslepen in de dans van het leven van Hokwerda,s kind.
Hoop en wanhoop vechtend met elkaar, gedreven om te leven en dat liefst samen.
Zo sterk van overdracht dat spel, tekst en boodschap met me meegaan na het vallen van het doek.

Geweldig mooie voorstelling. Ik snap de negatieve kritiek die hier staat dan ook helemaal niet. Vooral iemand die er niet is geweest en dan voor ´De Goude Tomaat´ nomineerd, kijk eerst wat iets kost voor je naar een voorstelling gaat. Ik vond de voorstelling in ieder geval zijn geld meer dan waard, al was het wel een try-out. Zowel Krabbé als Huijbregts wisten te overtuigen. Krabbé liet zien dat hij niet voor niets één van de bekendste Nederlandse acteurs is en Huijbregts liet zien ook als acteur goed uit de voeten te komen.

De voorstelling met het mooiste slot dat ik ooit heb gezien. Zo kwetsbaar en breekbaar als die jongen dat liedje zingt. Hij schoot zelf bijna (echt??) in de lach en toen ik dat zag schoot er een traan in mijn ogen. In de anderhalf uur daarvoor had ik tranen met tuiten van het lachen. Hoewel ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat ik er in het begin wel in moest komen. Een behoorlijk cynisch echtpaar dat die jongen misbruikt om hun conflicten uit de vechten. Of conflicten? Hun gevecht met zichzelf lijkt een beter woord. Hun gevecht met hun cynisme en hun ingesleten rollen. En rollen waren het. Met ongelofelijk veel verve gespeeld. Soms kreeg ik echt jeuk van die typische echtparenmanieren die niets meer gewoon tegen elkaar kunnen zeggen. Echt een topper!