Een intrigerende voorstelling, dankzij de heldere inleiding was het stuk te volgen. Er werd goed gespeeld. Toch een tomaat voor de af en toe slechte verstaanbaarheid van de duitse liederen.

en heel erg mooie voorstelling die mij aan het slot tot tranen toe beroerde. Een gewei voor de acteur die Travis speelde, zo hopeloos, zo moedeloos, zo’n looser. Een ander gewei voor Hunter , na afloop van de voorstelling zag ik haar lopen in de foyer en kon niet geloven dat het dezelfde persoon was. Dit is het theater waar mijn klasgenoten ook naar toe hadden moeten gaan!

Ik vind het verhaal ijzersterk: hoe een briljant acteur in Nazi-Duitsland opportunist wordt, om maar aan het werk te kunnen blijven - hij is acteur, hij wil acteren - en daardoor zichzelf ontrouw wordt. Dus door zichzelf, zijn kunst, trouw te blijven. Een supergegeven! Ik vond Huub Stapel erg goed in de hoofdrol, erg prettig om naar te kijken, alleen aan het einde geloofde ik hem niet meer.
Ik vond de vormgeving ook interessant, maar ik vond niet al het acteren even sterk - ik dwaalde geregeld af met mijn gedachten, al is dat is bij een dergelijk stuk niet zo erg. De geweien zijn voor Stapel, voor Jara Lucieer als Joodse danseres en voor het liedje Traurigkeit - de tomaat omdat ik denk dat een dergelijk gegeven een hartstochtelijker boeiender voorstelling zou moeten opleveren.

Edward II - ik weet niet waar het over ging - na , ik denk, 30 minuten wilde ik echt, echt weg, maar ik bleef zitten uit beleefdheid. Die acteurs konden er ook niets aan doen. Er zaten goeie momenten in, een vrijscène (tussen de koning en wie? in ieder geval iemand die werd gespeeld door een goed acteur) die authentiek was - een monseigneur (wie?)die ook prettig was om naar te kijken, tekst waarvan ik de indruk kreeg dat ie wel mooi was, soms, maar ik kon hem niet goed horen, al zat ik op de eerste rij. Hier gaat dus heel veel subsidie-geld naar toe, naar dit soort troep. Waarom? Het lijkt me gemaakt door verveelde mensen voor verveelde mensen.
Het gewei is voor de acteurs, die werkten zich de klere.
Ik hoop ze nog eens in iets echts moois te zien, er zaten goeie bij.

Na het chaotische Tirannie van de Tijd en het monotone Fragmenten lijkt HZT nu eindelijk de juiste draai gevonden te hebben. Een integere voorstelling met sterk spel van de beide hoofdrollen. Nanette Edens komt prima uit de verf als de wanhopige echtgenote. Erik Whien speelt haar droge echtgenoot vol verve. De rollen van Cas Enklaar en José Kuijpers zijn klein, maar dragen prima bij aan de sfeer van het eerste bedrijf. Alleen de rol van Thomas Oerlemans komt niet altijd even goed uit de verf door de herhaling van zetten die de aandacht in het laatste bedrijf doet verslappen. In de andere bedrijven zijn de eenvoudige teksten bijzonder doeltreffend en dragen helemaal bij aan de sfeer.

Eindelijk heb ik deze klassieker nou eens gezien, maar ik weet niet of ik er nou zo heel erg veel wijzer van ben geworden. Paul Binnerts heeft er een ingewikkeld verhaal van gemaakt met sprongen in de tijd en hij laat 15 rollen door 7 acteurs spelen. Voordat het stuk begint wordt op schoolmeesterstoon uitgelegd welke acteurs welke rollen spelen en dat blijkt geen overbodige luxe te zijn want vaak is niet duidelijk naar welk personage we kijken. Derek de Lint en Jara Lucieer lukt het wel om van het ene in het andere karakter te springen, de andere acteurs hebben daar moeite mee. Ik heb niet het gevoel dat er een leidende gedachte zit achter deze voorstelling, het maakt allemaal een nogal toevallig indruk. Waarom is er niet gesnoeid in het verhaal zodat er wat rollen konden vervallen, als het te duur was om meer acteurs in te huren? Dat had het verhaal misschien ook wat krachtiger gemaakt. Het toneelbeeld was nogal knullig met die overheadprojector en die duitse liedjes werden op een gegeven moment echt te veel. De geweien zijn voor de poging, de tomaten voor de uitvoering.

eerste helft, heerlijk! ik heb tot buikpuin aan toe gelachen. Tweede helft had geweldige muziek maar de verhaallijnen verdwenen terwijl ik me zo verheugd had op wat er allemaal nog zou gaan gebeuren. En er wat dat betreft zo veel kansen onaangeroerd bleven.

deze toch zeker gedateerde tekst, waar tuttigheid gauw op de loer ligt, werd met zoveel humor en kundigheid gespeeld dat het echt een genot was weer eens naar het nationaal toneel te gaan.
Zeer groot gewei voor Jeroen Spitzenberger,geweldig!!

70 minuten vol verbazing zitten kijken naar een stel jonge honden die op een buitengewoon speelse manier de voorstelling Edward II speelden. De versie die Verhelst maakte van het stuk van Marlowe was zoals gewoonlijk poëtisch, soms wat erg crytisch, maar altijd met passie gecomponeerd. De speelstijl was zeer gemanieerd, maar toch overtuigend. Het was lekker om te kijken naar een stel acteurs die duidelijk zin hadden in deze voorstelling. Een diepe zucht aan het einde van een geslaagde toneelavond.

De voorstelling was voor mij persoonlijk een erg meeslepende romance waarbij de emoties van de spelers bewonderingswaardig goed overkomen op het publiek. De totaal verschillende personages (bijv Anne, een gecontroleerd persoon vs Travis een ogenschijnlijk verward persoon) laten je vervoeren in elk haar individuele emotie en daardoor komt het totaalbeeld zeer overtuigend over. Daarbij komt nog het verhaallijn die varierende omgevingen laat zien waarin de personen ageren en het is met name Travis die veelal de wendingen in het verhaal brengt.
Kortom: zeker een aanrader! Ik heb er in ieder geval van genoten, en het inmiddels voor de tweede maal gezien.