De dans was wel mooi, maar ik kon geen link leggen tussen de dans, de muziek en het verhaal. De muziek vond ik ook niet echt mooi, irritante syntesizer (of iets anders) tonen. Verder vond ik de kleding nogal slordig, en leek of het het eerste het beste van de H&M was gepakt.

Of Keesen & Co ‘heeft de voorstelling na de premiere helemaal veranderd ofwel de recensente van mijn geliefde dagblad heeft poep in haar ogen, maar ik vond ‘Door Jou’in ieder geval een fantastische voorstelling. Esther Gerritsen met de haar zo eigen dagelijkse gekte schreef een soort Virginia Woolf maar dan zonder de grote ontknoping. Over ditjes en datjes, maar zoals we allemaal weten kunnen ditjes en datjes in een relatie tot de grootst mogelijke vertwijfeling leiden. De gekte van Esther Gerritsen krijgt hier gezelschap van de gekte van Monique Kuipers en Michiel Nooter en dat is een meerwaarde die wel zeer onontbeerlijk is. Zoals die twee ongegeneerd kinderachtig doen en stemmetjes opzetten die we allemaal haten maar die ook mij- ik moet het toegeven - soms ontglippen. Niet om aan te zien maar o zo waar! De waarheid zeggen en toch ook weer zorgen dat we de waarheid niet echt serieus hoeven nemen. Dit stuk is een slang die zichzelf in zijn eigen staart bijt. Een relatie die zeker voor een buitenstaander een gruwel is om te zien en toch zijn ze niet eens ongelukkig. Eigenlijk heb ik er geen woorden voor. Maar vooral heeeeel veeeeel kutherkenning. En nog een laatste woordje voor die jonge gast, die prachtig naturel ‘er was”en de zaal onverwacht compleet in een deuk liet liggen. Hulde aan Esther Gerritsen en hulde aan Keesen & Co!

Ja, ze hebben het weer gedaan! Witte en Lageveen hebben weer een voorstelling gemaakt die leeft, spreekt en boeit tot de laatste minuut. Pierre Bokma is een geweldige keizer en de absurditeit van het hof komt goed tot uitdrukking. Het kan liggen aan het feit dat het een try-out was, maar ik vond (nog) niet alles even goed uitgewerkt. De dood van de journaliste kwam niet goed over (oh ja, goh, ze lijkt al een tijdje dood…), en wat nu de echte redenen voor de toenemende waanzin (of is het wereldvreemdheid?) is wordt ook niet helemaal goed uitgewerkt. Maar desondanks biedt dit stuk meer dan voldoende om te overtuigen. Het is weer een echte Orkatervoorstelling geworden!

In het Van Gogh Museum zag ik op de vrijdagavond een fantastische voorstelling temidden van de dagelijkse collectie schilderijen. De voorstelling ging over het schilderij “Olympia” van Edouard Manet. Al in 1865 zorgde het schilderijvoor veel opschudding, doordat de afgebeelde, sensuele, naakte courtisane Olympia met haar doordringende blik de toeschouwer confronteert met de schoonheid van de vrouw en haar seksuele aantrekkingskracht.
Dit invloedrijke schilderij speelde de hoofdrol in de nieuwe productie van het jonge Haagse theatergezelschap Noordvolk. (www.noordvolk.nl) Olympia komt hierin tot leven en wil zelf van de liefde proeven. Caja van der Poel die de rol van Olympia met de nodige scherpzinnige, lachwekkende en goed getimede opmerkingen vertolkt, kijkt het publiek vanuit haar divan in het schilderij zo strak en verleidelijk aan, dat nu ook nog de toeschouwer vanuit de zaal de magistrale uitwerking van het schilderij proeft.
Noordvolk laat op speelse wijze de onmogelijke liefde tussen de suppoost van het museum, gespeeld door Michael Driebeek van der Ven en Olympia zien. Een mooi uitgewerkt concept met een subliem decor dat door een prachtige bewerking van het Hooglied van koning Salomo, geschreven door Kiki Verbeek, gestalte krijgt.
‘Mijn verf wil vlees voelen en het vlees wil zijn zin krijgen’. De suppoost, die al acht jaar lang trouw zijn dienst doet, laat zich uiteindelijk verleiden door de tot leven gekomen courtisane en ondermijnt daarmee de regels van het museum: alleen kijken, niet aanraken. Helaas is de liefde ook gebonden aan ongeschreven wetten en blijkt de liefde tussen de twee personages onverenigbaar te zijn: de ‘vrouw’ blijft olieverf op canvas, de man vlees en bloed. Het toneelspel van de beide acteurs zweefde af en toe, (wellicht doordat het Van Gogh Museum geen echt theater is) daarentegen is Noordvolk er absoluut in geslaagd om een kunstwerk tot leven te brengen, en daar mogen zij trots op zijn. Een fantastisch stuk in een fantastische setting!
Na afloop sprak ik even met de spelers en begreep dat de voorstelling nog speelt op Festival Etcetera in Amersfoort en in reprise gaat in het najaar, dus… GA KIJKEN!

Ik wil niet zeiken over dat het stuk niet aan de film tipt, maar een ding hadden ze der toch in kunnen laten, nl de muziek. De muziek die nu live werd gespeeld was nl zo slecht, lelijk en ouwerwets dat je heimwee kreeg naar de prachtige filmmuziek. Op zich snap ik dus wel de keuze van de regisseuse om de filmmuziek weg te laten, maar ik snap dan niet waarom ze voor zo’n lelijke composities kiest(misschien omdat de componist haar vriendje is…).
Verder is het spel van Herman Bolten deze keer niet echt interessant: veel toontjes, geen ritme. En die twee vrouwen spelen echt heel erg truttig de echtgenote en de hoer. Deels komt daar door de casting, maar deels ook door de niet erg goeie actrices(want je moet toch iedere rol kunnen spelen???).
Maar duizend hertjes en een Louis EN Theo D’Or voor Eva van de Wijdeven voor haar prachtige vertolking van de rol van Hunter. Haar lichaam, haar taal en haar denken waren gewoon perfect!
Spijtig van die drie anderen die het dan net niet redden…

Vermoeiend. ‘Hunted’ is een soort omgekeerde Lolita; vrouwelijke kickboxster in ruste valt op scholier van 13. Annemarie van Haren speelt knap, maar het verhaal is niet geconcentreerd genoeg om een uur te boeien. De film ‘Hunter’ die erna wordt vertoond is een remix van hetzelfde verhaal en nog zinlozer.

Uitbundig grappige en politieke clownerie. Geweien voor het zelfbewuste gebruik van bordkarton en opplaksnorren, en voor Arend-Jan Linde, het acterend vermogen in deze voorstelling. Tomaatje vanwege toch wel behoorlijk gedateerd stuk (van Dario Fo, die sowieso meer verstand heeft van humor dan van plot). Ja, tussen terrorisme in de seventies en in de zips zit een wereld van verschil.

Zelden zo’n goede voorstelling gezien. Vier intrigerende personages, ijzingwekkend goed gespeeld door vier totaal verschillende acteurs. Zonder overdrijven: ik heb me geen seconde verveeld, niet een keer zijn mijn gedachten afgedwaald. Quality Time is een bijtende satire, waarin het gedrag van een stel egocentrische ouders rechtstreeks zijn tol eist van de kinderen, maar dit zo hilarisch, en daardoor des te pijnlijker, gepresenteerd dat je hoofd nog uren blijft nastuiteren van voorbijschietende teksten en beelden. Verplichte kost voor iedereen die kinderen heeft of wil ‘nemen’. Een zedenschets met echo’s van “Who’s afraid of Virginia Woolf”, “Abigail’s Party” en gewoon de Mug-zelf — de Mug op zijn best, kortom. Ook qua karakterisering trouwens bloed-interessant, want hoe maak je twee kinderen, een van vier en een van zes, geloofwaardig als kinderen terwijl ze gespeeld worden door volwassenen en nu en dan ook volstrekt volwassen taal uitslaan? Het lukt de Mug. Kijk zelf maar!

Gisteravond zag ik ‘Quality time’ in Haarlem. Ik was voorbereid door de Volkskrant dat het mug onwaardig betekenisloos zou zijn. Ik ben blij dat ik niet zijn oordeel gevolgd heb want ik heb zelden in 5 kwartier zo’n knappe mengeling van humor, pijnlijke herkenbaarheid, plaatsvervangende schaamte, ontroering en knap acteerwerk gezien.
Natuurlijk gaat het ook over seks (net niet over het randje) en leuke vondsten die je doen glimlachen maar de laag eronder namelijk een knappe verbeelding van onze narcistische samenleving waarin de ouders ontevreden zijn met wat ze presteren, ze blijven dromen en alleen met zichzelf in de weer zijn met verwaarlozing van de kinderen (dochter die op haar beurt de ouderrol overneemt: thema absolutely fabulous maar hier zeker zo leuk!) tot gevolg is zo pijnlijk geloofwaardig neergezet dat het in ieder geval mij weer naar de strot greep. ‘Weer’ omdat de mug juist zo knap is in die mengeling van humor en pijnlijke herkenbaarheid waar we niet altijd aan willen. Dít is voor mij de graadmeter voor een mugwaardige voorstelling en dat is in Quality Time zeker gelukt!

Na de ‘klassieke variant’ van Toneelgroep Amsterdam weer eens een moderne versie. Deze variant op Shakespeares Othello bevat alle belangrijke elementen van de oorspronkelijke verhaallijn, maar swingt en rockt daarbij ook nog eens. De choreografie van de verleid- en vecht scènes is doeltreffend. Alleen vond ik het spel van de acteurs hier en daar wat aan de matte kant. Een ander minpunt is dat Robrecht Vanden Thoren niet in alle nummers als zanger goed uit de verf komt, maar gelukkig schiet Hanneke de Jong hem op tijd te hulp.