Existentialistische studie naar terrorisme, eigenlijk een dequel van Mightysociety2. Regisseur Feico Sobel geeft de theoretische insteek van het stuk alle ruimte; dat lijkt droog, maar blijkt heel prettig. Het zag er mooi uit, acteurs waren sterk (vooral Rosa Knaup). Weinig mis mee.

Wolfsjong is een soort veredelde jeugdtheaterschool, maar dan wel een waar Herman van de Wijdeven aan meedoet. Het is mooi om te zien hoe zorgzaam hij met zijn medeacteurtjes omgaat. Scènes over pubers die heel hard hun best doen om volwassen te doen maar eigenlijk nog heel klein zijn waren goed getroffen, maar hadden ze daar niet wat beter basismateriaal voor kunnen vinden dan dit hele ingewikkelde boek van Bart Moeyaert? Tomaatje voor de slechte muziek.

De voorstelling komt wat moeizaam op gang doordat de verstaanbaarheid in het begin te wensen over laat. Sommige dialogen zijn niet zo sterk, vooral de scènes met de dokter zijn niet geloofwaardig. Naarmate de voorstelling vordert neemt echter de beklemming toe. De drie videopanelen benadrukken de steeds meer verwarde toestand waarin Maarten verkeert. Alles lijkt te zweven, wat op een gegeven moment met enkele decorstukken ook letterlijk gebeurt. Dat blijkt de opmaat voor een verdere kaalslag van het decor die de onttakeling van Maarten op fraaie en zeer indringende wijze symboliseert. De kracht die de voorstelling daardoor krijgt neemt steeds verder toe, ook door de videoprojecties die steeds groter worden en op een bepaald moment het hele toneelbeeld bepalen. Aan het einde zie je in subtiel licht alleen nog de hoofden van Maarten en zijn vrouw. Het zijn doodshoofden geworden. Het visuele, technische vernuft blijft, zoals altijd bij Cassiers, in dienst van het verhaal. De zeggingskracht daarvan èn het spel van Joop Keesmaat zijn bijzonder sterk. Het snijdt dwars door je ziel op een manier die je maar zelden ervaart in het theater. Groots afscheid van Cassiers.

Zo’n beetje alle aspecten van het “happy” single zijn komen aan bod, in de voorstelling Onbegonnen Liefde, van Theatergroep STEG. De ene keer hilarisch uitvergroot een andere keer, rustig en pijnlijk herkenbaar. Twee vrijgezelle vrouwen, doen hun uiterste best om aan de man (of vrouw) te komen. Tijdens hun jacht naar de ware, met daaraan gekoppeld een enorme waslijst aan eisen, komt ook hun eigen relatie in gevaar.
Het spel van Marieke Breukers en Karen Bevers verveelt geen moment, verrassend, spannend en vooral afwisselend. Met als hoogtepunt het speed daten.
Een aanrader

Na de slechte recensies te hebben gelezen, werkelijk met lood mijn schoenen naar de voorstelling. Natuurlijk kan de voorstelling dan alleen maar meevallen en dat bleek ook het geval, in zoverre dat de gedurfde manier van theater maken zeker een compliment verdiend, het nu en het verleden werden op een listige manier gepresenteerd. Het grote manco van deze voorstelling is het verhaal, er kwam geen enkele lijn van het verhaal naar voren in de voorstelling. Het gegeven op zich, 5 wetenschappers met verschillende versies op de waarheid opsluiten in een Big Brother-achtig huis is interessant genoeg. Uiteindelijk was het grappigst nog de nabespreking met de maakster van de voorstelling. Haar opmerking dat de acteurs moeite met het spelen van een wetenschapper, omdat ik zelf als wetenschapper werk, vond ik bijzonder grappig en ook de mevrouw die liever een voorbespreking van het stuk had gehad, omdat ze er net als zoveel anderen geen touw aan vast had kunnen knopen, zal ik niet snel vergeten.

Heb al eerder vertolkingen door Aluin gezien van Griekse tragedies, maar nu hebben ze het anders aangepakt. Dit keer werd er eens niet eindeloos uitgelegd hoe de politieke en onderlinge verhoudingen in elkaar zitten, maar gewoon gespeeld. In het begin was ik een beetje bang dat ik teveel zou worden afgeleid door het uitbundige ingenieuze decor en de glamourkostuums, maar dat bleek niet het geval, juist omdat Aluin met wat minder uitbundig spel toch veel aan de verbeelding van de toeschouwer overlaat. Dat Aluin in deze voorstelling mooie vrouwen (of godinnen whatever) bij voorkeur neer laat zetten door uit de kluiten gewassen kerels en andersom, levert juist op dat je als kijker zelf nog wat in te vullen hebt bij al het uiterlijk vertoon. Hippolytos zelf had nog wel wat meer de arrogantie himself mogen zijn, om de achterliggende motieven beter te snappen, maar verder vond ik het onderkoelde acteerwerk juist erg sterk. Mooie scenes over interessante thema’s (lust, schaamte, spijt) in een indrukwekkende ietwat kitcherige omgeving, af en toe een geestig moment: een hele fijne avond. Deze voorstelling is zeker de moeite waard als je geen geschiedenisles Griekse mythologie verwacht.

Een voorstelling die iedereen moet hebben gezien! Poetisch geschreven, lekker lachen. DNA ga deze voorstelling Direct verfilmen en uitbrengen in alle filmtheaters in het land. Gelukkig nu niet eens drie zogenaamde intellectuele blanke Nederlandse puber acteurs welke om drie katten rouwen in een theater voorstelling omdat zij de persoon in kwestie zelf kende, Nee sorry Annette Speelt. Vuur laat werkelijk zien wat er gaande is en geeft een helder en duidelijk overzicht. Direct van de straat in het Theater!

Een erg aangrijpende voorstelling, waarin de verscheurende kracht van de liefde je bij de keel grijpt. De muziek en het decor versterken de afzonderlijke eenzaamheid van de karakters..met als vrolijke noot het blonde jongetje Hunter die nietwetend met een actionman tussen de problemen door huppelt. Met name Anne (Alyt Damstra) vond ik opvallend, die ondanks haar ingetogenheid toch een intens verdriet laat zien en de kijker daarin meesleept. Uitstekend acteerwerk ook van de rest van de cast.
Zeker een aanrader voor de echte theaterliefhebber!

De toneelbewerking van Bernlefs juweeltje Hersenschimmen door het ro theater haalde lovende kritieken. ‘Hoogstaand literair theater,’ noemde NRC het. Het Algemeen Dagblad sprak van een ‘meesterlijke symbiose van theater, literatuur en beeldende kunst.’

Inderdaad, het decor is schitterend en het gebruik van live videobeelden verfrissend. Joop Keesmaat overtuigt in de rol van Maarten Klein. Hond Robert vertedert. De slotscène, waarin het decor wordt onttakeld als metafoor voor de geestelijke aftakeling van Maarten, is een gouden vondst. Het zal dus aan mij liggen, dat ik het oersaai vond.

Je strekt je rug, je kucht even, je verzit nog eens, en slechts twee minuten zijn verstreken. Het grootste probleem zat hem voor mij in de tekst. Als één groot audioboek met uitbeeldingen trok de voorstelling aan mij voorbij. Waar in Platform van NTGent de dialogen spontaan leken te ontstaan, verdronk vanavond elk spoor van realisme of zelfs overtuiging in de gortdroge teksten die gelezen zouden moeten worden, niet gesproken.

Hersenschimmen stelde teleur, maar is in één ding buitengewoon goed geslaagd: in een uur en drie kwartier wordt duidelijk hoe langzaam de tijd gaat als je dagen in elkaar verstrikt raken in je dementerende hoofd.

Noem mij maar een cultuurbarbaar.

Dit wordt een hele bijzondere voorstelling!! Dat is het eerste dat je denkt als je binnen komt in het Compagnie Theater. Er staat een groot huis opgebouwd waar je doorheen, omheen en zelfs vanaf het balkon overheen kunt lopen. De acteurs zijn allemaal al in het huis als we binnen komen. En nodigen je uit om ook door het huis heen te lopen. Als we willen gaan zitten vraagt één van de acteurs of we in het huis op een groot bed willen komen zitten. Dit laten we ons geen tweede keer zeggen en we gaan het huis in. Dit was denk een hele slimme zet van ons, want ik denk dat het stuk van buitenaf gezien een stuk minder intressant was geweest. Nu zit je midden in het spel en kun je alles redelijk goed volgen. Er gebeurd erg veel, misschien wel te veel, maar het is allemaal erg intressant. Al met al is het een voorstelling die heel bijzonder is, maar waar een stuk meer ingezetten had. Het viel een beetje tegen!!! Maar toch lof voor dit gedurfde experiment.